Vikan - 06.04.1978, Blaðsíða 21

En frú Fane lét sem hún heyrði
ekki þetta með frændann.
,,Svo elsku drengurinn fór til
Assam eða var það Bangalore — ég
bara man ekki hvort var. Og mér
leið svo illa, þvi ég vissi að heilsa
hans myndi ekki þola þetta. Og
hann var ekki búinn að vera þarna í
ár (honum gekk meira að segja
mjög vel, það gengur allt vel, sem
Walter tekur sér fyrir hendur) þegar
— hugsaðu þér bara — þegar þessi
ósvífna stúlkukind skiptir um
skoðun. Hún skrifar honum og
segist nú vilja giftast honum”
,,Ja hérna,” sagði ungfrú Marple
og hristi höfuðið.
„Tekur saman pjönkur sínar,
pantar sér far — og hvað heldurðu
að hún geri svo?”
,,Nú veit ég ekki.” Ungfrú
Marple hallaði sér áhugasöm áfram.
„Lendir í ástarævintýri með
giftum manni. Á skipinu á leiðinni
út. Og mér skilst, að þetta hafi
verið þriggja barna faðir. Og Walter
mætir á bryggjunni til að
taka á móti henni og það fyrsta,
sem hún gerir, er að segjast svo
ekki geta gifst honum. Finnst þér
ekki hræðilegt að gera þetta?”
„Jú, svo sannarlega. Þetta hefði
algjörlega getað eyðilegt traust
sonar þíns á mannlegum samskipt-
um.”
„Þetta hefði átt að sýna honum,
hvern mann hún hafði að geyma.
En svona konur komast alltaf upp
með hvað sem er.”
„Honum hefur ekki —” ungfrú
Marple hikaði — „þótt þessi fram-
koma hennar? Margur maðurinn
hefði orðið hræðilega reiður.”
„Walter hefur alltaf haft frábæra
sjálfsstjórn. Hversu leiður eða
reiður Walter hefur orðið, þá hefur
hann aldrei látið það í Ijós.”
Ungfrú Marple horfði hugsandi á
hana. Hún leitaði hikandi fyrir sér.
„Það er kannski af þvi hann er
djúpt særður? Böm koma manni oft
á óvart. Stundum blossar upp hjá
þeim ofsareiði, þegar síst skyldi.
Þau geta verið mjög tilfinningarík,
þó það komi kannski ekki alltaf i
ljós.”
„Það er mjög merkilegt, að þú
skulir segja þetta, ungfrú Marple.
Ég man þetta einmitt svo vel.
Gerald og Robert vom báðir skap-
miklir og fljótir að fara að rífast.
Það em líka ofur eðlilegt hjá
hraustum drengjum —”
„0, mjög svo.”
„Og Walter, þessi elska, alltaf
svo þögull og þolinmóður. Og svo
var það einu sinni, að Robert náði í
flugvélarlíkan — það hafði tekið
Walter marga daga að búa það til,
hann var alltaf svo þolinmóður og
fingralipur — og Robert handlék
það ógætilega og braut það. Og
þegar ég kom inn til þeirra, lá
MORÐ ÚR
GLEYMSKU
GRAFIÐ
Robert á gólfinu og Walter var að
lemja hann með skömngnum, hann
var náestum því búinn að rota hann
— og ég varð að nota alla mína
krafta til að draga Walter frá
honum. Hann sagði aftur og aftur,
„Hann gerði þetta viljandi — hann
gerði þetta viljandi. Ég skal drepa
hann.” Ég skal segja þér, að ég
varð bara hrædd. Drengir em líka
svo tilfinningaríkir, finnst þér það
ekki?”
„Jú, svo sannarlega,” sagði
ungfrú Marple. Það var greinilegt
að hún var djúpt hugsi.
Hún hóf aftur máls á því, sem
þær höfðu rætt um áður.
„Og trúlofunin fór því endanlega
út um þúfur. Hvað varð um
stúlkuna?”
„Hún fór aftur heim. Hún lenti í
öðm ástarævintýri á leiðinni til baka
og í þetta skipti giftist hún
manninum. Hann var ekkjumaður
og átti eitt bam. Maður, sem
nýbúinn er að missa konu sína, er
alltaf auðveld bráð — Honum var
ekki bjargar von, vesalings mann-
inum. Hún giftist honum og þau
fluttu inn í hús hinum meginn í
borginni — St. Catherine hét það —
við hliðina á spítalanum. En þetta
entist auðvitað ekki lengi. — Hún
hljóp frá honum áður en ár var liðið.
Stakk af með einhverjum manni.”
„Hamingjan góða, að heyra
þetta.” Ungfrú Marple hrist höfuð-
ið. „Sonur þinn má þakka fyrir að
sleppa svona vel.”
„Það er nú það, sem ég er alltaf
að segja honum.”
„Og varð hann að hætta við
teræktina heilsu sinnar vegna?”
Það varð aðeins þyngri brúnin á
frú Fane.
„Lifnaðarhættirnir þama áttu
ekki við hann,” sagði hún. „Hann
kom heim sex múnuðum eftir að
stúlkan kom.”
„Þetta hlýtur að hafa verið
óþægilegt,” áræddi ungfrú Marple
að segja. „Fyrst unga kona bjó
hérna. í sömu borg — ”
„Walter var dásamlegur,” sagði
móðir Walters. „Hann lét sem
ekkert hefði gerst. Ég hefði sjálf
haldið (og það sagði ég líka á sínum
tíma) að það væri ráðlegra að
forðast hana — það hlaut að vera
óþægilegt fyrir alla aðila að hittast.
En Walter var ákveðinn í að sýna
þeim vinsemd. Hann fór oft i
heimsókn til þeirra og lék við barnið
— það er reyndar dálítið furðulegt,
að stúlkan skyldi koma aftur
hingað. Hún er orðin fullorðin og
meira að segja gift kona. Hún kom
á skrifstofuna til Walters um
daginn, til að gera erfðaskrá. Reed,
það er nafn hennar núna. Reed.”
„Herra og frú Reed. Ég þekki
þau. Afskaplega elskuleg ung hjón.
Hugsa sér — og hún er einmitt
barnið — ”
„Dóttir fyrri konu hans. Fyrri
kona hans dó í Indlandi. Vesalings
ofurstinn — ég er búin að gleyma
hvað hann hét — Allway —
eitthvað likt því — hann var alveg
niðurbrotinn maður, þegar þessi
gæra yfirgaf hann. Það er stundum
erfitt að skUja hvers vegna verstu
konumar krækja altaf í bestu
mennina.”
„Og þessi ungi maður, sem hún
var fyrst í tygjum við? Mig minnir,
að þú hafir sagt, að hann væri
skrifstofumaður hjá Walter. Hvað
varð um hann?”
„Honum hefur vegnað vel. Hann
rekur fyrirtæki, sem er með
langferðabUa. Daffodil Coaches.
Afflicks DaffodU Coaches. BUarnir
hans em málaðir skærgulir. Það er
allt orðið svo gróft nú til dags.”
„Afflick?” sagði ungfrú Marple.
„Jackie Afflick. Leiðinlega ýtinn
náungi. Ég held, að hann hafi alltaf
verið ákveðinn í að komast áfram í
lífinu. Það hefur sennUega verið
ástæðan fyrir því að hann fór að
vera með Helen Kennedy. Læknis-
dóttir og allt það — hann hefur
haldið, að það bætti stöðu hans í
þjóðfélaginu.”
„Og Helen þessi hefur aldrei
komið aftur tU Dillmouth?”
„Nei, sem betur fer. Henni hefur
sennUega ekki farið mikið fram. Ég
vorkenndi Kennedy lækni. Þetta
var ekki hans sök. Seinni kona
föður hans var óttalegt fiðrUdi og
miklu yngri en eiginmaðurinn.
Sennilega hefur Helen verið þessi
óróleiki í blóð borinn. Ég hef alltaf
haldið -”
Frú Fane þagnaði.
„Þarna kemur Walter.” Næmt
móðureyra hennar hafði greint
eitthvert velþekkt hljóð úr forstof-
unni. Dyrnar opnuðust og Walter
Fane kom inn.
„Þetta er ungfrú Marple — sonur
minn, Walter. Hringdu vinur minn,
og láttu færa okkur meira te.”
„Þess þarf ekki, mamma. Ég er
nýbúinn að drekka.”
„Auðvitað fáum við okkur meira
te — og skonsur, Beatrice,”
bætti hún við um leið og þjónustu-
stúlkan kom tU að ná í teketUinn.
„Já, frú.”
Walter Fane brosti aðlaðandi og
sagði: „Móðir mín dekrar of mikið
við mig, er ég hræddur um.”
Ungfrú Marple virti hann fyrir
sér, um leið og hún svaraði honum
kurteislega.
Vingjarnlegur og rólyndislegur
maður, dálítið þreklaus og eins og
afsakandi í framkomu — ekki
beinlínis afgerandi persónuleiki.
Eiginlega mjög litlaus maður.
Trygglyndur ungur maður, sem
konum geðjast lítið að. Manngerð
sem þær giftast aðeins vegna þess
að maðurinn, sem þær elska, endur-
geldur ekki ást þeirra. Walter, sem
alltaf er tU reiðu. Vesalings Walter,
uppáhald móður sinnar... Walter
litli Fane, sem réðst á eldri bróður
sinn með skörungnum og ætlaði að
drepa hann...
Ungfrú Marple var hugsi.
Framhald í næsta blaði.
14 TBL. VIKAN 21