Vikan - 16.09.1976, Blaðsíða 32

þreytt og slitin. Hún dróst áfram
eftir gangstéttinni og var að
hugsa um, að líklega hefði hún
gleymt að kaupa þeim eitthvað i
kvöldmatinn. Þegar hún kom
fyrir hornið á götunni sinni fékk
hún hugboð unt að ekki væri allt
með felldu, það var eitthvað
öðruvísi en það átti að véra... Hún
hafði ekki villst, framundan voru
rústir, hún þvingaði sig áfram,
Dálítill h,gpur fólks stóð og starði
á rústir heimilis þeirra.
— Hvar er pabbi? spurði hún
æst.Hvar er hann?
Ungur maður kom til hennar og
sagði:
— Takið það rólega ungfrú,.
Hann lagði höndina á öxl hennar.
Bjugguð þér hér? Ég held, að
faðir yðar hafi farið með.
Hún starði vantrúuð á hann.
— Hvaö hefur verið gert við
hann.’
— Þeir tóku hann með sér.
ungfrú.
Hún stóð um stund við
niðurganginn að kjallaranum.
Hurðin hékk á lömunum, en
rúðurnar voru heilar. Hún tiplaði
yfir rústirnar og gekk niður.
— Halló! hrópaði einhver eftir
henni, þér getið ekki farið þarna
niður!
Hún svaraði ekki, tók bara í
hurðina og gekk inn. Ibúðin var
eins og hún hafði alltaf verið,
nema hvað allir smáhlutirnir á
ofnhillunni hiifðu hrunið niður á
gólf. I skininu frá eldinum hand-
an götunnar. sá hún til að tína
upp smáhluti og laga aöeins til.
Skyndilega heyrði hún rödd úr
dyragættinni:
— Þér getið ekki verið hér!
Þetta var ungi maðurinn, sem
hafði talað við hana á götunni.
— Nú, já, hvers vegna ekki?
ansaði hún þrákelknislega.
Ilún leit upp í loftið. Pússning
og ryk sallaðist frá stórri
sprungu. En á stónni stóð
teketillinn , og það sauð á
honum.
— Ég held, aö það sé allt i lagi,
sagði hún, Lítið á, gasið hefur
ekki farið af, svo að ástandið er
varla svo hættulegt.
— Allur þungi hússins hvílir
nú á loftinu hérna, sagði
maðurinn efablandinn.
— Ilúsið hefur nú alltaf veriö
fyrir ofan okkur, sagði hún og
brosti. Þetta konti illa við hann,
honum fannst þetta ekkert til að
hlæja að.
— Allt er eins og áður, sagði
hún. Én andlit hennar titraði, það
var eins og allir vöðvar væru
spenntir til hins ýtrasta.
— Þetta er hættulegt,
mótmælti hann.
Hún leit i kringum sig.
Eldhúsið var næstum því óbreytt.
Búsáhöldin stóðu á sínutn stað. og
á borðinu var dúkur, sem móðir
hennar hafði saumað. Henni
fannst hún vera örugg aftur. hér
var heimili hennar. Hún tók
teketilinn og fór að laga te.
— Má bjóða tebolla? spurði
hún hæversklega. Hann starði á
hana og vissi ekki hvað gera
skyldi. Hún blés múrryk af
borðinu og settist með bollann
sinn. Hún teygði sig eftir
halda stríðið út — síðan yrði allt
betra. Hún var farin að hlakka til
sunnudagskvöldanna, þegar hún
heimsótti konu Georgs^*. Litla
telpan fékk alltaf smágjöf frá
henni. Á næturnar lá hún oft
vakandi og hugsaði — ekki um
Georg, ekki um neinn af mönn-
unum, sem hún hafði hitt í
verksmiðjunni, hún hugsaði um
barn.
— Það eru svo skelfilega
margir menn, sem eru drepnir í
stríðinu, hugsaði hún stundum,
Hugsa sér ef enginn kæmist af...
En hún varð að hugsa um föður
sinn... Þegar stríðinu lýkur getum
við borðað og sofið aftur, og þá
verð ég kannski snotrari...
Skömmu fyrir stríðslok var
Kósa á heimleið að kvöldlagi,
italski
smábíllinn
Autobianchi er rúmgóður smábíll, árangur ítalskrar
hugkvæmni og smekkvísi í bílaiðnaði.
Autobíanchi er nýr bill á íslandi þótt að hann hafi um árabil verið
seldur víða í Evrópu.
Hann er ódýr í innkaupi og hefur lítinn rekstrarkostnað.
Autobianchi er líka öruggur bíll með framhjóladrifi, sem í öllum
Bíla-fagblöðum er álitið að gefi mestan
stöðugleika og öryggi í akstri.
Autobianchi er bíll sem býður upp á lipurð og hraða í akstri,
jafnframt því að vera sparneytinn á bensín.
•>veinn^y
B30RNSS0N
SKEIFAN 11 REYKJAVIK SIMI81530
AUTOBIANCHI Lipur og
harðger..