Vikan - 10.02.1977, Side 58

Ég var staddur í London hjá vini
mínum Townsend major. Við éttum
ánægjulegar samverustundir, og
þar kom spjalli okkar, að majorinn,
sem var af léttasta skeiði, sagði:
— Hugmyndir þínar eru einstak-
ar, og sú síðasta er afar frumleg, ég
hefi hugleitt hana og komist að
þeirri niðurstöðu, að hún sé góð.
Skrifaðu hana niður fyrir mig.
Ég skrifaði: — Aðalatriðin má
orðastuttoglaggott. — „Enginná
að fá leyfi til að gegna herþjónustu,
eða taka þátt i stríði, fyrr en hann
(hún) hefur náð sextugsaldri”.
— Ekki svo vitlaust, bættu við
smá athugasemd málinu til stuðn-
ings, takk.
Ég skrifaði: — Þvi skyldu ekki
eldri og reyndari manneskjur berj-
ast, í staðinn fyrir að þræta sífellt i
Genf, London og París engum til
gagns og senda síðan æskufólkið í
stríð og eýðileggingu? Að mati
unga fólksins er litill skaði skeður,
þótt einhverjir hellist úr lestinni af
eldri kynslóðinni. Og friður myndi
haldast án alltof mikilla útgjalda.
— Humm, en ekki verður komist
hjá herþjálfun.
— Offisera tignin verður auðvitað
áfram við lýði eins og nú er.
Að sjálfsögðu, þá er ég með á
nótunum, sagði hann alvarlega. Ef
stjórnin er ekki ákveðin og aðhald
strangt, rennur allt út í sandinn.
— En aliar þjóðir heims verða
fyrst að komast að samkomulagi
um málið, þetta er greinilega mál
fyrir Sameinuðu þjóðirnar.
Majorinn var afskaplega áhuga-
samur um málið, og ég gerði það að
tillögu minni, að hann kynnti
uppástungu okkar i stuttu bréfi. En
ekki aldeilis, hann vildi vinna þetta
vel, tillagan átti að vera svo
ýtarleg, að ekki yrði vafi um
nokkurt atriði og viðkomandi gætu
samþykkt hana athugasemdalaust.
Það átti að senda hann til Trinidad,
þar gæti hann unnið að málinu.
Ári síðar skrifaði hann mér og
bauð mér til sin, til lengri eða
skemmri dvalar, hann sagðist búa
Alternatorar
og startarar
V
/ Chevrolet, Ford, Dodge,
Wagoneer, Fiat o. fí. í stærð-
unum 35-63 amp. með eða án
innbyggös spennustillis.
VERÐ Á ALTERNATOR FRÁ
KR. 10.800.
VERÐ Á STARTARA FRÁ
KR. 13.850.
Amerísk úrvalsvara.
Póstsendum.
mjög þokkalega. Ég fór til Trini-
dad, ég vissi, að hann hafði erft
gamlan, ríkan frænda sinn i Kent.
Hann tók mjög hlýlega á móti mér,
ásamt „Daisy” nokkurri. Hann var
búinn að skrifa fimm hundruð
blaðsíðna handrit um tillögu okkar,
og mér til óskaplegrar skelfingar
átti ég nú að lesa þetta.
Majorinn var að skrifa síðasta
kaflann, og það var afar heitt
þennan dag. Svo sem kunnugt má
vera er Port of Spain í Trinidad
ókristilega nærri miðbaug, aðeins
10° norðar.
Hann horfði á ambátt sína,
blökkustúlkuna Daisy: — í dag er
svalara í Hades, ég er sérstaklega
ánægður með, að kona min skuli
vura i Englandi, ég vona, að hún
verði þar sem lengst. Siðast þegar
hún skrifaði sagðist hún ekki hafa
áhuga á að láta steikja sig. Auk
þess er hún dauðhrædd við mýs og
þvælir um músaveiki.
Daisy tók það fram, að hún hefði
séð þetta bréf og að hún væri einnig
mjög glöð yfir að frú Townsend
byggi í Englandi. Svo deplaði hún
augunum glettnislega til okkar og
Músagildran
Englendingar eru svo smámunasamir
að þeir gera veður út af minnstu
smáatriðum. Hér fáið þið að heyra,
hvað músagildra getur
valdið miklu fjaðrafoki.
dansaði út í eldhúsið til að búa til
ávaxtasalat.
Majorinn kunni að njóta lífsins.
Hann og sæta Daisy bjuggu ein í
þessu stóra húsi. Á skrifborðinu og
i loftunum gengu vifturnar hljóð-
laust og unnu sitt gagn. Stórt glas
með viskíi og sóda stóð í litlu ísboxi
rétt hjá honum, og vindillinn hans
var mildur og ilmaði dásamlega.
Hann var klæddur hvitum bux-
um og silkiskyrtu, það var komið að
kaflalokum, hann horfði út yfir
hafið og lét sig dreyma, — tók
frægðina út aðeins fyrirfram. Bókin
BÍLARAF HF.
Borgartúni 19 . Sími 24 700
myndi vafalaust vekja afskaplega
mikla athygli. Friðarverðlaun Nob-
els? Hann brosti og strauk yfirvara-
skeggið og tautaði með sjálfum sér:
Alls ekki óhugsandi, alls ekki....
Þá heyrðist skerandi vein úr
eldhúsinu, og blóðið fraus í æðum
majorsins.
Majorinn greip bókahnífinn og
þaut fram í eldhúsið, fús að fórna
lifi sínu fyrir Daisy. Hermaður
hefur ekkert um að velja. Daisy
stóð uppi á eldhúsborðinu og öskr-
aði, svo að hljóðhimnur majorsins
titruðu, og starði skelfingu lostin út
í horn.
Majorinn dró andann léttar, tók
sér um hjartað og sagði gremjulega:
— Hamingjan sanna Daisy, þetta er
bara litil mús. Hættu þessum
óhemjugangi.
Daisy var mikið niðri fyrir og
sagðist bara vera i pjötlubuxum og
það væri aldrei að vita, upp á
hverju mús gæti tekið.
En henni var strax rórra og
hoppaði ofan af borðinu liðug eins
og köttur og hjúfraði sig upp að
majornum. Þau horfðu forvitnum
augum á mýslu litlu, sem át
gráðugt ostinn i músagildrunni.
Þetta var gulur, feitur og sterkur
enskur ostur. Músagildran var ný
og auðvitað frá góðri enskri verk-
smiðju. Majorinn keypti eingöngu
enskar vörur, ef þær voru til. Hann
var mjög gramur yfir því, að smjör,
flesk og egg komu frá Danmörku,
sardinurnar frá Noregi, og eldspýt-
ur varð hann að kaupa, sem fluttar
voru inn frá Svíþjóð.
Músin var full trúnaðartrausts,
og svo var hún svöng og grunaði
ekki, að hún sæti í músagildru, og
hún hafði aldrei gætt sér á betri mat
enþessumosti. Majorinnhafði keypt
músagildruna um morguninn að
undirlagi Daisy.
Músin nagaði ostinn af ákafa og
58VIKAN 6. TBL.