Vikan - 06.01.1977, Blaðsíða 19

HELEN MACINNES
SNARn
FUCL-
JUtANS
„Þú ert varfærinn,” sagði hún,
en færði sig vinstra megin í aftur-
sætið, svo að hún sæi örugglega
bnina er að því kæmi.
„Stundum.” David leit ó Irinu.
„Er ekki allt í lagi elskan mín?”
sagði hann blíðlega. Og nú er aðeins
einn vandi eftir óleystur, hugsaði
hann, og hann er sá mikilvægasti.
En samt vissi hann að sá vandi
hafði þegar verið leystur fyrir hann
Qg það á móti hans eigin geðþótta.
En hvað annað var hægt til bragðs
að taka? Hann fylgdist með bif-
hjólinu og hægði á ferðinni. Það
hægði lika á sér og varð að smeygja
sér inn í umferðina fyrir aftan
stóran áætlunarbil.
„Til hvers hægiröu á þér hér?”
spurði Jo og leit út um afturrúðuna,
en beygði sig svo niður er hún
mundi hvað David hafði sagt. Hún
átti að láta fara sem minnst fyrir
sér og gæta þess að enginn kæmi
auga á hana.
„Ég vil bara aka ó sem jöfnust-
um hraða.” Og það var alveg rétt.
Best að láta þennan náunga venjast
þessum hraða, hugsaði David.
„Eru einhverjir að elta okkur?”
spurði Irina felmtri slegin.
„Nei, enginn bíll.” Hann minnt-
ist ekki á bifhjólið. Kviðinn innra
með henni virtist aftur vera að ná
yfir höndinni.
„Scuol,” tilkynnti Jo. „Irina
gerðu það farðu í golftreyjuna.”
Hún ætlaði að rétta henni hana.
Irina brosti en neitaði samt. „Ég
þarf á þessari regnkápu að halda.”
Hún þreifaði á vösunum og fann
að minnisbækurnar voru enn á
sinum stað. David hafði tekið eftir
hreyfingum hennar. „Já,” sagði
hún, „þær eru þama.” Hún tók
eftir undrunarsvipnum á andliti
hans, en svo hristi hann höfuðið og
fór að hlæja. Siðan leit hann aftur á
veginn fram undan.
„Jæja, þetta er góðs viti,” sagði
Jo. David hafði verið grafalvarlegur
alla leiðina, meira að segja þegar
þau komu að landamærunum og
hann skipaði þeim að fjarlægja
þessar fáránlegu hárkollur svo að
landamæraverðimir gætu þekkt
þær af myndunum í vegabréfunum.
„David,” sagði Irina, „ég hef
tekið ákvörðun. Er það ekki það
sem hefur verið að angra þig?”
En hann ansaði henni ekki. Þetta
var liklega ekki rétt augnablik til
þess að brjóta upp á þessu málefni,
hugsaöi Irina er hún leit framan í
hann. Hún varð aftur þegjandaleg.
David horfði með óskiptri athygli
á veginn. Þau voru nú komin
framhjó Scuol og bifhjólið hafði
dregist töluvert aftur úr, eins og
ökumaðurinn væri hræddur um að
vekja of mikla eftirtekt. Þó var
hann enn í sjónmáli. En það verður
ekki lengi tíkarsonurinn þinn,
hugsaði David. Vegurinn framund-
an lá nú allur í hlykkjum og minnti
á snák. Á aðra hlið vom hæðar-
drög og skógur, en hinum megin
djúpur árfarvegurinn og áin var
straumhörð. Þegarþau væm komin
fyrir næstu beygju yrði tækifæri til
þess að auka hraðann.
„Gætið að ykkur,” sagði hann.
„Enbrúin,” sagði Jo. „Gleymdu
ekki afleggj aranum. ’ ’
Hann hafði munað eftir honum og
hægði á sér og tók krappa vinstri
beygju. Því næst fóm þau yfir brú
er ló yfir djúpt gil. Hann leit sem
snöggvast við. Bifhjólið var ekki
enn komið í beygjuna. Þá beygði
hann til hægri. Þau vom nú komin
á skógivaxið svæði og það var með
engu móti hægt að sjá þau frá
hinum bakka árinnar. „Eftir næstu
beygju fömm við upp í móti.”
Hann virtist nú heldur glaðari í
bragði.
„Já,” sagði Jo, „en hvað ótti
þessi djöfulgangur að þýða?”
Hann virtist ekki heyra hvað hún
sagði. —
Hvað er eiginlega að honum. Við
emm á réttri leið, eigum aðeins
tvær mílur eftir ófamar. Hann er
tneð konuna, sem hann elskar við
hlið sér og ætti að vera í sjöunda
himni. Eða er einhver að elta okkur?
Jo leit við felmtri slegin. Þar var
ekkert að sjá nema mjóan veginn,
sem lá í bugðum upp í móti, en
beggja vegna vom lág börð, þakin
fjallasóleyjum. Á hægri hönd vom
græn engi, sem lógu niður í dalverp-
ið, en sjálfur þjóðvegurinn sást
ekki. Á vinstri hönd vom grasi
vaxnar hlíðar, en þar fyrir ofan
klettabelti. Friðsælt, hugsaði hún.
Sólin var að setjast og mjúk, hvít
skýin vom hrífandi í kyrrð sinni. Og
fjallahringurinn var sömuleiðis fall-
egur. Hann var í hæfilegri fjar-
lægð, eins og hann hefði af kurteisi
sinni éikveðið að gefa þessari hæð
dálitið svigrúm. Hún var búin að fó
nóg af þverhníptum hamrabeltum
þessa síðustu tvo daga. Fjöll vom
ágæt ef þau vom ekki of nálægt.
David teygði sig í hönd Irinu.
„Við emm að verða komin,” sagði
hann, „aðeins ein míla eftir.” En
hvað svo? Hann vissi svarið við
þeirri spumingu og herpti saman
varimar og leit undan.
Irina hallaði sér upp að honum og
kyssti hann ó kinnina. „Elskan
min,” sagði hún blíðlega, „hafðu
engar áhyggjur. Ég verð hjá þér.
Ég veit að faðir minn mun hlusta á
mig. Bara ef ég fæ ráðrúm til þess
að tala við hann einslega þá...”
Hún sleppti hönd hans svo hann
gæti sveigt framhjá tveimur böm-
ím, nokkmm geitum og hundi.
„Hið eina sem hann óskar sér er að
ég sé í ömggum höndum og frjáls.
Hann vill að ég sé hamingjusöm.”
Hún hló og veifaði til barnanna.
„Og þið munuð hittast og ræðast
við. Það verður ekki erfitt, aðeins ef
hann fær tima til að...”
„Þama er kastalinn,” sagði Jo og
benti á vinstri hönd sér upp á
hæðina. ötrúlegt, hugsaði hún, eins
og hann gnæfði hótt þama í tign
sinni, að hann skyldi ekki hafa sést
fyrr.
Og þegar kemur að því að þú þarft að
fara að efna loforðin,
þá vona ég að þú standir þig betur en
þessir stjórnmálamenn
sem allir eru að tala um.
1. TBL. VIKAN 19