Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 19

„Kannski örlítið, býst ég við.
Velti fyrir mér, hvort allt verði í
lagi.”
„Allar konur hafa áhyggjur í
slíku ástandi. Ég hafði að minnsta
kosti áhyggur.”
„Er það satt?”
„Já, auðvitað. En allt var í lagi
með Lucy, alveg eins og allt verður i
lagi með þitt barn.”
Sara þagði en sagði svo: „Mary,
mér datt í hug, hvort ég mætti vera
hér til klukkan fimm? Alec ætti að
vera kominn um hálfsex og þá
förum við til lögreglunnar. ”
„Auðvitað geturðu verið ef þú
vilt... til lögreglunnar segirðu?’
„Já, við ákváðum það í gær-
kvöldi. Símhringingin þín hafði
mikil áhrif.”
Mary virtist vandræðaleg.
„Ég vil helst ekki vera afskipta-
söm, en þú varst í slíku ásigkomu-
lagi að ég ákvað að taka til minna
ráða. Ég vona að þú hafir ekki verið
mér mjög reið.”
„I hreinskilni sagt var ég það í
fyrstu. En Alec tók miklu meira
mark á því, sem þú sagðir. Og
þegar ég sýndi honum gatið í
runnanum, held ég hann hafi alveg
sannfærst — .. ó .. þú hefur ekki
heyrt um það, er það?” Þegar hún
hafði lokið við segja henni söguna
um herra Turner fóru þær báðar að
hlæja. „Hann er meðaumkunar-
verður. Að minnsta kosti sparar
þetta þér ferðina á lögreglustöð-
ina.”
Sara hætti skyndilega að hlælja.
„Hvað áttu við?”
Orðið ,,hefnd”
glumdi í höfðinu á
Söru. Herbergið
tók að snúast fyrir
augum hennar,
fyrstrólega, síðan
hraðar, þar til
miskunnsamt
myrkrið gleypti
hana að lokum
eftir æðisgengna
hringiðu.
„Nú, þú þarft ekki að fara núna,
er það? Ég reikna með að það hafi
verið gatið í runnanum, sem fékk
Alec til að vilja gera eitthvað í
málinu. Kannski skiptir hann nú
um skoðun.”
„En það var ekki bara það!”
hrópaði Sara. Mary trúir mér ekki
lengur! Hugsuninni laust niður í
huga hennar.
„Mary, hvers vegna hefurðu
skipt um skoðun?”
„Um hvað?”
Hugrekki Söru brást.
„Um að fara til lögreglunnar.”
Mary hikaði við en sagði svo:
„Nú.... ég íhugaði það ekki gaum-
gæfilega. Kannski ég hafi bara
verið leidd til að komast að rangri
niðurstöðu.”
„Svo ég leiddi þig þá?”
„Jæja, kannski það sé ekki rétta
orðið...”
„Þú sagðir það,” hreytti Sara út
úr sér.
Hún staulaðist á fætur. „Ég sé
að það er tilgangslaust að vera hér
hjá þér.”
„Gerðu það, Sara, vertu ekki
reið.”
„Hvað á ég þá að vera?” sagði
Sara og missti stjórn á skapi sínu.
Hún sló hönd Mary af handlegg
sínum og reikaði að dyrunum.
Sara var í eldhúsinu og nartaði í
skinkusamloku, þegar Alec kom
heim.
„Hvernig hefur sveltandi eigin-
konan mín það?”
„Hún er svöng. Ég fékk mér
ekkert að borða í hádeginu.”
„Því í ósköpunum ekki?”
„Ég skal útskýra það á leiðinni
til lögreglustöðvarinnar.”
Undarlegur svipur leið yfir andlit
Alecs.
„Ég hef verið að hugsa.
Kannski...”
Sara setti samlokuna varlega
niður á diskinn. „Segðu mér það
ekki. Þér finnist að við ættum
ekkert að gera í málinu. Ekki fyrr
en ég er dauð,” hrópaði hún með
grátstafinn í kverkunum. Og hún
fleygði kortinu á borðið.
Alec var strax kominn við hlið
hennar.
„Sara, gráttu ekki, gerðu það,
gráttu ekki.”
Hann tók utan um hana.
Smám saman dró úr kjökri
hennar.
„Alec, hvað kom þér til að skipta
um skoðun?”
„Ég hef ekki skipt um skoðun.
Ég hef bara fundið betri lausn.”
Sara fann að spennan minnkaði í
likama hennar. „Meinarðu að þú
trúir mér ennþá? Þú heldur ekki að
þetta sé uppspuni úr mér?”
„Auðvitað ekki.” Rödd Alecs var
óvanalega blíð. Sara varð máttlaus
af feginleika.
„Elskan, mér þykir þetta leitt.
Ég lenti í svo hræðilegu rifrildi við
Mary í dag. Hún trúði mér ekki, svo
ég reiknaði með að ástæðan fyrir
því að þú vildir ekki fara til
lögreglunnar væri sú að þú tryðir
mér ekki heldur. Þess vegna komst
ég í uppnám. Ég veit ekki, hvað er
að mér þessa dagana.”
„Eigum við ekki bara að segja að
þú sért svolítið taugaspennt.”
Alec glotti að því, hvað hann tók
veikt til orða. Sara brosti dauflega.
„Alec, hvað meintirðu þegar þú
sagðist hafa fundið betri lausn á
vandamálinu?”
Alec stóð upp í skyndi. „Ég vil
ekki segja þér það í augnabiikinu.
Ég vil fyrst sjá, hvort það gengur.”
„En mér liði strax miklu betur, ef
ég vissi að eitthvað væri gert í
málinu.”
Hann tók bliðlega í hekdur
hennar. „Gerðu það, elskan,
treystu mér.”
Sara færðist undan. En hún hafði
þó stuðning Alecs. „Allt í lagi en
lofarðu þvl, að ef það gengur ekki á
þinn hátt, þá förum við til lögregl-
unnar um helgina?”
Hann hikaði. „Allt i lagi. Ég lofa
því.” Hann tók upp kortið og las
boðskapinn. Munnur hans herptist.
,.Ég tek þetta.” Hann setti það í
vasann. Það verk hans fullvissaði
Söru. Alec var við stjórnvölinn.
Hún leit á klukkuna. „Líttu á
klukkuna! Við eigum að vera komin
til Angelu kortér fyrir átta.”
„Ertu viss um að þú teystir þér
til að fara?” Umhyggja hans hlýjaði
henni, huggaði hana.
„Já, mér liður ágætlega. Ég
hlakka reglulega til.”
Sara var undrandi á sjálfri sér, en
þegar hún fór upp, komst hún að
því að það var satt.
Venjulega hélt hún ekki lengi til
fyrir framan spegilinn, en í kvöld
hinkraði hún um stund til að dást að
kjólnum sínum, sem hún var reglu-
lega ánægð með.
„Sykursætur,” sagði rödd fyrir
aftan hana.
„Ég gæti étið þig.”
Sara ljómaði. „Ertu næstum
tilbúinn?”
,‘,Ef þú gætir bundið á mig
bindið...”
Setustofan var uppljómuð og hlý.
Mjúkt, þykkt gólfteppið lét mjúk-
lega undan fótum Söru, þegar hún
gekk yfir herbergið með Angelu sér
við hlið.
Frank tók á móti henni með
útréttum örmum. „Sara, þú lítur
dásamlega út.”
Léttur kossinn, sem Frank þrýsti
á vanga hennar, stóð lengur við en
hún hefði viljað. Hún mætti augum
Alecs yfir öxl Franks. Hún reiddist
glettninni í augum hans.
David kom líka til að heilsa henni
en kveðja hans stakk í stúf við
heimsvana framkomu Franks. Sara
brosti hlýlega til hans og settist
niður við hlið Mary og brosti til
þeirra allra út að eyrum. Það eina,
sem skyggði á ánægjuna, var
45. TBL. VIKAN 19