Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 51

auk þess of gamall til að geta elskað
Emmu sína bókstaflega sagt. Eftir
nokkur ár fékk Nelson skilnað frá
Fanny. Þá var það alkunna, að
nýfædd dóttir Lafði Hamilton —
Horatia — væri dóttir Nelsons.
Það kann að þykja einkennilegt,
að slíkt siðleysi væri liðið í
Englandi á þeim tíma, en við
megum ekki gleyma því, að Nelson
var þá orðinn þjóðhetja. Hann var
orðinn aðmíráll, hann hafði misst
annað augað og annan handlegginn
i orrustum, og hann hafði verið
aðlaður. Slík hetja gat leyft sér
næstum hvað sem var.
Á þeim árum, þegar breski herinn
var á stöðugu undanhaldi, leiddi
Nelson flota sinn frá einum sigri til
annars. Með frábærum hæfileikum
sínum til að skilja flóknar aðstæður
með einu augnatilliti, var hann
ósigrandi fyrir hina frönsku hers-
höfðingja. Með yfirburðasigri sín-
um við Trafalgar tryggði hann
Englandi yfirráð á hafinu í meira en
hundrað ár fram í timann, og svo
var honum fyrir að þakka, að
breskir sjómenn í öllum heims-
hornum gátu sungið kokhraustir
,,Rule, Britannia. Britannia rule
thewawes!”
En i vopnagninum i orrustunum
miklu dreymdi Nelson alltaf um
Emmu. ,,Þú ert fegurðin, sem ljær
minu harða lífi tilgang,” skrífaAi
hann henni. ,,Þú gefur lífi mínu
von, og þegar stormurinn rífur í
seglin, dreymir mig þinn hlýja
faðm.” Og Emma var ekki síður
upptekin af ást sinni. „Hetjan
min!” skrifaði hún, ,,ég tel dagana
og bíð þess með óþreyju, að þú
snúir aftur úr sigurför þinni. Að
eilífu skal hjarta mitt tilheyra þér.”
Þegar fregnin um dauða Nelsons
barst til Englands ríkti þar þjóðar-
sorg. Það var eins og allt landið
flóði i tárum, og hinni djúpu sorg,
sem gagntók fólkið, má helst likja
við viðbrögð amerísku þjóðarinnar
við morðinu á Kennedy forseta.
Ekkja Nelsons, Fanny, fékk
þegar í stað rífleg eftirlaun, og i
augnabliks fljótfærni var bróðir
Nelsons, hálfgerður ónytjungur,
gerður að jarli. En konan, sem
Nelson hafði elskað síðustu tíu ár
ævi sinnar, gleymdist alveg.
HIN EINMANA EMMA
Eftir dauða Nelsons gleymdist
Emma gjörsamlega, en elskhugi
hennar steig stöðugt í vitund
fólksins, sem mesti maður, sem
Englendingar höfðu átt. Hann var
mestur allra án nokkurs vafa, og
það, að hann hafði lifað dálítið hátt,
gerði hann aðeins mannlegri.
Sir William var einnig látinn, og
Emma var félaus og án stuðnings i
hörðum fjandsamlegum heimi. Tíu
árum eftir dauða Nelsons lést
Emma,, fátæk og áfengissjúk” á
ódýru hóteli í Calais. Horatia dóttir
hennar var við hlið hennar, þar til
yfir lauk. Síðustu æviárum sínum
varði Emma til að fá viðurkenningu
yfirvalda á því, að Horatia væri
dóttir Nelsons. Þetta var hörð
barátta, og eini árangurinn varð sá,
að Horatia fékk leyfi til að bera
eftirnafnið Nelson. Það var allt,
sem Emma Hamilton fékk frá
bresku þjóðinni.
Það er kaldhæðnislegt að hugsa
til örlaga Emmu, þegar vitað er, að
síðustu orð Nelsons á banasænginni
voru þessi: ,,Munið Lafði Hamil-
ton. Ég fel föðurlandi minu umsjá
hennar og dóttur minnar Horatiu.”
í dag liggja jarðneskar leifar
Nelsons í St. Pauls dómkirkjunni í
London. Hann er grafinn á heiðurs-
staðnum — rétt undir miðju
hvolfsins. Enginn veit, hvar hans
elskaða Emma hvilir — ef hún og
hennar ódauðlega ást hafa þá getað
fundið hvíld....
— Ég veit mér er óhætt að trúa þér fyrir þessari kjaftasögu. Hún er
um þig.
45. TBL.VIKAN 51