Vikan - 08.12.1977, Síða 70

I LANDI nokkru langt í fjarska,
þangað sem fáir finna leið, var eitt
sinn afar fjögur kirkja. Hún stóð
uppi á hæð i stórri borg, og hvern
sunnudag og um hátíðir sóttu
þangað þúsundir manna.
Þegar komið var inn um stórar
dyr kirkjunnar, var gengið um
súlnagöng inn í sálft aðalskipið.
Þegar staðið var fremst í kirkjunni,
sást tæplega inn að altarinu.
Orgelið var svo hljómmikið.að fólk
gat heyrt það í margra kílómetra
fjarlægð. Stundum héldu menn þar
jafnvel þrumuveður geisa. Það var
mál manna, að slík kirkja fyrirfynd-
ist hvergi — fegurðin var stór-
kostleg, þegar kirkjan var skreytt
fyrir miklar hátíðir, og þúsundum
saman fyllti fólkið kirkjubekkina.
En það merkilegasta og mest
heillandi við kirkjuna var hinn
dásamlegi hljómur klukknanna.
Uppi í tuminum hélgu klukkurnar,
vínviðurinn óx upp eftir turninum
svo langt sem séð varð. Svo langt
sem séð varð, já — turninn varð að
hæfa hinni voldugu kirkju.
Jafnvel í besta skyggni var ekki
öruggt að sæist í tumspíruna.
Verkamennimir, sem byggt höfðu
kirkjuna voru fyrir hundruðum ára
komnir undir græna torfu, og
enginn mundi lengur, hve hár
turninn var.
En allir vissu, að allra hæst uppi í
turninum héngu jólabjöllumar. Þær
höfðu hangið þar síðan kirkjan var
byggð, og engar klukkur í veröld-
inni höfðu eins fagran hljóm. Sumir
héldu, að eitthvert mikið tónskald
hefði verið með í ráðum, þegar
klukkumar vom steyptar og hann
ákveðið, hvar þær skyldu hanga,
aðrir töldu, að hinn fagri hljómur
stafaði af því, hve hátt klukkumar
héngu — þar sem loftið væri tærast
og hreinast. Hvernig sem þessu var
varið, hafði enginn núlifandi mann-
eskja heyrt hljóm klukknanna. Sagt
var að hljómur klukknanna • væri
likastur englasöng á himnum —
einnig að hljómnum mætti líkja við
þyt vindsins í krónum trjánna.
Gamall maður, sem bjó í nánd við
kirkjuna, sagði, að móðir hans hefði
sagt sér, að hún hefði heyrt
klukkumar hingja, þegar hún var
lítil stúlka. Hann vissi mest um
klukkumar, þessi gamli þulur.
Klukkumar áttu aldrei að hringja á
sunnudögum, einungis á sjálft
jólakvöldið.
Sá var siður, að allir kirkjugestir
JOLASKEIÐIN I AR
ERJÓLABARNIÐ
JENS GUÐJONSSON
GULLSMIÐUR • LAICAVLGI 60
færðu Jesúbarninu gjöf á jóla-
nóttina, og þegar besta og stærsta
fórnargjöfin yrði lögð á altarið, var
sagt, að klukkurnar tækju að
hringja. En núna voru mörg, mörg
ár síðan klukkumar hljómuðu
síðast. Sumur sögðu, að það hefði
verið vindurinn, sem spilaði á þær
fyrrum — aðrir sögðu, að englamir
hringdu klukkunum.
Sagt var, að fólk hefði fært stærri
fórnir í gamla daga, og því þegðu
klukkumar nú.
En hvert jólakvöld kepptist ríka
fólkið í bænum um að færa stærstu
gjöfina til kirkjunnar — allir reyndu
að vera meiri en sá næsti, en enginn
gaf þó neitt, sem var einhvers virði
fyrir hann sjálfan. Fólkið þyrp^ist
þúsundum saman til kirkjunnar á
jólakvöld i von um að heyra hinar
guðdómlegu klukkur hljóma. En þó
að guðþjónustan færi fram sam-
kvæmt fomum venjum og gjafimar
væru höfðinglegar, heyrðist ekkert
nema gnauðið í vetrarstorminum
ofan frá klukkuturninum.
X LITLU sveitaþorpi nokkra
kílómetra frá kirkjunni bjó Pedro og
litli bróðir hans. Frá þorpinu gátu
þeir aðeins séð tumspimna í góðu
skyggni. Þeir vissu næsta lítið um
jólaklukkumar, en höfðu heyrt sagt
frá hátíðlegum guðsþjónustum sem
fram fóm i kirkjunni á jólakvöld og
höfðu tekið þá ákvörðun að fara til
guðsþjónusta þar þetta jólakvöld.
— Það er ómögulegt að gera sér í
hugarlund fegurð kirkjunnar, sagði
Jólal
Pedro við bróður sinn. Þar er svo
margt fallegt að sjá og heyra, að
amma hefur sagt, að Jesúbamið
komi af himnum til að blessa guðs-
þjónustuna. Hugsaðu þér, ef við
fengjum nú að sjó Jesúbamið?
Jóladagur rann upp, kaldur og
hryssingslegur og snjófjúkið þyrl-
aðist á harðfrosinni jörðinni. Dreng-
imir læddust óséðir burtu snemma
á jóladagskvöld. Það var lengra að
fara en þeir höfðu búist við og orðið
skuggsýnt, þegar þeir sá ljósin frá
borginni. Þeir vom komnir að
borgarhliðinu, þegar þeir sáu eitt-
hvað svart í hvítum snjónum.
Það var fátæk kona, sem hafði
lagstþama fyrir, sjúk og hrjáð og of
þreytt til að ganga siðustu skrefin
til borgarinnar, þar sem hún hefði
fengið aðhlynningu og húsaskjól.
Mjúkur snjórinn lá eins og feldur
yfir henni, og brátt myndi hún
sofna svefninum langa.
Pedro gerði sér þetta ljóst, um
leið og hann kraup niður við hlið
konunnar. Hann reyndi að vekja
hana, togaði í handlegg hennar,
eins og hann vildi draga hana með
sér. Hann snéri andliti hennar að
sér og reyndi að nudda lifi í það.
Hann virti hana þögull fyrir sér um
hríð, svo snéri hann sér að bróður
sínum og sagði: — Þetta er ekki til
neins. Þú verður að fara einn til
guðsþjónustunnar, litli bróðir.
— Aleinn? hrópaði bróðirinn. —
Og þá færð þú ekki að sjá jóla-
guðsþjónustuna.