Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 38

FRAMHALDSSAGA
EFTIR HILDU ROTHWELL
2
Simba M’pandu var nú forsœtis-
ráðherra. Við vorum gamlir vinir en
það var undarlegt að honum skyldi
liggja svo mikið á að boða mig til
sin, en þó ennþá undarlegra, að
hann. eins og allir aðrir, varaði mig
við Christopher Wentworth.
Það kom mér á óvart þegar ég
fann, hvað ég var ofsalega svöng.
Meðan ég gleypti í mig egg,
svínakjöt, grænmeti og ristað
brauð, kom mér i hug, að þetta væri
fyrsta máltíðin, sem ég borðaði af
góðri lyst, siðan hálskirtlarnir voru
teknir úr mér. Þetta virtist líka vera
allt i lagi, þvi ég fann varla neitt til.
Christopher leit á mig, um leið og
ég lagði frá mér hnífinn og
gaffalinn, hálf skömmustuleg. ,,Það
er loftslagið, sem hefur þessi áhrif,”
fullvissaði hann mig um. ,, Þetta er i
annað sinn, sem ég fæ mér
morgunverð í dag. Ég hef borðað
heil ósköp, siðan ég kom. Það gerir
þetta hreina loft. Líður þér betur
núna?”
,Já, já, mér liður stórkostlega
vel,” sagði ég og þáði hjá honum
sígarettu og hallaði mér móti
kveikjaranum, sem hann hélt á.
Við sátum og horfðum hvort á
annað um stund og ég lét hugann
reika aftur i timann. Siðan spurði
ég: ,,Þú flaugst hingað fyrir þremur
dögum, var það ekki?”
„Einmitt.”
,,En þú býrð ekki hérna?”
,,Nei ég fór frá Nakadia og til
Englands sama dag og þú. Vissirðu
það ekki?” Christopher virtist
skemmt, hann hrukkaði ennið
spyrjandi og horfði á mig.
Mér datt í hug, hve vel hann
myndi sennilega eftir litlu dauð-
þreyttu stúlkunni, sem sat við hlið
hans i flugvélinni fyrir tiu árum.
Stúlkunni, sem hafnaði þrjóskulega
allri alúð hans og góðmennsku.
Honum hefur eflaust fundist hún
fráhrindandi.
,,Ég veit í rauninni ekki, hvernig
ég hugsaði, þegar þetta var,”
svaraði ég hægt. Ég hugsa, að ég
hafi haldið, að þú værir bara þarna
af tilviljun. Þú værir að fara i fri eða
eitthvað slíkt til Englands.” Ég
hafði ekki búist við að þurfa að tala
um þennan tima nokkurn tima
aftur, ogmérfannst það erfitt. ,,Ég
man, að pabbi sagði við mig: —
Sjáðu þarna er herra Wentworth,
þú þekkir herra Wentworth, er það
ekki elskan? — eins og ég væri
éinhver kjáni, sem ég hef og
ábyggilega verið þá.”
Næstum óbærileg sorg greip mig
við hugsunina um föður minn og
hinn óbugandi félaga hans, Simba
M’pandu. Pabbi hafði fengið slag
þessa sömu nótt og dóið meðan ég
var enn í flugvélinni.
Það var eins og Christopher hefði
lesið hugsanir mínar, því hann
sagði: ,,Og M’pandu bað mig að lita
eftir þér. Manstu?”
Ég mundi það vel. Einhvern
veginn vildi ég samt ekki tala um
besta vin föður míns, manninn, sem
hafði staðið við hlið hans þennan
dag og veitt okkur báðum styrk,
þrátt fyrir hinn mikla missi hans
sjálfs. í staðinn fór ég að reyna að
afsaka framkomu mína þegar ég var
tólf ára og þá svaraði Christopher
með mikilli innlifun: ,,En það starf
fyrir tuttugu og tveggja ára gamlan
karlmann!”
„Þér hlýtur að hafa fundist ég
alveg óþolandi krakki.” Þetta var í
fyrsta skipti, sem ég sá sjálfa mig
eins og ég hafði verið i þá daga með
augum annarra, og mér fannst það
frekar auðmýkjandi reynsla.
Hann hristi höfuðið. „Það máttu
ekki halda. Ungir menn eru yfirleitt
ekkert sérstaklega natnir við börn,
og ég hafði hvorki átt yngri bræður
né systur, til að æfa mig á. En ég
Tl
i. • **
- V. ( __
m imiéWf: 1! U
Skugginn langi
vissi þó að minnsta kosti, hvað
hafði gerst, sem gerði þig.......”'
Hann þagnaði eins og hann vissi
ekki, hvernig hann ætti að halda
áfram, og ég leit undan og bað þess
heitt og innilega, að hann segði ekki
meira.
Það heyrðist kliður innan úr
afgreiðslusalnum, þar sem af-
greiðslufólkið bjó sig undir að taka
á móti farþegum úr vél, sem var að
lenda. Ég leit upp um leið og kona
gekk út um aðaldyrnar og stóð svo
og horfði í kringum sig.
Ég gat ekki séð mikið af andliti
hennar, því hún var með stór
sólgleraugu, aðeins ljóst hár hennar
og það að hún átti von á barni. Mér
fannst ég eitthvað kannast við
glæsilegt og frjálsmannlegt göngu-
lag hennar. Ég ætlaði að virða hana
betur fyrir mér, en varð of sein, því
hún fór aftur innfyrir.
Einhvern veginn hafði þetta nána
samband, sem verið hafði á milli
okkar Christophers nokkur augna-
blik, rofnað. Ég held að við höfum
bæði fundið það, þegar ég sagði hálf
stamandi: „Þú — þú sagðir, að þú
þyrftir að tala við mig? Hvað
ætlaðirðu að segja? Ég verð
nefnilega að fara. Ég geri ráð fyrir,
að eitthvað hafi tafið bróður minn.
Ég held — ”
„Það er eiginlega um Rory,
Katharine, ef þér er sama.”
Allt í einu náði einhver óróleiki
tökum á mér og mér fannst ég þurfa
að komast í burtu. Ég hafði ekki
munað eftir Christopher Went-
worth, einfaldlega af því að ég vildi
það ekki. Það hjálpaði ekkert sú
staðreynd, að hann hafði tvisvar
sinnum verið mér mjög góður, og i
annað skiptið meira en bara góður
við barn, sem hafði orðið þátttak-
andi í miklum harmleik. Hann
mundi alltaf verða tengdur þeim
harmleik, alveg eins og Japhael
Nanda.
Eitthvert illt hugboð gagntók
mig svo, að ég varð hálf óttaslegin.
Ég safnaði saman töskunum mínum
í svo miklum flýti, að það gat ekki
farið fram hjá honum. „Ég tek bara
strætisvagninn,” sagði ég. Ég
talaði svo hratt, að ég varð hólf
óskýrmælt. „Flugvélin er komin,
,,Þrír ungfrú.
Þrír en ekki tveir.
En ekki gráta.”
sjáðu.” Ég þreif kápuna á stólnum
við hliðina ó mér.
Christopher lagði höndina á
ferðatöskuna mína eins og til að
hindra það, að ég lyfti henni upp.
Hann opnaði munninn til að segja
eitthvað, en leit um leið yfir öxl
mína, og ég heyrði að einhver sagði
fyrir aftan mig: „Katharine, ég var
orðin hrædd um þig,- Ég hélt
38VIKAN 45. TBL.