Vikan - 06.04.1978, Blaðsíða 19

IOTHUCHRISTIE
12. HLUTI
úr gleymsku
grufíö
„En ísambandi við Lily —
Hvað ætli hafi orðið af henni.
Hún var ekki ættuð héðan —
og þegar hún fór héðan réð
hún sig til Torquai. Hún skrifaði einu sinni
eða tvisvar, en síðanekki söguna meir. Ef
við gætum haft upp á henni, þá fengjum við
kannski að vita fleira. ”
þessa, sem setti slaufuna á köttinn
„Skrítið, að þú skyldir allt í einu
muna eftir þessu, Gwenda.”
,,Já, finnst þér ekki? Ég man
líka eftir Tommy. Hann var svartur
og hvítur og átti þrjá litla
kettlinga.”
„Hvað? Thomas?”
„Ja, við kölluðum hann Thomas
— en urðum svo að breyta því í
Thomasina. Þú veist hvemig kettir
eru. En í sambandi við Lily — Hvað
ætli hafi orðið af henni? Edith
Pagett virðist hafa misst sjónar af
henni. Hún var ekki ættuð héðan —
og þegar hún fór héðan réð hún sig
til Torquay. Hún skrifaði einu
sinni eða tvisvar, en síðan ekki
. söguna meir. Edith heldur að hún
hafði gifst, en hún veit ekki
hverjum. Ef við gætum haft upp á
henni, þá fengjum við kannski að
vita fleira.”
„Og Léonie, svissnesku stúlk-
unni.”
„Kannski — en hún var útlend-
ingur og hefur sennilega ekki gert
„Louisa er alls ekki slæm.
Gleymin, eins og þær eru allar. Og
búðingamir hennar em heldur
tilbreytingarlausir. En segðu mér,
hvemig hefur Dorothy Yarde það af
gigtinni? Hún' var oft reglulega
slæm. Sennilega mest taugaveikl-
un, geri ég ráð fyrir.”
Ungrú Marple flýtti sér að skýra
frá heilsufari þessarar sameiginlegu
vinkonu þeirra. Það var heppilegt,
hugsaði hún, að á meðal vina og
ættingja, með búsetu um allt
England, hafði henni tekist að finna
konu, sem þekkti frú Fane. Sú hafði
skrifað og spurt hina kæm Elanor,
hvort hún vildi nú ekki vera svo
elskuleg og bjóða ungfrú Marple til
sín, en hún væri nú stödd í
Dilimouth.
Elanor Fane var hávaxin, tiguleg
kona með stálgrá augu, lujalla-
hvítt hár og föla húð.
Þær ræddu um lasleika, eða
ímyndaðan lasleika Dorothy, og
síðan um heilsu ungfrú Marple,
loftslagið í Dillmouth og um hið
almennt slæma heilsufar yngri
kynslóðarinnar.
„Þau em alin upp á óhollu fæði,”
sagði frú Fane. , ,Ég kom í veg fyrir
slíkt á minu heimili.”
„Áttu meira en einn son?” spurði
ungfrú Marple.
„Þrjá. Sá elsti, Gerald, er í
Singapore og vinnur þar í banka.
Robert er í hernum. ” Það hnussaði í
frú Fane. „Hann er giftur kaþólskri
konu,” sagði hún með miklu þunga.
„Og þú veist, hvað það hefur að
segja. Bömin öll alin upp í
kaþólskri trú. Ekki veit ég hvað
faðirRóberts hefðiisagt, hefðihann
vitað þetta. Ég heyri varla nokkurn
tíma orðið í Robert. Honum
mislíkar sumt, sem ég hef sagt við
hann, honum til góðs. Mér líkar
best að vera einlæg og segja hreint
út mitt álit. Að mínu áliti var það
mikil óhamingja, að hann skyldi
giftast þessari konu. Hann reynir
að þykjast vera ánægður, aumingja
drengurinn — en ég finn, að það er
ekki allt eins og það á að vera.”
var Gwenda úti í garði, hún lá á
fjómm fótum við matjurtabeð.
Hún réttir úr sér og leit á hann
spyrjandi.
„Fannstu eitthvað?”
„Já, ég held, að þetta sé það sem
við leitum að.”
Gwenda las orðin hægt: „Anstell
Manor, Daith, Northumberland.
Skyldu þau búa þarna ennþá — ”
„Við verðum að fara þangað og
gá að því.”
„Já, — já, það er sennilega best
að fara þangað — en hvenær?”
„Eins fljótt og hægt er. Á
morgun? Við getum tekið bílinn og
ekið þangað. Þá færð þú líka
tækifæri til að sjá svolítið meira af
Englandi.”
„En ef þau em nú ekki á lífi
lengur — eða flutt í burtu og
einhver annar býr þarna?”
Giles yppti öxlum.
, ,Þá fömm við bara heim aftur og
reynum aðrar leiðir. Ég skrifaði
Kennedy og bað hann að senda mér
þessi bréf, sem Helen skrifaði eftir
að hún fór — ef hann á þau ennþá —
og líka sýnishorn af skrift hennar.”
„Ég vildi,” sagði Gwenda,” að
við gætum komist í samband við
hina þjónustustúlkuna — Lily —
sér mikla grein fyrir því, sem
gerðist. Ég man ekkert eftir henni.
Nei, ég held, að það sé Lily, sem
gæti orðið að gagni. Það var Lily,
sem minnst fór framhjá... ég veit
hvað við gemm, Giles, við setjum
aðra auglýsingu í blöðin — og
auglýsum eftir henni — Lily
Abbott, hét hún.”
„Já,” sagði Giles. „Við getum
gert það. Og við fömm ákveðið
norður á morgun og reynum að
komast að einhverju um hagi
Erskine fjölskyldunnar.”
16. Sonur móður sinnar.
„Niður, Henry,” sagði frú Fane
við litla loðhundinn, en úr augum
hans mátti lesa mikla græðgi. „Má
bjóða þér aðra skonsu, ungfrú
Marple, — meðan þær em ennþá
heitar?”
„Þakka þér fyrir. Þetta em alveg
dásamlegar skonsur. Þú hefur mjög
góða eldabusku.”
Morð
14. TBL.VIKAN 19