Vikan - 06.01.1977, Blaðsíða 38

sem hann hafði með höndum. Ég
hafði því örugga vinnu fyrir verk-
fœri því viðkomandi og útvegaði
mér þau þessvegna. Þá hafði ég
einnig fest kaup á tækjum til jarð-
vegsgreininga og seldi verktökum
þann jarðveg, sem þeir þurftu, og
ók honum á staðinn á minum bilum,
og höndlaði við ýmsa stærstu
verkteka í heimi.
— Var ekki erfitt að fara allt í
einu að aka stórum vörubíl i
Kalifomíu, eftir að hafa labbað í
rólegheitum á eftir beljunum héma
heima?
— Nei, ég komst fljótt uppá það,
og ég hafði nú gert ýmislegt annað
en reka beljur. Það kom aldrei neitt
fyrir mig í þeim íikstri... þó man ég
einusinni eftir því, að litlu munaði
að illa færi. Ég var þá að aka
stómm tmkk með aftanívagni, og
hafði þá fullt hlass, eða um 25 tonn.
Ég var staddur á breiðgötu rétt utan
við Los Angeles og á leið upp
aflíðandi brekku, og umferðin var
þarna óskapleg, þannig að maður
varð að aka þétt aftan við næsta bíl.
Af einhverjum ástæðum ætlaði ég
aðl stíga á bremsumar, — en þær
virkuðu ekki. Ég greip þá til
handbremsunnar, en á svona stór-
um og þungum bíl hafa þær ósköp
lítið að segja, enda bmnnu þær bara
upp til agna, en eitthvað hægði
bíllinn samt á sér. Nú var úr vöndu
að ráða, raunar lítið annað eð gera
en halda bara rólega áfram. Ég var
kominn upp brekkuna og farinn að
aka niðurávið aftur, og fór nú
rólega, því hvað sem fyrir kom vissi
ég, að ég gat ekki stoppað. Ég er
trúaður maður, og þama man ég, að
ég bað þess heitt og innilega, að
ekkert kæmi fyrir, sem gerði mér
nauðsynlegt að stoppa. Nú, svona
gekk það með Guðs hjálp, þangað
til ég kom að næstu brekku og gat
stöðvað bílinn og þurrkað af mér
svitann.
— Þarna hefur litlu munað
Sverrrir.
— Já, það geturðu bókað. Þetta
átti ég greinilega Guði að þakka,
hve vel fór. Ég hef oft leitað til hans
bæði fyrr og síðar og veit, að hann
stendur með mér. Ef maður hjálpar
aðeins til, þá ýtir hann duglega á
eftir.
— Ert þú Lútherstrúar ennþá,
eða hefurðu fundið eitthvað annað?
— Já, ég hef fundið „Maharashi,
innhverfa hugleiðslu”, og það hefur
reynst mér vel. Það er ekki trúar-
flokkur, öllu heldur lífsspeki.
— Hvemig kynntist þú henni?
— Dóttir min er lærður Mahar-
ashi og ég smitaðist af henni. Ég á
sérstakt hljóð, sem hún úthlutaði
mér. Slíkt hljóð er hægt að fá hjá
þeim fyrir $75,- en hún hafði leyfi til
að afhenda mér það... bæði pabba
og mömmu sinni, ókeypis.
— Hvemig er þetta hljóð, og
hvað gerir þú við það?
Ég hefi ekki leyfi til að segja frá
því, það er bannað. Svo segja þeir,
og ég hætti ekki á að óhlýðnast því.
Maður veit aldrei, hvað getur komið
fyrir.
— Nei, það er ömggara að hafa
vaðið fyrirneðan sig, jafnt í þessum
málum, sem öðmm. Hvað er það
aðallega sem gerir þessa trú öðmm
betri?
— Her er ekki um neina sérstaka
trú að ræða, þvi ég er kristinn
maður, ekki síður en aðrir. Það er
hugleiðslan, sem manni er kennd,
sem ég hefi sannreynt, að hefur
mjög góð áhrif á mann.
Tökum sem dæmi ef eitthvað
steðjar að í daglega lífinu, sem
veldur manni áhyggjum eða hugar-
kvölum. Þá kemur hugleiðslan að
góðu haldi. Og hljóðið mitt, sem ég
var að segja þér frá, á þar mikinn
þátt í.
— Jæja, svo við snúum okkur
afturað veraldlega sviðinu, hvemig
gekk í húsnæðismálum hjá þér?
— Það var með það, eins og svo
margt annað í Bandaríkjunum, að
ég fór bara dag nokkum og festi
kaup á húsi. Það var einfalt og gekk
greiðlega, strax þegar ég hafði
greitt fyrstu útborgunina, sem var
stillt i hóf. Svo borgaði maður húsið
með jöfnum mánaðarlegum greiðsl-
um. Nokkm síðar vildum við skipta
um hús, og þá lét ég gamla húsið upp
í, ekki ósvipað og maður getur nú
keypt nýjan bíl hér heima með því
að láta þann gamla upp í. Það sama
gerði ég svo aftur nokkmm ámm
síðar, þegar okkur langaði í nýtt
hús í betra umhverfi. Þannig eign-
aðist ég samtals þrjú einbýlishús
þarna úti á nokkmm ámm, og allt
gekk þetta ágætlega.
— Þú minntist á það um daginn,
að þú hefðir átt skemmtisiglingabát
þama.
— Já. Upphaflega keypti ég
gamlan siglara, sem ég gerði upp
sjálfur, og fór oft á honum um
helgar og í öðyum fríum. Hann var
mjög góður og skemmtilegur bótur.
Síðar eignaðist ég svo ásamt öðmm
manni skemmtisiglingsnekkju,
ekki ósvipaða og þú hefur kannski
séð i sjónvarpsþættinum „Sea
Hunt”, með stórri vél og aflmikilli.
Yfirbyggingineða „brúin” er nokk-
uð há, og...
— Já, og hvað?
— Ég man eftir einu atviki, sem
líður mér seint úr minni. Við vomm
þá að sigla úti fyrir ströndinni um
kvöld. Ég var þá ekki við stýrið,
heldur eitthvað að gera afturí , en
ákvað svo að fara upp í brú. Þegar
ég var á leiðinni upp stigann, tók
báturinn skyndilega snögga
beygju, sem ég hafði ekki búist við,
og ég vissi ekki fyrr en ég hentist
langt út á sjó og auðvitað í bólakaf.
Út af fyrir sig var það allt í lagi, því
sjórinn er þarna vel volgur, og
maður dembdi sér oft þar ó bólakaf
að gamni sínu... en þetta var nú
samt sem óður ekki mjög þægilegt.
Fyrir það fyrsta, þá var þetta að
kvöldlagi, og því kannski erfitt að
finna mig, en við vomm það langt frá
landi,að ógemingur sýndist mér að
ætla að synda þangað, og svo var
annað verra, sem mér kom strax í
hug, þegar ég fór að sprikla, —
helvítis hákarlarnir — því um þá
hafði maður heyrt margar ó-
skemmtilegar sögur. Ég fylltist því
strax hræðslu við þá og reyndi hvað
ég gat að halda löppunum ofansjáv-
ar. En það reyndist ekki auðvelt.
Sem betur fer höfðu þeir, sem vom
við stjómina á bátnum, strax orðið
varir við breytt þyngdarhlutföll í
bátnum, og þegar þeir leituð orsak-
anna, komust þeir þegar að hinu
sanna: Sverrir var farinn að svamla
í sjónum! Sem betur fer höfðu þeir
góð leitarljós og fundu mig mjög
fljótlega og höluðu mig um borð —
óétinn! Þótt vel færi í þetta sinn
hefur það ekki liðið mér úr minni, og
gerir sennilega aldrei... og hákarl-
amir urðu þarna af lostætum bita.
Mér sýnist, að þú sért ekki alveg
sloppinn fró þeim enn þann 'dag í
dag, Sverrir.
— Þú átt við öðmvísi hákarla,
Guðmundur minn. Það em karlar,
sem ég get séð og barist við. Ég er
ekkert hræddur við þá.
— Nú, jæja. Hvar og hvemig
endaði svo þetta ævintýri þitt í
Ameríku?
— Það endaði ó sama stað og það
hófst. Það var árið 1962 sem við
hjónin slitum samvistum.Ég seldi
því fyrirtækið ásamt öllum tækjum
og hélt heim til gamla íslands, í
stutta ferð. Þá kynntist ég núver-
andi konu minni, og ákvað að flytja
heim.
— Hvað óttir þú mörg böm í
fyrra hjónabandi?
—Við áttum 4 böm, Jennifer,
Svönu, Diane og Stephen, sem
ler þeirra elstur, nú 27 ára gamall.
Og þú hefur ekki getað haldið afc
þér höndum, þegar hingað kom?
— Nei, það er eins og í gamla
daga. Mig klæjar í hendurnar að
gera eitthvað. Og þegeu- maður hefir
staðið í margskonar athafnalífi um
ævina, þá er ekki svo auðvelt að
hætta því snögglega.
— Hvað gerðirðu meira en að
selja mönnum sand, úti?
— Það var nú aðallega mitt
verksvið þar og að sjá um fram-
kvæmdir í vegalagningu o.s.frv.
Annars kom ég víða við í minum
frístundum. Ég var t.d. fjórum
sinnum kosinn formaður í slendinga-
félagsins þar, ég var meðal stofn-
enda og síðar framkvæmdastjóri
„Community Music Theater ot
Long Beach”, eiginkona mín og ég
vorum í stjórn „Long Beach Civic
Light Opera Association”, þá var
ég um tíma blaðafulltrúi fyrir
islensku fegurðardísirnar í Alþjóða
fegurðarsamkeppninni, formaður
Blóðbanka kirkjustofnunar á staðn-
um, nefndarformaður skáta o.fl.
—Sverrir er nú giftur Andreu
Þorleifsdóttur, fyrrverandi flug-
freyju ogbúa þau eins og áður er sagt
að Kvisthaga 14, þar sem Sverrir
dvelur við andlegar „innhverfar
hugleiðingar” og líkamlegar „út-
hverfar hugleiðingar” með ófyrir-
sjáanlegum árangri, bæði fyrir
hann — og okkur.
KARLSSON