Vikan - 24.03.1977, Síða 5

Við galleríið ú Selfossi.
horfir hvasst á viðmælendur sína.
öðru hverju brosir hann eldsnöggt
og hnussar eilitið um leið. Stundum
springur brosið, hlátur hans er eins
og gos, og honum lýkur jafn
skyndilega og hann hófst.
Steingrímur er sérkennilegur
maður. Það tekst eftir honum, þar
sem hann fer. Klæðaburður og
hátternierólíktfjöldanum. Ég spyr
hann, hvort hann verði þess ekki
samferða í vinnuna. Ég vinn af
kappi allan daginn. Stundum fer ég
út að mála. Ég ferðast líka mikið.
Mér þykir óskaplega gaman að
ferðast.
— Þú hefur lika ferðast mikið
utanlands og jafnvel sýnt í útlönd-
um. Hvar kanntu best við þig?
— I útlöndum? Líklega Svíþjóð.
Svíar hafa alltaf tekið vel á móti
mér. Ég var þar síðast árið ’75,
sýndi i Galleri Tre Kungar í
Kungalv rétt hjá Gautaborg, fékk
góða dóma. Ég má koma þangað
aftur og sýna. Ég var peningalaus
og allslaus, þegar ég kom fyrst til
Sviþjóðar, en fékk gott start. Fór að
teikna portrettmyndir og vann mér
inn peninga, málaði svo og hélt
sýningu, og allt gekk vel. Mér líkar
vel við svía.
— Nú hefurðu verið á kafi í list og
listamannalífi meira og minna i yfir
30 ár. Hefur mikið breyst á þessum
tima?
— Já, það er komið eitthvert
helvítis snobb í þetta, og það er
vissum mönnum að kenna.
— Hverjum?
— Það segi ég ekki. En þetta er
satt. Og það er slæmt. Listin á ekki
að vera neitt pjatt, ekkert snobb.
Listin á að vera ,,naturelle.” Það er
list í öllu, hvort sem um er að ræða
málverk eða Roðgúlssteik. Ég þarf
einhvern tima að gefa þér Roðgúls-
steik. Hún er frábær.
— Hefurðu fengið listamanna-
laun?
— Aldrei fengið listamannalaun
og tel mér það til hróss.
— Nokkurn tíma komið til
greina, svo þú vitir ?
— Jú, en alltaf felldur á einu
atkvæði. Og ég veit hver það er.
Mér finnst það ágætt.
— Hvers vegna ertu á móti lista-
mannalaunum?
— Ég er ekki á móti þeim sem
slíkum. Ég er á móti því, hvernig
þeim er skipt hér. Það á ekki að
draga menn i dilka.
Ég virði Steingrím fyrir mér, þar
sem hann situr á móti mér í
eldhúsinu í Hlíðarhaga. Hann er
klæddur brúnleitum rifflaflauels-
fötum, buxurnar eru svolitið rifnar
á vissum stað, og að neðan eru þær
bryddaðar rósóttu bómullarefni.
Um hálsinn ber hann áberandi
kross, enda er trúin honum mikið
atriði. Leðurpungur hangir í ól
um mittið. Hárið er mjög stutt-
klippt þessa stundina, og það hefur
sitt að segja, að mér finnst yfir-
bragð hans allt bjartara. En það
stafar áreiðanlega einnig að innan.
Steingrímur virðist í meira jafn-
vægi en oft áður, ef hægt er að tala
um jafnvægi i sambandi við Stein-
grim Sigurðsson. Styrjöldin —
lífið sjálft — virðist háð með
rólegra móti þessa stundina. Þó er
hann sjaldan kyrr. Hann talar
mikið, hefur alltaf svör, jafnvel
spakmæli, á takteinum. Hann
I eldhúsinu i Hlíðarhaga. Ég gef
lítið fyrir tekk og svoleiðis, segir
Steingrímur og lætur vera að fylla
hús með húsgögnum.
Sko, þetta verðið þið að mynda,
sagði Steingrímur, þegar við heyrð-
um hófadyn úti fyrir og sáum, hvar
slúlka kom riðandi heim götuna uð
Hlíðarhugu. Það eru ekki margir,
sem bera út bliiðin riðandi.
stundum var, að fólk finnist hann
hegða sér öðru vísi en það á kannski
von á.
Hann brosir sinu snögga. — Þá
lætur maður sem ekkert sé.
K.H.
12. TBL. VIKAN 5