Vikan - 06.04.1978, Blaðsíða 45

FLoRENCE JOHNSON var sjö-
tíu og fjögurra ára. Hún bjó alein í
stóru, hvítu húsi, og fyrir framan
það var yndislegur garður með
fallegri grænni grasflöt og yfir
hundrað ára gömlum eikartrjám.
Hún var falleg gömul kona með
blá augu, lúnar hendur og sOfurhvitt
þykkt hár, sem hún greiddi vand-
lega á hverjum morgni og setti upp í
hnút í hnakkanum.
Eitt sinn bjó lika í húsinu maður-
inn hennar, sem hafði verið læknir,
og börn og barnabörn, sem óþreyt-
andi höfðu hlaupið um allt frá
morgni til kvölds og með þeim hafði
verið líf og ánægja. En nú notaði
Florence morgnana tO þess að gera
hreint, og eftir hádegi fór hún út tO
þess að taka þátt í góðgerðarstörf-
um, en á því hafði hún byrjað, þegar
maður hennar dó.
Þegar hún kom gangandi eftir göt-
unni, há og spengOeg í faOegu
göngudragtinni sinni, kom það oft
fyrir, að ungu mennirnir, sem stund-
uðu nám við háskóla þar í grennd-
inni, snéru sér við til þess að horfa á
eftir henni og muldruðu: — Sjáið
þið, hún er eins og drottning.
Hinir 1700 nemendur háskólans
bjuggu og sóttu fyrirlestra á svæði,
sem ekki var stærra en ein fermíla.
Og þrátt fyrir lítið pláss, var aUtaf
verið að fjölga byggingunum.
Verkamennirnir voru mættir með
loftborana snemma á morgnana og
hættu ekki fyrr en seint á daginn.
Tveir nemendur eyddu oft tím-
anum með því að spOa fótbolta á
grasflötinni, er lá á milli götunnar
og byggingarinnar, sem þeir bjuggu
í. Annar þeirra, hár náungi með hálf-
sítt ljóst hár, átti það oft tO að
gleyma að hendast á eftir
boltanum, því þá var hann upp-
tekinn við að horfa á eftir ungu
stúlkunum, sem gengu framhjá.
Þetta var John Tyler, tuttugu ára
gamaU nemandi við háskólann, sem
hafði vahð mannkynssögu sem aðal-
fag. Næsta sumar hafði hann
hugsað sér að fara í ferðalag um
Evrópu, og hann var þegar farinn að
láta sig dreyma um, hvernig það
yrði að reika á meðal ítölsku
fegurðardrottninganna og ræða um
stjórnmál við háskólanemendur í
París. Hann og vinur hans Morris
höfðu saman tvö UtU herbergi á
fimmtu hæð í c-byggingunni.
ÞaD var furðulegt, að þetta
skyldi geta gerst. Florence Johnson
læsti hurðinni á eftir sér og gekk
rösklega eftir gangstéttinni. John
kom á móti henni....
Hann átti stefnumót við eina
stúlkuna, sem var með honum í
frönskutímum, Ann Cramer, og hún
hafði lofað að smyrja nesti, sem þau
gætu borðað í skemmtigarðinum.
Seinn, eins og vanalega, þaut
hann áfram, klæddur gaUabuxum og
þunnri peysu, og ljósa hárið flaksaði
í vindinum.
Og um leið og hann kom fyrir
hornið, hljóp hann beint í flasið á
Florence.
Henni gafst rétt tími til að hrópa
hræðslulega upp yfir sig: Æ, nei,
áður en hún skall í götuna. Fólk
stansaði og þyrptist að tU að sjá,
hvað væri um að vera.
John riðaði örUtið en jafnaði sig
síðan. Svo flýtti hann sér tU gömlu
konunnar. — Ó, þér verðið að fyrir-
gefa mér, sagði hann, Þér meidduð
yður ekkert, var það?
Hún horfði ringluð í kring um sig,
deplaði augunum nokkrum sinnum
en svo varð munnurinn slappur,
hún lokaði augunum, féU aftur t
bak og skaU með höfuðið í gang
stéttina. i
— Guð hjálpi mér. John fór úi
John gerði enga tilraun til þess að
leyna því, að hann átti sök á
slysinu, og það minnsta, sem
hann gat gert, var að heimsækja
gömlu konuna á sjúkrahúsið.
Tíminn leið, en þótt hann læknaði
sum sárin, þá var eitt vandamál,
sem ekki varð umflúið.
14. TBL. VIKAN 45