Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 40

Ilniiurinn 2l.mars 20.aiiríl >auliA 2l.april 2l.niaí T%iburarnir 22.mai 2l. júni
Þú verður óvenju vin-
sœllþessa dagana, og
verður það til þessi
að einhver þér kœr-
kominn verður með
afbrigðum afbrýði-
samur. Þú mótt eiga
von á leiðinlegum at-
hugasemdum.
Einhver biður þig
álits á ákveðinni per-
sónu, sem þú þekkir
of lítið til að þú getir
fellt nokkum dóm um
hana. Því er þér fyrir
bestu að segja sem
minnst og láta aðra
um að dæma.
Þú hefur sýnt ein-
hverjum vini þínum
of mikla góðvild, og
ætlar þessi vinur
þinn nú að notfæra
sér blíðlyndi þitt.
Láttu ekki leika á
þig, og beittu hörðu,
ef með þarf.
hr;'hhinn 22. jtmi J.Vjnli
Þú mátt búast við
alvarlegum fjöl-
skyldudeilum í þess-
ari viku og verður að
gæta tungu þinnar í
þeim málefnum. Var-
astu að særa þá, sem
í rauninni kemur1
þetta ekki við.
Rómantíkin er ofar-
lega á baugi hjá unga
fólkinu í þessari viku.
Þú kynnist persónu
af hinu kyninu, sem á
eftir að hafa mikil
áhrif ó þig, aðeins til
góðs. Happatala er
8.
I.jónii) 2 l. júIí 24. iiiti‘1
Vinur þinn stendur í
leiðinlegu máli þessa
dagana, og ættirðu
að vera honum innan
handar. Þú verður
beðinn um að gerast
milligöngumaður í
þessu máli, og skaltu
gera það fúslega.
Sporiltlrckinn 24.okl. !.M.nót.
Þér mun takast vel
upp með allt, sem þú
tekur þér fyrir hend-
ur þessa vikuna. Þú
ættir þó að bíða með
að taka alvarlegar
ákvarðanir, þar sem
fljótfæmi gæti eyði -
lagt fyrir þér.
Það er hætt við, að
þú segir frá leyndar-
máli, sem þér hefur
verið trey st fyrit til að
bjarga eigin skinni.
Þú ættir þó að hugsa
þig tvisvar um, óður
en þú svíkur loforð
þitt.
Hoi<ni;ii>urinn 24.nói. 21.úcs.
Fyrri hluti vikunnar
mun reynast fremur
rólegur, og ættirðu
að nota þann tíma til
að vinna upp verk-
efni, sem þú hefur
ekki haft tíma til að
sinna fram til þessa.
Slcingcilin 22.dcs. 20. jan.
Bréf, sem þér berst,
gæti reynst innihalda
rangar upplýsingar,
og ættirðu því að
bíða um stundarsak-
ir, uns þú færð nánari
skýringu á málefn-
um. Þú eyðir um efni
fram.
\alnshcrinn 2l.jan. IQ.fcbr.
Líf þitt verður spenn-
andi þessa dagana,
og þú tekur þér nýtt
tómstundaáhuga-
mál. Þú kynnist
fremur leiðinlegri hlið
á einhverjum, sem
þér þykir vænt um,
og tekur það nærri
þér.
Nú er rétti tíminn til
að notfæra þér áhrif
þau, sem þú getur
haft á ákveðinn aðila.
Miklar breytingar
verða ó högum þínum
síðari hluta þessarar
viku, og verða þér til
góðs.
— Christopher, meina ég. Hann
hefur sennilega verið í heimavistar-
skóla þá. En ég vissi ekki að hann
væri lögreglumaður,” bætti ég við.
„Hjá Scotland Yard,” sagði sara.
,,En hann er ekkert á þeirra vegum
hér. Sam gamli Brandt.sem hefur
rekið Mabata-búgarðinn síðan frú
Wentworth dó, fékk slag og dó í
vikunni sem leið. Ég held, að
Wentworth hafi bara komið til að
líta eftir búgarðinum. Það veit
enginn, hvað verður með hann
núna.”
„Tekur ekki rikisstjórnin við
rekstri hans? Ég hélt> að þeir
stefndu að því að yfirtaka sem
flestar af landareignum gömlu
frumbyggjendanna og búgarða,
þetta verða hvort sem er allt
leigujarðir í ríkiseign.”
„Já,” samsinnti Sára. En ég
held, að það séu ekki allir á sömu
skoðun, hvað Mabata áhrærir. Þeir
framleiða mikið af nautakjöti. Þetta
eru um það bil tólf þúsund ekrur.”
„Svo Christopher Wentworth er
hér bara þess vegna?”
„Ja, hann hefur eitthvað verið að
athuga með þennan vesalings
mann, sem féll í gljúfrið.” Sara
hikaði aðeins. „Það er ekki alveg
ljóst, hvort hann datt eða var
hrint.”
„Hvar í gljúfrinu var þetta?” Ég
var í rauninni ekkert áfjáð í að fá
svar við þessu, en sú staðreynd, að
ég hafði þó getað spurt, var mér
hughreysting.
„Ég er ekki alveg viss um hvar.
Það var fyrir neðan stóra sandrifið,
sem Rory kallar alltaf Krókódíla-
eyju. Þú veist, þar sem þverhnípið
er? Svoleiðis er, að þeir hafa enn
ekki fundið likið.”
Ég tautaði eitthvað og varð
hugsi. Gljúfrið var undarlegur
staður. Það byrjaði eins og allt í
einu, bakkarnir beggja megin.
Bakkar árinnar hækkuðu og mynd-
uðu gljúfur, sem var sumstaðar
fimmtíu fet fyrir ofan vatnsborðið,
eftir því þó hve hátt var í ánni.
Sú mikla hætta, sem fólst í því að
falla fram af brúninni, var vegna
þess hve áin fyrir neðan var
straumþung og djúp. Meira að
segja þegar lægst var í henni, var
svo til ómögulegt fyrir mjög góðan
sundmann að bjarga sér.
Hver sá sem féll niður í gljúfrið —
og þeir voru nokkrir, sem ég mundi
eftir, — barst áfram með straumn-
um og niður sjötíu feta háan foss,
sem við kölluðum Þjótanda, síðan
áfram út í breiða lygnuna fyrir
neðan. En síðan hafnaði viðkom-
andi upp á sandbakkanum vinstra
megin við ána.
I hvert einasta skipti, sem vitað
var, að einhver hafði fallið í gljúfrið,
hafði líkið fundist, en þó var ein
undantekning. En það var hinn
átjón ára gamli Charles, sonur
Japhael Nanda.
Það var þannig álitið nokkurn
veginn öruggt, að hver sá, sem félli
í gljúfrið, myndi ekki lifa það af.
Undantekning á þessu var Rory
bróðir minn, þegar hann var nítján
ára. Þegar líkin fundust, höfðu þau
alltaf verið svo illa útleikin, að þau
voru vart þekkjanleg. Eftir því sem
ég best vissi, voru á því engar
undantekningar, ekki einu sinni,
hvað snerti Daniel M’pandu, sem
líka var átján ára.
En þar sem enginn þessara
þriggja hafði í raun og veru „fallið”
ofan í gljúfrið, var varla hægt að
segja að þetta væru einu sinni
raunhæfar undantekningar.
Eitthvað sem Sara sagði, vakti
upp frá minningunni um þessa
löngu liðnu atburði, og ég leit út um
bílrúðuna.
Um leið og ég leit aftur öll þessi
stórfenglegu tré, sem ég hafði tekið
sem sjálfsagðan hlut, þegar ég var
barn, tautaði ég með sjálfri mér:
„Hvergi nokkurs staðar i heiminum
sleppir náttúran eins fram af sér
beislinu, eins og hér. Ég mundi vel
eftir öllu hér, en það er alveg
dásamlegt að sjá þetta allt aftur
Sara. Þettaverðuryndislegtleyfi.ég
finn hvernig það ólgar þegar innra
með mér.”
Sara ók bilnum bak við hús
Rorys, sem var í litlu úthverfi, er
nefndist Hillrise.Þegar ég leit upp i
trén og sá fullþroskaða greipávext-
ina og bananana, sem byrjaðir voru
að gulna, fann ég að Nakadia var
enn eins, þrátt fyrir að tíu ár væru
liðin.
Þegar við komum út úr bílnum,
kallaði Sara: „Mulitu.”
Hvítklæddur maður kom í ljós.
Hann brosti út að eyrum, en horfði
forvitnislega á mig um leið og hann
gekk í átt til okkar.
„Mulitu,” sagði Sara, „þetta er
systir húsbóndans.”
Maðurinn brosti enn breiðar, ef
það var þá hægt, og tilkynnti:
„Þetta er ungfrú Katharine, sem
þekkir mig ekki lengur.” Hann
lagði frá sér töskuna mína og
krosslagði hendur á brjósti.
Það varð óþægileg þögn, meðan
ég var að reyna að muna, hver hann
var. Það versta, sem ég gæti gert,
væri að þykjast þekkja hann. Hann
myndi finna það strax og fyrirlíta
mig fýrir. Ég ætlaði að fara að
hrista höfuðið og segja, að því
miður gæti ég ekki munað eftir
honum, en eitthvað hélt aftur af
mér.
Tárin voru ekki langt undan, því
það hafði reynt mikið á taugar
mínar þennan morgun. An þess að
líta af mér, fálmaði hann eftir
svuntuhorninu sínu og hélt því í
40VIKAN 45. TBL.