Vikan - 24.03.1977, Síða 45

aður og skórnir mínir óburstaðir.
En rétt áður en orðin voru komin
fram á varir minar, tók ég eftir því,
að hann hafði alls ekki hreyft
varirnar. Þó hafði röddin komið úr
þeirri ótt, sem hann var. Það gat
ekki verið um neinn annan að ræða.
„Hann hefði átt að lúra dálitið
lengur, þá hefði yfirbragðið verið
hressara," heyrðist mér aftur
maðurinn segja. En ég var búinn að
sannfærast um, að maðurinn hafði
alls ekki hreyft varirnar. Var hér
slyngur búktalari á ferðinni? Nei,
búktalarar þurftu að hafa munninn
opinn, ó meðan þeir frömdu listir
sínar, en munnur mannsins var
lokaður.
Ég snéri mér frá manninum og
tók að hugsa. Ég ó það nefnilega
stundum til að hugsa, þótt ekki geti
það allt talist skynsamlegt. En hér
þurfti svo sannarlega að hugsa og
kryfja þetta mál til mergjar. Ég
hafði heyrt manninn láta orð falla
um mig, og þó var hann með
lokaðan munninn. Þá datt mér
blaðasölustrókurinn i hug. Hann
bar á móti því, að hann hefði kallað
mig klaufa. Nei, þetta var nánast
óskiljanlegt. Og ég sökkti mér niður
í hugsanir minar og var næstum
búinn að gleyma að fara úr
vagninum á minni viðkomustöð. Ég
áttið mig þó í tíma, stóð upp í flýti
og hraðaði mér að dyrunum. í
flýtinum varð mér það ó að rekast á
miðaldra konu, sem einnig var á
leiðinni út.
„Afsakið,” stamaði ég í fáti.
„Ekkert að afsaka," svaraði hún.
Svo bætti hún við: „Það er ekki að
spyrja að brussuganginum."
„Sögðuð þér eitthvað?” Og ég
varð harður í málrómnum. Hún leit
á mig aftur.
„Ég sagði, að það væri ekkert að
afsaka.”
„Já, en eitthvað fleira?”
Hún leit á mig með svip, sem var
sambland af fyrirlitningu og með-
aumkun, en svaraði ekki. Henni
hefur sennilega ekki þótt spurning-
in svaraverð.
Þegar ég var kominn út úr
vagninum, leit ég á klukkuna. Hún
var fimm mínútur yfir, svo ég
hraðaði mér til vinnustaðarins.
Forstjórinn var kominn. Það er
dálítið merkilegt með þennan for-
stjóra, að þegar ég mæti á réttum
tíma, kemur hann kannski ekki fyrr
en um kaffileytið, en þá sjaldan ég
kem of seint, skal það ekki
bregðast, að hann er kominn.
Eftir að hafa boðið góðan daginn
sagði forstjórinn:
„Þú verður að gæta að þvi að
mæta á réttum tíma.”
Ég afsakaði mig og sagðist hafa
sofið yfir mig, en það kæmi sem
betur fer afar sjaldan fyrir.
„Ekki vantar lygina,” var svar-
að.Ég ætlaði að fara að andmæla,
en þar sem ég horfði framan i
forstjórann, sá ég auðvitað strax,
að hann hafði ekki hreyft varirnar.
Hann gekk svo inn á einkaskrif-
stofuna sína, en ég gekk til hennar
Betu. Hún er skrifstofustúlka hjá
okkur og svarar auk þess í símann.
Lengra frá henni sat Hjörleifur,
gamli gjaldkerinn. Hann var orðinn
nokkuð gamall, og sennilega mundi
hann komast á eftirlaun innan
skamms tíma, ef hann var þó ekki
þegar búinn að ná hámarksaldrin-
um.
„Jæja Beta. Nokkuð að frétta?”
„Nei, heldur lítið. Varstu
skammaður?”
„Ég læt það allt vera.”
„Auminginn,” heyrðist frá Betu.
„Ha?” sagði ég. „Varstu að segja
eitthvað?”
Hún leit á mig spyrjandi.
„Nei, ekkert meira.”
Ég brosti þvingandi brosi, gekk
að skrifborðinu mínu og settist þar.
Ég tók upp nokkra pappíra og lét
sem ég væri niðursokkinn i
vinnuna, en í rauninni var ég að
hugsa um þetta, sem hafði komið
fyrir mig. Þetta hafði allt byrjað,
þegar peningurinn kom niður þann-
ig, að hann stóð upp á rönd. Þá
hafði eitthvað gerst, sem mér var
ómögulegt að fá botn í. Mér
heyrðist fólk tala, þegar það i
rauninni talaði alls ekki. Til að tala
þurftu menn að opna munninn og
hreyfa varirnar. Ég hafði ekki
ennþá fyrirhitt þann mann, sem gat
talað með lokaðan munninn, og því
síður svona marga á stuttum tima.
Þá, allt í éinu, kviknaði ljós ó
perunni. Það skyldi þó ekki vera?
Gat hér verið um hugsanalestur að
ræða? Orðin, sem mér heyrðist fólk
segja, voru þá hugsanir þess, eða
hvað? Mér kom engin betri skýring
í hug. Ég ætlaði samt að reyna að
sannprófa þetta, ef það væri hægt.
Ég lyfti höfðinu, snéri mér að Betu
og spurði:
„Hvaða mánaðardagur er í
dag?”
Hún leit upp og sagði mér það.
Ég horfði fast á hana og sá, að hún
opnaði ekki munninn. Samt gat ég
ekki betur heyrt en að hún segði:
„Bölvaður bjáninn. Hann veit,
að það er dagatal fyrir aftan hann.”
Ég grúfði mig yfir pappírana og
þóttist vinna af kappi. En ég hafði
nú sannfærst. Ég gat heyrt það.
sem fólk hugsaði. Þó varð ég að
vera ekki mjög fjarri þvi, þvi annars
heyrði ég svo margar hugsanir í
einu, að það mundi allt ruglast
saman.
Það var komið fast að hádegi,
þegar forstjórinn kallaði á mig inn á
einkaskrifstofuna sina. Er þangað
kom, vísaði hann mér til sætis, en
sat sjálfur á bak við skrifborðið sitt.
Hann þagði dálitla stund og var að
blaða í einhverjum skjölum. Þá
12. TBL. VIKAN 45