Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 39

kannski að þú hefðir misst af
vélinni.”
Ljóst hár hennar straukst við mig
um leið og hún beygði sig fram og
kyssti mig á vangann. „Fyrirgefðu
hvað ég er sein, en ég hélt að Rory
— hann varð að taka aukavakt.
Hvað er langt síðan? Fimm ár? Ha?
Mér sýnist þú ekki hafa breyst
mikið. Eða stækkað, ef út í það er
farið.” Hún virti mig gaumgæfilega
fyrir sér. ,,Þú ert dálítið föl, en það
verður fljótt að lagast.” Hún leit
niður á ferðatöskuna. ,,Er þetta
allur farangur þinn?”
Hún lét augun hvarfla frá hendi
Christophers Wentworth, sem enn
hvíldi á töskunni, og upp að andliti
hans. Bros hennar sem verið hafði
svo vingjarnlegt, varð nú þvingað
og uppgerðarlegt.
Söru lá hátt rómur, en rödd
hennar var hrífandi. ,,Ég sé að þú
hefur hitt Wentworth leynilög-
reglufulltrúa,” sagði hún. ,,En
gaman. Ertu að koma, Katharine?”
Hún tók kápuna mína á handlegg-
inn og beið ekki eftir að ég tæki upp
töskuna, heldur hraðaði sér burt.
Ég sneri mér að Christopher
Wentworth, sem var að athuga í
veski sitt. Svipur hans var alvar-
legur og hann lét eins og hann væri
mér algjörlega ókunnugur. Hann lét
eins og ég hefði aldrei verið til.
„Vertu sæll, herra Wentworth.
Þakka þér fyrir —”
„Katharine.”
„Ég er að koma, Sara.” Mér er
sama hvað henni finnst, ég ætla að
kveðja hann. „Þetta var indælis
morgunverður. Þú bjargaðir mér
alveg.” Því í ósköpunum hafði ég
nú sagt þetta svona, hugsaði ég,
það er einmitt honum að þakka að
ég er á lífi í dag.
Þegar Christopher leit upp aftur,
velti ég því fyrir mér, hvernig mér
hafði getað fundist heiðblá augu
hans vingjarnleg og hlýleg. Hann
kinkaði stuttlega kolli, án þess að
brosa, snerist síðan á hæli og gaf
þjóninum merki. Ég hikaði. Fyrir
nokkrum mínútum hafði mig mest
langað til að hlaupa frá honum.
Hversvegna fannst mér þá nú, eins
og ég væri að missa af einhverju?
Fimm mínútur með Söru voru
samt nóg, til þess að koma hverjum
sem var i gott skap. Hún var
dásamlegur gestgjafi, eins og fólk í
Afríku yfirleitt er. Hún hélt
samræðunum gangandi, þrátt fyrir
lélegar undirtektir mínar og brátt
hurfu allar hömlur af mér.
Hún hefur tekið eftir, að mér varð
starsýnt á vaxtarlag hennar, og
þegar við vorum komnar i bílinn,
sagði hún:,,Égmissti fóstur í fyrra.
Við urðum fyrir svo miklum
vonbrigðum, að ég var hálfhrædd
við að byggja of miklar vonir við”
— hún leit niður á sig — „þetta,
fyrr en við vorum alveg viss. Svo
bað ég Rory að vera ekkert að
minnast á við þig að ég hefði misst í
fyrra eða að ég væri aftur komin af
stað,” sagði hún og ók af stað.
„Svo þegar þú sagðist ætla að
koma og heimsækja okkur, þá
ákváðum við að koma þér á óvart.”
Bros hennar var svo innilegt, að ég
hallaði mér að henni og kyssti hana
ó kinnina. Þetta virtist gleðja hana.
Hún ók meðfram fallegum blómstr-
andi trjám og beygði inn á veginn,
sem lá í átt til Umbala, höfuðborg-
arinnar í Nakadia.
„Jæja,” sagði hún stoR, „hvern-
ig list þér á? Þetta er nýtt siðan þú
varst hérna, er það ekki,
Katharine?”
Ég starði út á rennisléttan
veginn, það hvein í malbikinu,
þegar við ókum áfram. Ég brosti
ánægjulega, eins og það hefði verið
ég, sem byggði þennan veg.
„M’pandu?” spurði ég.
„Já.”
„Gamli snillingurinn. Þetta
sagðist hann alltaf ætla að gera.
Hann hlýtur að vera mjög stoltur.”
„Hér eru ekki lengur leiðinlegir
holóttir vegir. Lengra i burtu,
auðvitað — ” Sara yppti öxlum og
ég minntist ferðalaga föður míns,
þegar hann var sveitarstjórnarfull-
trúi. Hann þurfti að notast við vegi,
sem gátu varla kallast annað en
troðningar.
„Hvernig gengur M’papdu með
ferðamálin?” spurði ég.
„O.” Það kom hik á Söru.
„Ágætlega. Hann verður auðvitað
að fara sér hægt. Japhael Nanda er
alltaf jafn ákafur í leit að mólmum,
og hann er enn það valdamikill að
taka verður tillit til hans.
M’pandu vill ekki að landið verði
gert að einni stórri blý- og
zinknámu, eins og gerðist í Kameni.
Hann segir, að mestu auðæfi
Nakadiu, séu hið villta dýralíf
okkar, en það eru ekki allir honum
sammála. Auðvitað snart dauða-
slysið í gljúfrinu hann illa. Ég held,
að hann sé sjálfur að athuga,
hvernig það vildi til.”
„Hvemig líður honum?” Senni-
lega hefur rödd mín titrað svolítið,
því Sara leit snöggt til min og
sagði: „Þér þótti mjög vænt um
hann, er það ekki. Svo sagði Rory.
M’pandu er alltaf jafn óbugandi.
Rory segir að gamli maðurinn líti
alltaf eins út, — og að hann hafi
alltaf verið eins, svo langt aftur sem
Rory man.”
Það gat nú verið ansi langt aftur,
því öfugt við mig, þá fæddist
hálfbróðir minn í Nakadiu. Móðir
hans hafði dáið úr Malaríu, sem hún
hafði fengið á ferðalagi með pabba í
frumskóginum. Þremur árum síðar
hafði pabbi kynnst móður minni og
gifst henni.
Móðir mín hafði ekki kunnað vel
við sig í Afríku. Pabbi sendi hana
heim til Englands, þegar hún gekk
með mig, og þar bjó hún, og ég svo
síðar meir, hjá Kate frænku,
þangað til ferðalögum pabba lauk,
og hann kom og náði í okkur.
Þegar ég var fjögurra ára, dó
mamma, þegar billinn hennar rann
til á slæmum vegi og rakst á
flutningabíl, en hún hafði verið á
leið i kaffiboð til vinkonu sinnar.
Pabbi hafði misst báðar eiginkonur
sínar, og ég gat varla sagt, að ég
myndi nokkuð eftir móður minni.
Um leið og Sara beygði inn á
aðalgötuna í Umbala, spurði ég:
„Hvar er Rory eiginlega?”
Hún svaraði ekki. Varla þurfti
hún að einbeita sér svona mikið við
aksturinn, því bæði var umferðin
lítil og vegurinn beinn og breiður.
„Hann er önnum kafinn eins og er,
Katharine,” sagði hún loks. „Það
er vegna þessa dauðaslyss, skil-
urðu.”
„Ég man ekki eftir, að Rory hafi
minnst neitt á það í bréfinu.”
Hún leit undrandi á mig, en sagði
svo: „Ó, ég hélt — ”
„Hélst hvað?”
„Ja, þú sast hjá herra Went-
worth. Það virtist fara vel á með
ykkur, þegar ég kom. Ég hélt bara,
að hann hefði verið að segja þér frá
þessu.”
„Nei.” Ég var að hugsa um, hvað
hún hafði verið kuldaleg við hann,
og þess vegna hef ég ef til vill verið
heldur stutt í spuna, þegar ég
svaraði henni. Hún klappaði mér ó
hnéð.
Þið þekkist auðvitað frá gamalli
tíð, er það ekki?”
„Það er varla hægt að segja að ég
þekki hann. Það voru frekar Rory
og pabbi. Wentworth -fólkið bjó á
Mabata-búgarðinum, og ég fór
þangað nokkrum sinnum, þegar ég
var lítil, en ég man ekki eftir að hafa
nokkurn tíma hitt herra Wentworth
45. TBL. VIKAN 39