Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 17

kona. Eitt af því yndislegasta, sem
ég veit, er að fara út á sumrin og
mylja moldina með höndunum.
Maður einhvern veginn kemst í svo
nána snertingu viö náttúruna. Ég
held, aðþað besta, sem hver maður
geturgert, llði honum illa, sé að fara
út og vinna garðyrkjustörf.
EINKENNILEGUR LEIKLISTAR-
SKÓLI__________________________
— Hvernig heldur þú að sé að
vaxa upp sem leikaraefni í dag?
— Mér finnst einkennilegt, að
Leiklistarskóli íslands skuli ekki
vera rekinn af leikhúsunum, eða
starfi að minnsta kosti ( nánum
tengslum viðþau. Nemendur Leik-
listarskólans þekkja lítið eða ekkert
börnumallandaginn. Efég þyrftiað
argast og þvargast í annarra
manna börnum aílan daginn, er ég
hrædd um, að ég yrði orðin of
þreytt á kvöldin til þess að verða
mínumeiginbörnumaðnokkru liði.
Ég yrði þá líka að fara að leiðrétta
stíla og ætti ekkert kvöld með
strákunum.
— Maður þarf að vera ( mjög
góðu formi og ekki of þreyttur til að
geta sinnt kennslu ve/, því það er
ábyrgðarhluti að kenna. Kennarinn
eruppalandi númertvö. Hann þarf
líka að geta verið börnunum stoðog
stytta, ef eitthvað bjátará heima hjá
þeim. Já, hann hefur mikil áhrif á
þroska barnsins og hvernig mann-
eskja það verður.
höfum við fariö að Kirkjubóli í
Borgarfirði, þar sem Guðmundur
skáld Böðvarsson bjó. Á Kirkjubóli
eru tvö býli. Þar af er sveita-
búskapur á öðru. En hitt gaf
Guðmundur heitinn Rithöfunda-
sambandinu til þess að félagar í því
gætu dvaliö þar á sumrin. Ég hef
hinsvegarfengiðaðvera þar, þegar
þeir hafa ekki nýtt það til fulls. Það
er með góðum vilja þeirra og
hjónanna á Kirkjubóli, Sigurðar og
Erlu.
— Ég kann óskaplega vel mig
þarna uppfrá. Ég hefði sko vel
getað hugsað mér að verða bónda-
INDÆLT FÓLK i ÚTVARPINU
— Hvaðerþaðsemþúgerirniðrií
útvarpi?
— Það er nú ýmislegt. Ég tek til
dæmis tímann á öllum erlendum
plötum með sígildum verkum, sem
hingað koma ótímasettar. Svo
vélrita ég skrár og skýrslur.
— Hvernig kanntuviðþig þarna?
— Mjög vel. Þetta er einstaklega
indæltfólkog sérlega gott að starfa
með því. Mér líður vel þarna.
HEFÐI VILJAÐ VERA
BÓNDAKONA
— Ásumrin fer ég með strákana
upp í sveit. Undanfarin tvö sumur
Helga á sviði I brúðuleiknum
„Steinninn sem hló". Hún lékþar
mömmu tuskubrúðunnar, sem er
með henni á myndinni
Húsið hennar Helgu. Það minnir
mann eilitið á sætabrauðshús,
svona lltið innan um blokkirnar I
kring. En innibýrengin vond norn.
annarri af tveimur litlum stofum. Einfalt, en ákaf/ega að/aðandi.
vinnubrögð í leikhúsunum og starf-
andi eldri leikara og leikstjóra. Þeir
eldri þekkja heldur ekki unga fólkið,
sem er að koma úr skólanum. Áður
fyrrunnuleiklistarnemendurmikið í
leikhúsunum, og margir voru
sammála um, að það hefði verið
besta kennsla og þroski, sem þeir
fengu. Nú ereins og svona krakkar
sjáist ekki í aukahlutverkum og
kynnist leikhúsunum ekkert inn-
byrðis.
— Þaðermikilllærdómuraðfáað
vinna með þroskuðu leiklistarfólki,
sem er kannski búið að vinna mörg
ár í leikhúsi. Það hljóta allir að
viðurkenna. Ja, mikið vildi ég að
minnsta kosti gefa til að sjá hann
Lárus Ólafsson, eins og ég kalla
Laurence Olivier, leika á sviði eða fá
að drekka te með honum.
— Ég hef heyrt leikstjóra kvarta
yfir því, þegar verið er að velja í
hlutverk, að þeir þekki alls ekkert
þessa ungu leikara. Svo er fjöldi
leikaraefna, sem ekkert fær að gera
eftir þriggja til fjögurra ára nám.
Það er geigvænlegt. Leikhúsin
virðast ekki geta tekið við öllu þessu
fólki. En væri ekki reynandi að
styðja við bakið á þeim og hvetja
þau til að stof na sitt eigið leikhús og
fá hin leikhúsin til að vera þeim stoð
i því? Þannig gætu þau fengið að
spreyta sig og leihúsin svo fylgst
með framförum þeirra. Þannig er
líka hægt að gefa áhorfendum kost
á að sá ný andlit og um leið gefa
ungum leikritahöfundum kost á að
fá verk sín flutt. En allt kostar
peninga, og þar stendur hnífurinn í
kúnni.
— Við verðum að horfast í augu
við það, að það verður enginn
góður listamaður, nema að vera í
stöðugum tengslum við list sína.
Það er ekki nóg, eins og ég og fleiri
höfum gert, að leika eitt hlutverk á
ári. Maðurverðuraðfáað þroskast
með listinni.
FRAMTÍÐIN
— Núerfarið að halla í miðnætti,
Helga, og ég vil ekki tefja þig frá
svefni lengur, þú átt víst að mæta til
vinnu strax I fyrramálið. En viltu
ekki svona að lokum svara hinni
sígildu spurningu: Hvað með fram-
tíðina?
- Ja, framtíðin, þú segir nokkuð.
Ætli hún verði ekki fyrst og fremst
fólgin í því að ala upp þessa stráka,
sem ég á, og koma þeim til manns.
Ég vona, bara, að mér endist heilsa
til þess. Maður verður að reyna að
gera gott úr öllu og vinna, eins og
maður hefur krafta til.
Og ég kveð Helgu, fullviss um að
henni takist það sem hún ætlar sér.
Dóra Stefánsdóttir.
45. TBL. VIKAN 17