Vikan - 06.04.1978, Blaðsíða 10

Fjölskyldan heima í Vogalandi, Fanný, Gréta, Jóhannes, Valdimar Qg Gudrún.
til að verða sjálfstæð. Ég gekk aldrei
með það i maganum frá blautu barns-
beini að opna verslun!!
Valdimar: — Ef einhver hefði sagt
mér, þegar ég var tvitugur, að ég ætti
eftir að verða kaupmaður, og það með
tískufatnað kvenna, þá hugsa ég, að sá
hinn sami hefði fengið einn á lúðurinn!
Það var nokkuð, sem mér datt sist af
öllu í hug, að ætti eftir að liggja fyrir
mér. Við byrjuðum eiginlega á þessu
sem aukahobbýi. Við fórum út í þetta
með því hugarfari, að ég vann fyrir
peningum til framfærslu heimilisins.
Fanný vann við verslunina, og ég
hjálpaði henni í mínum fristundum. Þá
áttum við bara einn strák, en nú eru
börnin orðin þrjú.Það var að sjálfsögðu
mikill munur fyrir Fanný að vera bara
með eitt barn þá, það er erfitt að
stunda þetta með mörg börn. Við
höfum þurft að misnota fjölskyldu og
vini alveg miskunnarlaust til að geta
farið utan. Það fer minnst vika i hverja
ferð, og við förum ca. 5-6 sinnum á ári.
En það er eitt gott við utanlands-
ferðirnar, það er trimmið. Við göngum
frá kl. 9 á morgnana til kl. sex á
kvöldin, og ætli við göngum ekki að
meðaltali svona 40 km á dag í þessum
ferðum.
Það þarf að halda
á spöðunum
— Voruð þið ekkert rög við að fara út
í þetta?
— Nei, eiginlega ekki. Við brenndum
engar brýr að baki okkar, seldum
gamlan bilskrjóð, sem við áttum,
slógum lán, og þetta gekk. Annars er
erfitt að vera kaupmaður á Islandi í
dag. Við erum að selja fatnað hér á
íslandi, sem er helmingi minni álagning
á en er almenn regla alls staðar í
heiminum. ísland er einstakt land með
það, hvað við notum litla álagningu á
tískuvörum. Til að láta hlutina ganga
hérna, þarf virkilega að halda vel á
spöðunum. Þegar við opnuðum
„Fanný”, voru engar slikar verslanir
hér. Þá voru Faco og Karnabær i fullu
veldi, en meiningin hjá okkur með
„Fanný” var, að hún væri „boutique,”
með sitt litið af hverju, og eingöngu
kvenfatnað. Við leggjum áherslu á að
hafa mismunandi fatnað í búðunum,
„Fanný” er með mjög vandaðan fatnað
og fátt af hverju, en Bazar með
sportlegri fatnað og daglegan fatnað.
— Er ekki erfitt að kaupa inn?
— Jú, það er erfitt. Við höfum gengið
mörg hunduð mílur í leit að fatnaði!
Við ferðumst mjög mikið, verslum inn
frá Frakklandi, ítahu, Finnlandi, Dan-
mörku, Englandi, Svíþjóð, Noregi,
Þýskalandi og Hollandi. Það er
nauðsynlegt að leggja á sig mikla
vinnu, svo að rétt sé keypt inn. Við
förum á tískusýningar, fata-
kaupstefnur og eins í fyrirtækin, en þó
taka fatakaupstefnur rnestan tíma
okkar. Aðal vandamálið er það, að við
verðum alltaf að leita að nýjum fyrir-
tækjum. Það er mjög sjaldgæft, að við
verslum við sama fyrirtækið i mörg ár í
einu. Flest fyrirtæki úreldast eða
breyta um línu. Við verðum alltaf að
fylgjast með. Þetta er ekki eins og
verslanir, sem versla t.d. með rær og
skrúfur, þar sem hægt er að panta eftir
.númerum. Við tökum inn fatnað
reglulega allt árið og afkoma versl-
ananna byggist að sjálfsögðu á því,
að rétt sé keypt inn. T.d. vitlaus htur
getur skipt öllu máli. Við stjórnum
innkaupunum saman, reynum að fá
góðan, en jafnframt ódýran fatnað.
40 kvenfataverslanir
á 7 árum
— Nú er talað um, að tískufatnaður
sé dýr. Eruð þið sammála því?
— Sumum kann að þykja tískuvara
dýr, en þá er spurningin: Miðað við
hvað? Ef miða á við verðlag almennt
hér á landi annars vegar og verðlag hjá
meginlandsþjóðum hins vegar, er
tískuvara hér mjög ódýr. Hins vegar er
verðlag hér á landi mjög hátt, í sumum
tilvikum hrikalega hátt og jafnvel
óskiljanlega. Hitt er svo rétt, að
tískuvara er í eðli sínu dýr vara. Hana
er ekki hægt að framleiða lengi í einu.
Framleiðandi verður sífellt að breyta
til með efni og snið. Þetta er ekki eins
og framleiðsla t.d. á nærfötum, þar sem
framleitt er meira eða minna úr sama
efninu og sniðunum árum saman, þó að
tískunnar gæti einnig nokkuð í
nærfatnaði. Staðreyndin er sú, að ef við
berum saman verðin i dag og þegar við
opnuðum „Fanný” fyrir 7 árum, hafa
þau lækkað stórlega miðað við
kaupgetuna. Þarna kemur þrennt til. í
fyrsta lagi tollalækkanir, í öðru lagi
meiri framleiðni í fataframleiðslu og í
þriðja lagi aukin samkeppni, en síðan
við opnuðum, hafa um 40 kvenfata-
verslanir sprottið upp, þó að nokkrum
hafi þegar verið lokað aftur.
— Verðið þið aldrei leið á að fara
svona mikið á fatakaupstefnur?
— Jú, maður verður hálf dasaður af
þessu. Þetta er eins og að skoða söfn,
maður verður þreyttur eftir klukku-
tíma! Maður er alltaf að sjá mismun-
andi flíkur, og það þarf að nota
dómgreindina til hins ítrasta. Þessu er
10 VIKAN 14. TBL