Vikan - 06.01.1977, Blaðsíða 22

við brúna. En hann mun áreiðan-
lega snúa við og leita að þessum
afleggjara, og hann mun fínna
hann. Hann mun koma hingað.”
„Aðeins einn maður”. McCulloch
slakaði aðeins á.
„Fleiri munu koma á eftir,” sagði
David. „Liðsauki. Þeim hefur verið
að fjölga í allan dag. Því ættu þeir
að gefast upp núna?”
Ofurstinn gekk hratt í áttina -að
tröppunum. „Þér ættuð að koma
lika”, sagði hann við McCulloch.
„Þér getið ^f til vill skýrt þetta
betur út fyrir kor.unni en ég. Hún
er kannski...” Hann yppti öxlum og
leit aftur á David. „Mér þykir það
leitt en við getum ekki tekið yður
með okkur. Þyrilvængjan hefur
takmarkað burðarþol”.
„Ég verð líka að bíða eftir
Krieger,” sagði David við Mc-
Chulloch, sem var enn hikandi.
„Hefurðu heyrt nokkuð frá hon-
um?”
„Ekkienn”.
„Jæja, flýttu þér Hugh. Segðu
Irinu. segðu henni að okkur muni
leggjast eitthvað til, þegar allt er
komið á hreint”. David horfði á
McCulloch hlaupa upp tröppumar
og ávarpa sem snöggvast dökk-
hærðan mann, sem hafði staðið
þama álengdar í fáeinar minútur.
„Alls ekki,” kallaði ókunnugi.
maðurinn á eftir McCuiloch „Ég er
ánægður með þú skulir telja mig á'
að koma. Þetta hefur verið mjög
fróðlegt”. Maðurinn gekk nú niður
tröppurnar og í áttina að David.
„Ég heiti Emst Weber,” sagði
hann og rétti fram höndina.
„Blaðamaður frá Genf.”
Þeir tókust í hendur. „Ég hélt að
Kusak forðaðist fréttamenn.”
,Jó, reglan er sú. En þetta er
dálítið sérstæður dagur. Emð þér
ekki sammála því?” Weber leit á
þreytulegt andlit Ameríkanans vin-
gjarnlegum, brúnum augum. „Er-
uð þér ekki með jakka í bílnum. Þér
munuð þarfnast hans i þessu kvöld-
kuli fjallaloftsins.” Sjálfur var hann
í þykkum ullarfrakka. „Og ég held
að það sé best að forða sér frá þessu
húsi.”
David samsinnti .Er þeir vom
komnir hálfa leið yfir torgið stans-
aði hann og leit um öxl sér. Irina og
Kusak vom hvergi sjáanleg, né
heldur ofurstinn og McCulloch.
„Þau munu ekki koma út um
þessar dyr,” sagði Weber. „Þau
yfirgefa það á minna áberandi hátt.
Því næst fara þau eftir slóð sem
liggur niður á engið. Þau em
sjálfsagt þegar lögð af stað. Ef ég
þekki ofurstann rétt, þá er hann
ekki mikið gefinn fyrir ttifir. Héma.
Ég held að þér ættuð að fá yður
dálitið af þessu.” Hann rétti David
koníakspela.
„Hvað starfar hann eiginlega?
Eitthvað í sambandi við inn-
flytjendur?”
Weber hló. „Nei, einhvers konar
Oryggisþjónustu. En hann hefur
aldrei minnst neitt á það. Ég hef
aldrei getað togað það upp úr
honum.”
„En til hvers...” David gafst
upp. Ég er einum of þreyttur til.
þess að komast til botns í þessu.
Hann dreypti á koniakinu.
Að baki heyrðist rödd Jos. „Bíð-
ið eftir okkur. ” Þeir sném sér við og
sáu hvar hún kom niður tröppumar,
en ungur maður í einkennisbúningi
gekk á undan henni.
„Höfuðsmaður,” sagði Weber,
„og í miklu dálæti hjá ofurstan-
um.” Því næst fór hann aftur að
hlæja og hann virtist skemmta sér
konunglega. „Svo að hann var þá
líka skilinn eftir? Hann hefur verið
eins konar varðhundur Kusaks. Úr
því að hann er kominn út úr húsinu
vænti ég þess að Kusak sé farinn.
Þér skiljið, stjóm okkar sýnir mikla
ábyrgðatilfinningu varðandi Jar-
omir Kusak. Hún lítur hann mjög
vinsamlegum augum. Já, þeir vita
hvar hann er búsettur, að minnsta
kosti tveir eða þrír þeirra.”
,En þér?” sagði David og var nú
að ná sér.
,Ég veit ekki einu sinni hverjir
þessir tveir eða þrír menn em.”
„Enginn leki?”
,Ah, sérgrein ykkar í Washing-
ton? Nei. Skortur á þagmælsku er
ekki einn af okkar löstum.”
„Skál fyrir Sviss,” sagði David,
og ekki var laust við að hann væri
farinn að finna aðeins á sér.
„Má ég líka?” sagði Jo.
„Aðeins einn sopa,” sagði
Weber. „Fjallaloftið margfaldar
áhrifin.” Nafnlausi höfuðsmaðurinn
brosti til samþykkis.
„Því fórst þú ekki líka,” sagði
David hálfreiðilega við Jo.
„Ég held að við ættum öll að fara
núna,,” sagði höfuðsmaðurinn. Hr.
McCulloch fékk mér lyklana að
bílnum. Ég ætla að aka. En hvert
viljið þið fara?”
„Samaden væri ágætt fyrir
mig. Þar tók ég upp þráðinn.”
Weberbrosti. , ,Bara að notfæra sér
tignina höfuðsmaður og þá verður
okkur útveguð flugvél. Ef þú ert á
ferð ásamt einhverjum úr hemum,
þá er öllu kippt í liðinn fj'rir þig. Og
ég held," sagði hann við Jo, ,, að
þér þurfið að hvílast vel eina nótt
en alls ekki héma.”
„Ég ætla mér að bíða eftir Walter
Krieger,” sagði Jo. Hún leit niður á
rykugu skóna, rifuna á bláu kápunni
hennar Irinu og moldarblettina,
sem ekki höfðu náðst úr. Hana
verkjaðií hægri olnboga og hné
hennar vom marin. Mér líður
ágætlega og ég lít alltaf svona út.”
„Ég ætla líka að vera kyrr,”
sagði David. Svisslendingarnir
ræddust nú við einslega.
„Þeir halda að við séum hálfgerð-
ir kjánar,” sagði Jo. „Og
kannski emm við það. En...” Hún
leit áhyggjufull á David. „Krieger
getur komið þá og þegar, og við
getum ekki verið þekkt fyrir annað
en að bíða eftir honum. Við getum
ekki látið hann þeytast alla leið
hingað og hafa engan til þess að
taka á móti honum.”
Eða ekki réttu aðilana, hugsaði
David. Hann kinkaði kolli til Jo til
þess að hughreysta hana, en horfði
siðan á himininn í austri. Enn var
dálítil birta, en myrkrið var í þann
veginn að skella á. En svo kom
hann auga á hana... þyrilvængjan
hafði hafið sig til flugs og sem
snöggvast stóð hún kyrr í loftinu,
en flaug síðan af stað.
Framhald í næsta blaði.
ír

kl
Púóar
Stórir og smáir,
fylltir eða skornir
eins og þú vilt.
cv
Vcsturgötu 71 sími 24060
22 VIKAN 1. TBL.