Vikan - 06.01.1977, Blaðsíða 55

Þau voru öll þrjú borgarbörn með
rætur djúpt aftur í fomeskju. En
síðastliðinn mánuð hafði hún ekki
haft þrek til þess að fara í garðinn.
Hún vildi helst ekki sýna sig úti á
götu núorðið. Hún hafði múrað sig
inni með beiskju sinni og vondu
skapi.
Frú Mortensen spurði oft: „Jæja
hefurðu farið út að ganga eða setið
í garðinum siðan ég sá þig siðast?”
Og í hvert skipti svaraði hún:
„Nei, og ég held ég muni ekki gera
það framar. Fætumir geta ekki
lengur borið mig.”
Frú Mortensen hafði að vísu
komið með þá tillögu að þær fæm
saman út að ganga. — (Ég vil
gjaman styðja þig og leiða.) — En
það hafði hún ekki viljað þiggja.
Hún vissi nefnilega innst inni að
fætumir höfðu ekkert versnað,
heldur var hún orðin svo þunglynd
og döpur, að hún hafði sig ekki út.
Meðan hún sat þarna með kaffi-
bollann sinn heyrðist hávær hring-
ing frá nýju dyrabjöllunni. Seinast
þegar dóttirin kom í heimsókn hafði
hún séð til þess að skipt var um
dyrabjöllu, þar sem henni fannst
gamla konan vera farin að heyra
heldur illa. Hún flýtti sér nú til
dyra. En áður en hún tók lásana
þrjá af og losaði um öryggiskeðj-
una, þá leit hún út um gæjugatið
á hurðinni. Hún sá að þetta var
8endillinn hjá Hansen garðyrkju-
manni.
„Hvað viltu?” spurði hún og
baetti svo við: „Ég hef ekki pantað
neitt.”
„Hérerblómvöndurfyrir frúna,”
8varaði drengurinn. „Gjörðu svo
vel.” Hann rétti henni stóran blóm-
vönd og flýtti sér siðan niður
stigann, eftir að hún hafði tekið
forviða við vendinum.
Hún fór með hann út í eldhúsið.
Við vöndinn hékk kort. Forvitni
hennar var svo mikil, að áður en
hún tók utan af blómunum, varð
hún að lesa á kortið. Hún skar upp
litla hvíta umslagið. Skriftin var
svo smá og finleg, að hún varð að ná
1 lesgleraugun inni i stofu, til þesS
að geta lesið kortið. Þar stóð:
Kæra frú.
Það er orðið mjög langt siðan við
höfum notið ánægjunnar af félags-
skap yðar og við söknum yðar
mikið. Við vonumst þess vegna til
að sjá yður fljótlega aftur á bekkn-
um okkar í garðinum. Kærar kveðj-
Ur, verkfræðingurinn og frú.
Hún varð svo glöð og hrærð við
þessa kveðju, að hún komst við.
Nú varð hún að koma blómunum
strax í vatn. Þetta var fallegur rósa-
vöndur. Síðan ætlaði hún að hringja
til þeirra og þakka fyrir. Hún fann
M svo mikillar gleði, að án þess að
vita það fór hún að raula, meðan
hún hagræddi blómunum í vasa.
Þnð var þó mjög langt síðan hún
hafði raulað.
Hún hringdi og þakkaði fyrir sig
og lofaði um leið og þau myndu
hittast á bekknum næsta dag.
Hvers vegna hún lofaði því, vissi
hún ekki. En loforð var loforð, og
næsta dag studdist hún við staf
sinn út í garðinn, og gamlingjarnir
þrír settust á bekkinn og léttu á
hjörtum sínum.
„Við getum öll orðið þunglynd,”
sagði verkfræðingurinn. „Ekki
satt, Maria?” hélt hann áfram og
snéri sér að konu sinni. Hún kinkaði
kolliogbætti við: „Enþaðerumað
gera að koma skapinu í lag aftur,
því annars missir lífið sinn til-
gang.” Já, það er rétt, hugsuðu hin
með sér, en það breytir samt ekki
þeirri staðreynd, að það er erfitt að
verða gamall...

ÚRVAL
TEPPA
RLENSKU
ss
HL
•V ■
1.TBL. VIKAN 55