Vikan - 10.02.1977, Síða 27

andli(; hans í daufu ljósinu frá
ljóskerinu í kompásskýlinu. Síðan
horfði ég út á dimmt hafið, þar sem
litla eyjan hans lá falin í myrkrinu.
Mér virtist þessi maður hafa
komið úr ómælisgeimnum til þess
eins að bjarga lífi mínu. Á morgun
mundi hann fara af skipinu og
hverfa aftur út úr lífi mínu. Jafnvel
þótt það hafði verið við venjulegar
aðstæður, hefði það gert mig dálítið
hugsi. En nú kom það til í fyrsta
lagi, hversu einkennilegt það var,
að menntaður maður lifði á þessari
óþekktu, litlu eyju, og í öðru lagi
hinn óskiljanlegi farangur hans. Ég
endurtók með sjálfum mér spurn-
ingu skipstjórans.
Hvað ætlaði hann að gera við
dýrin? Og hvers vegna hafði hann
látið eins og hann ætti þau ekki,
þegar ég minntist fyrst á þau? Auk
þess var einkaþjónn hans undar-
legur maður, og hafði það haft mikil
áhrif á mig. Þessar aðstæður mynd-
uðu leyndardómshjúp um manninn.
Þær gáfu ímyndunarafli mínu laus-
an tauminn og hindruðu mig í að
tala.
Undir miðnætti hættum við að
tala um London, stóðum híið við
hlið og hölluðum okkur yfir borð-
stokkinn og störðum eins og í
draumi út yfir þögult, stjörnubjart
hafið, hvor um sig sokkinn niður í
eigin hugsanir. Þetta umhverfi
vakti tilfinningar minar, og ég fór
að láta í ljós þakklæti mitt.
,,Ef ég má segja það”, sagði ég
eftir stundarkorn, „hafið þér bjarg-
að lífi mínu.”
„Tilviljun,” svaraði hann, „bara
tilviljun.”
„Ég vil heldur færa þakkir þeim
manni, sem raunverulega hefur
bjargað mér.”
„Þakkið engum. Þér þörfnuðust
hjálpar, og ég hafði þekkinguna, og
ég gaf yður sprautur og fæðu á
svipaðan hátt og ég hefði safnað
sýnishorni. Mér leiddist, og mig
langaði til að gera eitthvað. Ef ég
hefði verið þreyttur þennan dag eða
hefði ekki líkað svipur yðar, ja —
það er skrítin spurning, hvar þér
væruð þá núna?”
Þetta gerð mig dálítið daufari í
bragði.
„Að minnsta kosti — ” byrjaði
ég.
Hann greip fram i fyrir mér og
sagði: „Það er tilviljun, skal ég
segja yður, eins og allt í lífi manns.
Aðeins heimskingjarnir sjá það
ekki. Hvers vegna er ég hérna núna
— útlagi frá siðmenningunni — í
stað þess að vera hamingjusamur
maður, sem nýtur allra lystisemda
Lúndúnaborgar? Einfaldlega af því,
að ég ruglaðist — fyrir ellefu árum
— í tíu mínútur í næturþoku.”
Hann þagnaði.
„Einmitt það?” sagði ég.
„Það er allt og sumt.”
Við hættum talinu. Bráðlega fór
hann að hlæja.
„I þessari stjörnubirtu er eitt-
hvað, sem losar um málbeinið á
mönnum. Ég er heimskingi, og
samt er það einhvern veginn svo, að
mig langar til að segja yður
leyndarmálið.”
„Hvað sem þér segið mér, megið
þér treysta því, að ég segi það
engum... Ef það er það, sem máli
skiptir.”
Hann ætlaði að fara að byrja, en
hristi svo höfuðið efablandinn.
„Verið þér ekki að segja mér
það,” sagði ég. „Mér er alveg
sama. Þegar öllu er á botninn
hvolft, er betra að varðveita leynd»
armál yðar. Ekki vinnst annað en
dálítill léttir, ef ég virði trúnað yðar.
Ef ég geri það ekki... hvað þá?”
Hann urraði óákveðinn. Ég fann,
að ég hafði hann í óhagstæðri
aðstöðu, þar sem ég hafði hitt á
hann í óþagmælskri stemningu, og
satt að segja var mér ekki forvitni á
að vita, hvað kynni að hafa rekið
ungan læknastúdent frá London.
Ég hef ímyndunarafl. Ég yppti
öxlum og sneri á brott. Yfir
borðstokkinn hallað sér hljóðlát,
svört vera, sem horfði á stjörn-
urnar. Það var hinn undarlegi
fylgdarmaður Montgomerys. Hann
leit snöggt um öxl, meðan ég gekk
fram hjá, og leit siðan af mér aftur.
Yður kann að þykja það óveru-
legt atriði, en fyrir mér var það eins
og skyndileg opinberun. Eina ljósið
nálægt okkur var ljóskerið við
FAE
Kúlu- og rúllulegur

Hjöruliðir
Einnig eru tímareimar og tímakeðjur fáanlegar í flestar gerðir bifreiða og vinnuvéla.
Stærsta sérverzlun landsins með legur, ásþétti, hjöruliði og skildar vörur. Sendum urn^
land allt.
FALKIN N
SUÐURLANDSBRAUT 8, SÍMI 84670