Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 42

HINNA
VANDLÁTU
CROSS penninn hefursannað
yfirburði sína um allan heim.
Stórglæsilegur penni sem fæst
í 12 eða 14 karata gulli, silfri,
krómi og með 12 eða 14 karata
gullhúð.
CROSS penni er lífstíðareign.
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2, sími 13271
„Allt í lagi. Þarna er herbergið
þitt og það er hitapoki í rúminu,
svona til vonar og vara. Rory hlýtur
að vera kominn heim, þegar þú
vaknar aftur.”
Ég opnaði augun og leit í
kringum mig. Herbergið var baðað
mildri síðdegisbirtunni og brátt
heyrði ég í Rory einhvers staðar í
húsinu. Ég fór í sloppinn og gekk að
herberginu, sem rödd hans hafði
komið frá.
Um leið og ég kom inn í stofuna
kom bróðir minn á móti mér og
faðmaði mig svo ákaft að sér, að ég
náði varla andanum.
Ég gætti þess að kyssa hann
aðeins á hægri kinnina, þótt ég sæi
greinilega, þar sem hann stóð
andspænis mér, hve undursamlega
lækninum hafði tekist að græða sár
hans. Hann var ennþá glæsilegur á
að lita, yfir einn og áttatiu á hæð,
sterkbyggður og vöðvastæltur,
enda höfðu læknarnir undrast, hve
líkamshreysti hans var mikil.
Rory hafði alltaf verið ljós
yfirlitum, hið norræna útlit hefur
hann sennilega erft frá móður sinni.
Hvorugt okkar var neitt líkt pabba.
í birtunni frá svölunum var hár
hans eins og geislabaugur um höfuð
hans, hann var ótrúlega strákslegur
í útliti.
„Halló stelpukjáninn minn,”
sagði hann. Ég heyrði eitthvað, sem
líktist flissi eða hlátri og sneri mér
snöggt við. Ég varð hálf hvumsa
við, þegar ég sá að það var gestur
hjá Rory og Söru. Gesturinn reis
hægt á fætur.
„Yfirmaður minn,” sagði Rory.
Hann hélt ennþá utan um mig.
„Eða réttara sagt einn af þeim.
Martin Leslie, næstur fyrir ofan
mig, að minnsta kosti. Martin,
þetta er Katharine systir min.”
Andlit fulltrúans var aðlaðandi
og glettnislegt, og handtak hans
var ákveðið og vingjarnlegt, eins og
honum þætti virkilega ánægjulegt
að hitta mig.
„Því kallar hann þig stelpukján-
ann?” sagði hann og horfði á mig
spyrjandi. „Eða má kannski ekki
spyrja að því?”
Sara skellti upp úr. Hún var
önnum kafin við að prjóna litla flík,
sem greinilega átti að verða
ungbarnapeysa. „Rory hefur nú
skánað,” sagði hún. „Seinast þegar
við hittumst, þá kallaði hann hana
yfirleitt ekki annað en „Kjánann”.
Pabbi þinn kallaði þig þetta, var
það ekki, Katharine?”
Ég gretti mig. „Nei, svo
sannarlega ekki. Pabbi var vanur að
kalla mig stelpuslánann, svona sem
hálfgert gælunafn.”
„Hann sagði alltaf að hún væri
brúnni en nokkur stráksláni,” sagði
Rory og hló. „Ekki það, að mest af
brúnkunni var skítur og smurning
42VIKAN 45. TBL.