Vikan - 10.02.1977, Blaðsíða 28

Nýr bfll
VOLVO
Litli sjálfskipti Volvobillinn
Innlegg í lækkun rekstrarkostnaðar
Lítill, nettur og haróur af sér.
Sjálfskiptur (variomatic).
4 cyl. vatnskæld vél.
47 eöa 57 ha vél.
Volvo öryggisbúnaður.
Volvo 66 sameinar sparneytni,
öryggi, þægindi og gæði.
Árs ábyrgð (án tillits til ekins km.
fjölda).
Suðurlandsbraut 16 Reykjavík Simi 35200
!
stýfishjólið. Þessi vera sneri andlit-
inu eitt stutt augnablik frá dimmu
skutsins og að ljósi, og ég sá, að
augun, sem litu á mig, glóðu með
daufri, grænni birtu.
Ég vissi ekki þá, að rauðleitt skin
að minnsta kosti er ekki óalgengt í
mennskum augum. Þetta kom mér
fyrir sjónir sem algerlega ómennskt
fyrirbæri. Þessi svarta vera, með
eldleg augu, sneiddi hjá öllum full-
þroska hugsunum og tilfinningum
mínum, og augnablik komu skelf-
ingar bernskunnar aftur upp í huga
mínum. Síðan hurfu áhrifin eins og
þau höfðu komið. Álappalegur,
dökkur maður, sem var á engan
hátt mikilvægur, hékk yfir borð-
stokknum i stjörnubirtunni, og þá
tók ég eftir því, að Montgomery
yrti ó mig.
,,Ég er að hugsa um að fara þá í
rúmið,” sagði hann, ,,ef þér eruð
búnir að fá nóg af þessu.’
Ég svaraði honum út í hött. Við
fórum niður, og hann bauð mér
góða nótt við dyrnar á káetu minni.
Þessa nótt dreymdi mig mjög
ógeðfellda drauma. Minnkandi
tunglið kom seint upp. Tunglsljósið
kom í hvítum geisla gegnum káetu
mina og bjó til óheillavæniega
mynd á plönkunum við koju mína.
Svo vöknuðu hundarnir og fóru að
gelta og góla, svo að draumar mínir
urðu breytilegir, og mér kom varla
dúr á auga, fyrr en birti af degi.
Maðurinn, sem
átti engan
samastað
Snemma morguns — Það var
annan morguninn eftir að ég hafði
náð mér, og ég held þann fjórða eftir
að mér var bjargað — vaknaði ég af
ruglingslegum draumum, draumum
um byssur og æpandi múg, og
heyrði hrópað hósum rómi uppi yfir
mér. Ég neri augun, ló og hlustaði
á hávaðann og var um stund í vafa
um, hvar ég væri. Síðan heyrði ég,
að einhver gekk um berfættur, að
þungum hlutum var kastað til, og
skrölt og glamur i keðjum. Ég
heyrði gjálfrið í vatninu, þegtir
skipinu var skyndilega snúið við, og
löðrandi gulgræn alda skall á litla
kringlótta glugganum og rennvætti
hann. Ég flýtti mér í fötin og fór
upp á þilfar.
Þegar ég kom upp stigann sá ég
bera við rauðan himininn — því að
sólin var einmitt að koma upp —
breitt bak og rautt hár skipstjór-
ans, og yfir öxl hans sá ég púmuna,
þar sem hún hékk í kaðli frá
bómunni ó afturmastrinu og hring-
snerist. Vesalings skepnan virtist
vera dauðhrædd og hnipraði sig
saman á botni litla búrsins síns.