Vikan - 08.12.1977, Qupperneq 77

Ármúla 38. Simar 31133 og 831 77
ixaaiöbær
„Við borðum allir plómubúðing
sem eftirrétt á jólakvöld.” Hann
hallaði höfðinu aftur og lygndi aftur
augum, en blítt og angurvært bros
lék um varir hans. „Ég man
uppskriftina hennar ömmu. Hún
notaði nýrnafeiti, hveiti, egg,
rúsínur, smjör, mjólk, hakkaðar
hnetur, kúrennur, saxaðan appel-
sínubörk og sítrónubörk, rifnar
gulrætur, rifið epli og múskat,
kardimommur, sykur, rasp, salt,
allrahanda, koníak, hvítvín, dökkt
siróp, sérrí og dökkan bjór — allt
átti þetta að fara í búðinginn.”
Túlkurinn hafði skrifað upp eftir
honum eins og óður maður.
„Hvað gerið þið svo, þegar þessu
hefur öllu verið blandað saman?”
spurði hann.
„Þá er hrært i því, og svo er það
soðið í fimm til sex tíma, og svo er
búðingurinn geymdur í ár.”
„Hvar er gert við hann?”
„Hann verður bestur, ef hann er
geymdur í eitt ár.”
„Og hvað er svo gert?”
„Svo er hann hitaður upp og
silfurpeningar settir í hann.”
„Og hvað svo?”
„Svo sest maður fyrir framan
arininn og borðar hann.”
Túlkurinn þýddi fyrir samborg-
ara sina á Beta, og frá þeim
heyrðust undrunar- og efasemda-
hróp.
„Áttu við, að þið borðið allan
þennan — hrærigraut?”
„Já,” svaraði Cartwright virðu-
lega.
„Okkur langar að vita, hvort þið
verðið þá ekki veikir.”
„Jú.... reyndar verðum við það.”
Það varð furðu hljótt báðum
megin við túlkinn. Betabúarnir
virtust hugsandi. Jarðarbúarnir
voru gráti næst. Þá langaði alla
heim. Þetta var annað árið, sem þeir
þurftu að halda jól fjarri fjölskyld-
um sínum, en þar til nú hafði þeim
tekist að halda heimþrá sinni í
skefjum með því að minna sjálfa sig
á, að þeir hefðu köllun: Að færa
fólkinu á Beta jólin og gleðina, sem
þeim fylgir. Þeir höfðu gert það eftir
bestu getu — og hvað hafði svo
komið fyrir? Það var eins og
Betabúarnir hefðu ekki tekið á móti
jólunum, heldur skilið þau að í ótal
agnir til að skoða þær undir
andlegri smásjá. Þannig voru jólin
runnin út í sandinn milli fingra
þeirra.
Þá heyrðist rödd frá geimfarinu:
„Hér er ég kominn, vinir! Gleðileg
jól, öll!”
Eitt andartak greip þá mikil
skelfing, þegar þeir hugsuðu til
þess, að Harrison væri á leiðinni í
fáránlegu rauðu jólasveinafötunum
— með púða á maganum undir
jakkanum, hvítt bómullarskegg og
rautt nef.
Það yrði hræðileg stund, þegar
Betabúarnir kæmu auga á hann. En
því varð ekki afstýrt úr þessu....
Þeir þorðu varla að líta á
Harrison, þar sem hann gekk
brosandi og veifandi niður land-
ganginn, og Betabúarnir störðu á
hann — og hver á annan.
En þá gerðist nokkuð einkenni-
legt. Eitt barnanna, sem stóðu í
fremstu röð, rétti handleggina í
áttina til mannsins í rauðu fötun-
um.
Harrison lyfti barninu upp og tók
það í kjöltu sína. Barnið andvarpaði
ánægjulega og hallaði höfðinu með
litlu loftnetsstöngunum að breiðu
brjósti hans.
„Og hvað langar þig svo að fá í
jólagjöf, litli vinur?” spurði jóla-
sveinninn djúpri röddu.
„Blip, flig, glib, khp,” svaraði
barnið.
„Hann segir,” þýddi túlkurinn,
„að hann langi í stóran rauðan
brunabíl.”
Og skyndilega var öll feimni og
efi rokinn út í veður og vi/id. Barnið
hafði skilið það, sem aðrn gátu ekki
— anda jólanna. Og sá andi barst
yfir alla Beta með hraða, sem var
margfaldur ljóshraði, og hreif bæði
menn og Betabúa með sér.
Það voru aftur komin jól.
Endir.
Þessaródýru
STEREO- SAMSTÆÐUR
KOMNAR AFTUR ■ GREIÐSLUSKILMÁLAR
Frá sama fyrirtæki:
Ferðaiítvörp — Kassettutæki — Utvarpsklukkur —
Sambyggð ferðaútvörp og kassettutæki bæði
mono og stereo— Einnig örfá sjónvarpsspil
49. TBL.VIKAN 77