Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 47

virtist bara mikill léttir af því, að
þetta var yfirstaðið.
Allan seinni hluta dagsins œddi
stormurinn úti fyrir. Regnið landi
rúðurnar, vindurinn þaut eftir
ströndinni og þeytti öldunum upp á
land. Ég sat í anddyrinu og starði
út og fannst ég óskaplega ein og
yfirgefin. Ég hafði lifað ægilega
storma í mínu eigin einkalifi, og nú
var allt búið. Þess vegna vissi ég,
hvernig götur bæjarins myndu líta
út, þegar fárviðrinu slotaði. Göt-
urnar vrðu auðar og tómleiki og
kyrrð yfir öllu. Þannig hafði líf mitt
verið síðan Símon sagði að fullu
skilið við mig.
Ég var svo óskaplega eirðarlaus,
og þegar klukkan var langt gengin i
fimm, ákvað ég að fara i regnkápu
og stígvél og fara út. Það rigndi
minna núna, og allt var betra en að
sitja inni í kæfandi og þrúgandi
andrúmsloftinu á hótelinu. Ég fékk
mér göngu niður að ströndinni.
Vitjaður
lifsins
Ég gekk lengi, án þess að vera
mér meðvitandi um, að ég hefði
tekið ákveðna stefnu. En svo snar-
stoppaði ég og horfði á bátinn, þar
sem maðurinn hafði setið og málað.
Hér var það, sem Rósa og vinur
hennar höfðu komið hlaupandi eftir
ströndinni hönd í hönd. Ég fann
sting í hjartað og þessa sáru
tómleikatilfinningu gagntaka mig.
Svo leit ég upp og sá litla húsið
upp á klettunum. Þar var ljós í
gluggunum, og ég sá menninn
koma út í glugga, standa og stara
út yfir hafið.
Hann veifaði til mín, þegar hann
kom auga á mig, en ég veifaði ekki
til baka. 1 staðinn snérist ég á hæli
og hélt áfram göngunni. Fæturnir
sukku í blautan sandinn, og vatnið
skvampaði undir stígvélunum. Ég
var komin að brimgarðinum, þegar
hann náði mér. Peysan hans var rök
af regninu, og vindurinn stóð i
hárlubbann.
— Þér eruð vonandi ekkert
sjúkar? Hann virtist vera áhyggju-
fullur.
Nei, auðvitað ekki. Mér líður vel.
Ég þoldi bara ekki við á hótelinu
lengur. Fólkið sat bara og dormaði í
stólunum.
Það fór hrollur um mig, og svo
fann ég, að hann stakk höndinni
undir handlegg minn.
— Ég þekki þessa tilfinningu,
sem þú ert að lýsa. Hvers vegna
förum við ekki uppeftir til mín og
fáum okkur te?
Mér varð strax hugsað til Rósu
og vinar hennar og hristi höfuðið.
— Nei takk.
— Já, en þér getið ekki haldið
svona áfram, sagði hann stillilega.
— Þér megið ekki loka yður frá
öðrum með kvöl yðar. Þér neyðist
til að sætta yður við hana, sætta
yður við það, sem gerst hefur, og
læra að lifa með því.
— Ég lifi sannarlega með því,
sagði ég og varð skyndilega reið.
— Ekki eins og ég meina, sagði
hann. — Þér haldið fast í sorg yðar
og vonbrigði. Það er auðveldara en
að horfast í augu við framtíðina og
tómleikann, sem yður virðist blasa
við. En þér verðið að skilja það, að
strax og þér hafið tekið fyrsta
skrefið inn í framtíðina, er ekki
tómarúm þar lengur. Lærðuð þér
ekki í skólanum, að náttúran hafnar
tómarúmi? Hann brosti. — Ég hélt
ekki, að það væri satt, en það er
auðvitað satt. Þannig upplifði ég
það.
— Þér? Og þá minntist ég Jean,
konunnar hans, sem var dáin.
Hann hafði sleppt hendinni á
mér, eins og hann héldi að mér
þætti snertingin of nærgöngul, en
það þótti mér reyndar ekki.
— I marga mánuði eftir dauða
Jean vildi ég ekki tala við neinn,
sagði hann. Nágrannarnir komu
auðvitað og snérust í kringum mig,
aðallega vegna barnsins, sem þeir
héldu að ég gæti ekki annast einn.
En ég sendi þá burtu, og ég gat
annast barnið sjálfur. Ég lifði með
minningunni um Jean, lifði fyrir
sorg mína.
Hann beygði sig snöggt niður og
tók upp stein og kastaði honum
langt út yfir hafið.
— Rósa var næstum tveggja ára,
áður en það rann upp fyrir mér,
hvilikum skaða ég olli henni. Hún
var mjög glaðlynt og fullkomlega
eðlilegt barn og þurfti að hafa
samskipti við fleira fólk en mig.
Þess vegna þvingaði ég sjálfan mig
til að snúa aftur til þeirrar tilveru,
sem ég áður hafði lifað, — og
uppgötvaði mér til mikillar undrun-
ar, að mín var beðið með óþreyju.
Hann brosti aftur. — Við erum öll
hvert öðru háð. Ekki endilega i
ást, heldur mannlegum samskipt-
um, og það munuð þér finna, þegar
þér eruð tilbúnar að taka stökkið.
Við vorum komin að brimgarð-
inum og snérum þar við.
— Ég er búin að segja upp starfi
mínu í London, sagði ég. — Þegar
ég er búin í fríinu, þarf ég að leita
mér að öðru starfi.
— Ætlið þér að snúa aftur til
fæðingarbæjarins?
— Nei, sagði ég. Það væri eins og
að stíga aftur i fortíðina, og slikt
getur maður ekki leyft sér. Maður
verður að leita fram á við.
í sama augnabliki rann upp fyrir
mér ljós, ég hafði sagt, að ég yrði að
horfa fram á við. Sambandinu við
Símon var lokið, en samt hafði ég
komið aftur hingað, þar sem
samband okkar hófst.
— Yður hlýtur að finnast ég
óskaplegur kjáni, sagði ég.
— Því þá það?
— Þér hafið orðið að reyna svo
margt, og i rauninni hefi ég ekkert
þolað í líkingu við það. Aðeins
venjulega ástarsorg.
— Það er dálítið, sem mig langar
til að sýna yður, sagði hann. — En
ég get það ekki, nema þér viljið
fylgjast með heim. Hann flýtti sér
að bæta við: — Þér þurfið ekki að
biða eftir teinu, ef þér kærið yður
ekki um það.
Hann hafði innréttað vinnustofu
í innsta herbergi hússins. Einn
veggurinn var þakin málverkum af
einni og sömu konunni. Ungri konu
með bros í auga og fallega andlits-
rætti. Sumar myndirnar voru eins
og málaðar í daufari litum, voru
dálitið óskirar, eins og tíminn hefði
máð minninguna um viðfangsefnið.
Hann andvarpaði.
— Þetta segir allt ekki satt? I
mörg ár eftir að Jean dó hélt ég
áfram að mála hana, af þvi að ég
gat ekki látið hana sleppa frá mér.
Ég gat ekki trúað því, að líf mitt
fengi nokkurn tilgang án hennar.
Svo snéri hann sér við og sýndi mér
önnur málverk eftir sig. — Kyrra-
lífsmyndir, landslagsmyndir, mál-
verk af Rósu á ýmsum skeiðum æfi
hennar og eitt málverk af vini Rósu,
sem enn var ólokið. — Alls staðar i
kringum okkur eru áhugaverðir
hlutir og iðandi mannlíf, heillandi
fólk, skemmtilegt lif. Það eru
skelfileg mistök að loka augum
sínum fyrir því.
Rósa stakk höfðinu inn um
dyragættina og sagði feimnislega:
— Teið er tilbúið pabbi. Ætlið þér
að drekka með okkur?
— Jú, takk, sagði ég. — Mjög
gjarnan.
Ég hefði getað boroað kvöldverð
alein í matsal hótelsins og eytt
síðan kvöldinu fyrir framan sjón-
varpið í setustofunni. Ég hefði svo
getað farið upp á herbergið mitt og
setið og starað út yfir dimmt hafið
og hugsað um Simon og dekrað við
hjartasorgir mínar.
En ég valdi ekki þessa kosti. I
staðinn hjálpaði ég Matt Helsten
við að matreiða nautakjötsrétt, við
Rósa hjálpuðumst að við uppþvott-
inn, og ég drakk með þeim kaffi og
tók þátt i samræðum þeirra og
glaðværum hlátri þeirra.
Síðar um kvöldið fóru Rósa og
vinur hennar út. Þau sögðust ætla á
diskótek, músikin væri reyndar
ekkert sérstök, en það væri samt
ágætt þar. Mér varð hugsað til
Símonar og dansleikjanna með
honum á Grand, ég brosti. Þegar ég
fann, að Matt horfði spyrjandi á
mig, sagði ég honum frá hugsunum
mínum, og við hlógum saman. Þetta
var í fyrsta skiptið, sem ég gat
hlegið að minningum mínum um
okkur Símon. Sem snöggvast fann
ég til sektarkenndar, en svo fann ég
allt í einu, að hlátur getur verið eins
þýðingarmikill og grátur. Manni
léttir, bældar tilfinningar fá útrás.
— Ef þér viljið, þá á ég nokkrar
gamlar plötur frá þessum tíma,
sagði Matt. Hann rótaði í plötu-
staflanum og valdi gamla rokk-
plötu. Hann ýtti borðinu til hliðar,
og svo hófum við villtan dans í litlu
þröngu stofunni. Eftir nokkrar
mínútur gáfumst við upp og
hnigum móð og másandi niður á
sófann.
— Ég er ekki ungur lengur, þetta
er einum of mikið fyrir mig, sagði
Matt angurvær. — Ég verð
fertugur, næst þegar ég á afmæli.
— Það er engin aldur, sagði ég.
— Heldur meira en 28 ár. Hann
horfði fast i augu mín.
Allt i einu fann ég roðann leita
upp í kinnarnar og sagði andstutt:
— Ég verð víst að fara núna.
Klukkan er orðin margt.
— Ég fylgi yður, sagði Matt
strax.
— Ö, nei, ég vil ekki láta yður
hafa fyrir mér.
— Hafa fyrir. Hann hló. — Þér
eruð sérkennileg stúlka, Jenný. Við
höfum átt yndislegt kvöld saman,
og þegar ég vil gjarna framlengja
það, haldið þér, að ég sé að hafa
fyrir yður. Hann tók í hönd mína og
þrýsti hana létt. Hvenær fær ég að
sjá yður aftur?
— Eruð þér vissir um, að þér
kærið yður um það? Þetta var
heimskulega sagt, en ég var óviss,
var hrædd um að verða fyrir
vonbrigðum aftur.
— Já, mér er það afar mikils virði,
sagði Matt.
— Á morgun þá?
— Á morgun.
Himinninn var stilltur og aðeins
stöku ský að sjá, ekkert minnti
lengur á óveðrið, sem hafði geisað.
Hönd í hönd yfirgáfum við Matt
húsið og gengum heim til gistihúss-
ins.
Endir