Vikan - 06.01.1977, Blaðsíða 45

lærst að ganga, en hún þeytist um á
fjórum. Þegar hún situr styður hún
ætið vinstri olnboga á lær sér og
hallast mjög til þeirrar hliðar, en
hægri höndina hefur hún þá frjálsa
og með henni vinnst henni vel. Hún
getur haldið á prjónum og kann að
fara með nál.
Halla hrósaði henni mikið síðast-
liðið haust, fyrir dugnað við að
sauma sláturkeppi. Næsta haust
verður hún ekki til að hjálpa Höllu,
þá verður hún langt í burtu í
fjarlægu landi, þar sem hún á að fá
að ganga í skóla og læra mikið. Það
á líka að reyna að laga á henni bakið
og fætuma. Kannski á hún ein-
hvemtíma eftir að ganga á eigin
fótum, upprétt eins og annað fólk.
Á stóm skipi, sem siglir frá
Glasgow til New York, em þær Gróa
litla og amma hennar. Þær fóm með
íslensku flutningaskipi frá Akureyri
til Englands og nú eru þær á siðasta
áfanga til Ameríku.
Gróu likar vistin á sjónum vel.
Hún er ekkert sjóveik og á daginn
er hún oft á þilfarinu að horfa á
þessa undarlegu og óendanlegu
víðáttu. Hún er orðin málkunnug
mörgum af samferðamönnum sín-
um og er strax búin að læra nokkur
orð í ensku. Amma hennar er fegin
hve vel hún spjarar sig, þvi sjálf er
hún sjóveik og líður illa.
Nú er Aðalbjörg sjötug. Það er
mikið átak fyrir svo gamla konu að
rifa sig upp frá heimahögum sínum
og ástvinum og fara til annarrar
heimsálfu vitandi að þaðan á hún
ekki afturkvæmt. Aðalbjörgu er
þungt um hjartarætur. Skilnaður-
inn við heimilisfólkið á Gili og aðra
góða vini heima í sveitinni var
býsna erfiður. En ef þetta ferðalag
mætti verða Gróu litlu til góðs, þá er
það allra erfiðleikanna virði.
í aðra röndina hlakkar gamla
konan líka til þess að sjá dóttur sína
og fjölskyldu hennar, sem hún hefur
ekki séð í nitján áir.
Gróa situr í setustofu skipsins og
lætur fara vel um sig. Hún er að
hugsa um allt það nýja og merki-
lega, sem hún hefur upplifað, siðan
hún fór að heiman. Dálítið var það
nú sárt að kveðja alla heima á Gili.
Fólkið og dýrin, sem henni þótti svo
vænt um. Helst hefði hún viljað
taka það allt með sér. Og þegar hún
er búin að vera nógu lengi í Averíku
og búin að læra að ganga og allt
mögulegt annað, sem hún ætlar að
læra, þá ætlar hún aftur heim að
Gili og vera þar og amma á að
koma með henni. Þá verður amma
orðin ósköp gömul og þreytt, en
Gróa ætlar að annast hana og launa
henni öll gæðin. Amma er best af
öllum.
Á skipinu, sem þær komu með frá
Islandi, var meðal annarra farþega
kona af Austfjörðum á leið til
Ameríku. Þessi kona var með litla
stúlku með sér og bamið var blint.
Gróna vorkenndi þessu litla bami
skelfin mikið. Hún var bara fjög-
urra ára og hafði aldrei séð sólina
eða neitt annað fallegt. Þegar Gróa
verður stór ætlar hún að hjálpa
þeim sem eiga svona hræðilega
bágt. Þessi kona að austan var á
leið til manns síns, sem búinn var
að vera eitt ár í Ameríku. En hún er
ekki með þessu skipi. Hún varð
eftir í Glasgow og ætlaði að bíða
þar eftir öðm skipi. Maður hennar
hafði víst ráðstafað henni þannig.
Gróu og ömmu hennar er svo sem
ráðstafað líka. Dóra frænka og
Hannes Ölafsson maður hennar
vom búin að borga fyrir þær farið
með þessu skipi og Hannes ætlar
sjálfur að taka á móti þeim i
kaupstað, sem amma kallar Nef-
jork, en enskumælandi fólkið á
skipinu nefnir Njújork.
Þetta er víst ákaflega stór kaup-
staður, jafnvel stærri en Akureyri
og þótti Gróu nóg til um dýrðina
þar, enda aldrei fyrr i kaupstað
komið.
Grón hrekkur upp úr hugleiðing-
um sinum við að einn vinur hennar
ó skipinu, norskfæddur ameríku-
maður, ke.nur til hennar og ávarpar
hana: „Skal du inte opp a se New
York lille genta?” Gróa vill upp að
sjá New York og Terje lyftir henni á
öxl sér og ber hana upp á þilfar.
Allir rólfærir um borð em saman-
komnir ofanþilja og stara í átt til
lands, sem birtist fyrir stafni.
Hvílik húsamergð! Aldrei hefði
Gróa getað ímyndað sér annað eins.
1 blámóðu birtist hús við hús,
endalaus þyrping og þegar skipið
siglir nær og stefnir inn í sund
kemur risavaxinn kvenmaður í ljós.
Terje segir að hún heiti „Statue of
Liberty.” Og að hún sé búin að
standa þama á verði og lýsa með
kyndli sinum í nítján ár.
Gróa er alveg ringluð af öllu, sem
fyrir augu ber. Þegar skipið leggst
að bryggju taka farþegarnir að
ryðjast frá borði. Terje fer með
Gróu á öxlinni niður i klefann til
ömmu og hjálpar þeim að taka
saman föggur sínar. Síðan hjálpar
hann þeim á land. Og áður en varir
em komnir þar tveir menn sem
faðma ömmu að sér og klappa
Gróu á kollinn og segja:
„Svo þetta er Gróa litla”.
Þarna em þeir komnir Hannes
maður Dóm og elsti sonur þeirra,
n,olí aA nofni
1. TBL. VIKAN45