Vikan - 06.04.1978, Blaðsíða 46

.peysunni og lagði hana saman-
brotna undir höfuð hennar. Og nú
stóð hann þarna, ber niður að beltis-
stað.
Það lak ofurlítið blóð úr munnviki
gömlu konunnar. Lögregluþjónn
birtist og tók stjórnina í sínar
hendur. Hann skrifaði niður nafn
Johns og sá um, að kallað yrði á
sjúkrabíl.
John barði sér til þess að halda á
sér hita. — Ég sá hana alls ekki.
Þetta var hræðilegt óhapp, já það
var það sannarlega.
Svo var Florence flutt á brott, og
hann flýtti sér til að hringja i Ann
Cramer.
Ann var hrifin af John, og þess
vegna varð hún fyrir vonbrigðum,
þegar hann aflýsti stefnumótinu. —
Ég er ekki í neinu að ofan, útskýrði
John, og ég er að drepast úr kulda.
— Var þetta bílslys? spurði Ann
rugluð. Hún skildi ekki neitt, í
neinu.
John hoppaði fram og til baka til
þess að halda á sér hita. — Nei, ég
hljóp bara beint á hana, svo hún
datt með höfuðið í gangstéttina. Og
því miður, ég er vist hálfgerður
jaki.... — Já, það má nú segja, sagði
Ann og brosti aumlega í símann.
John sagði, að hann myndi hringja
aftur og lagði síðan á.
F LORENCE JOHNSON lá á bak-
inu og varð að bíta í vörina til að
æpa ekki. Hún var lömuð frá hálsi
og alveg niður úr.
Þegar hún komst til meðvitundar
á sjúkrahúsinu, hafði hún árangurs-
laust reynt að hreyfa hendurnar og
fæturnar. Smám saman höfðu minn-
ingarnar um slysið rifjast upp fyrir
henni, og kvíði og hræðsla höfðu
blossað upp. Hjúkrunarkona kom til
hennar með sprautu í hendinni.
— Við tókum ekki eftir, að þér
voruð vaknaðar, sagði hún. Og síðan
bætti hún við í tón, eins og hún væri
að tala við lítið barn. — En nú skal
ég gefa þér hérna smávegis, svo þér
getið sofnað, sjáið þér nú bara....
Daginn eftir tók John strætis-
vagninn á sjúkrahúsið til þess að at-
huga, hvort hann fengi leyfi til að
heimsækja gömlu konuna. En
honum leið ekki vel við tilhugsunina
um það.
Um leið og Morris vinur hans
hafði heyrt fréttirnar, þá hafði hann
sagt: — Æ, æ, aumingja þú. Nú
færðu líklega að borga dágóða upp-
hæð í slysabætur.
John hafði leitað ráða hjá lög-
fræðingi föður síns.sem hafði sagt,
að hann þyrfti engar áhyggjur að
hafa af því. Hann þurfti að bíða
nokkuð lengi á sjúkrahúsinu.
Hjúkrunarkona, sem sat bak við
rimla, lét hann fá peysuna sína aftur
og brosti síðan blitt til hans. Þessi
stúlka er alltof feit, hugsaði hann
ósjálfrátt.
Að lokum var honum leyft að fara
inn til Florence. Hann gekk
þegjandalegur að rúminu með hend-
urnar djúpt grafnar ofan í buxna-
vasana og horfði uppburðarlítill í
kring um sig.
Hann er ekki annað en stór
drengur, hugsaði frú Johnson. Og
hárið er alltof sítt. Af hverju í ósköp-
unum ætli hann láti ekki klippa sig?
Hann skotraði augunum til
hennar, en leit síðan fljótt í aðra átt.
Sjúkrahúslyktin fór í taugarnar á
honum. Hann var enginn sér-
fræðingur í að umgangast gamlar
konur. — Sérstaklega ekki þegar
þær voru veikar. En — það var nú
hans sök, að hún lá hér.
— Það var ég, sem....byrjaði hann
og horfði niður fyrir sig. Svo tók
hann hendurnar upp úr buxnavös-
unum og hélt áfram. — Ég heiti
John Tyler, og ég..ég er að læra við
háskólann.
Frú Johnson horfði þegjandi á
hann. Honum finnst þetta leiðinlegt,
sagði húri við sjálfa sig. Það skein út
úr svipnum, á honum. Ogþað varð tU
þess, að hún varð döpur og afundin.
En nú strauk John hárið frá andlit-
„Ég skal koma á
hverjum degi.”
inu og neyddi sjálfan sig tU þess að
horfa framan í gömlu konuna. Það er
víst við engan að sakast, þó honum
finnist þetta óþægUegt, hugsaði
hún.
— Það var ég, sem velti þér um
koU i gær, sagði hann og horfði í
augu hennar. — Og ég kom til þess
að segja að.
Frú Johnson kinkaði kolli í átt að
stól, sem stóð í einu horninu. —
Sestu niður, John, sagði hún hægt.
Svo hann yrði ekki eins tauga-
óstyrkur, lagði hún fyrir hann
ýmsar spúrningar og hvatti hann tU
þess að tala um sjálfan sig. Þau
töluðu um nám hans. En i miðri
setningu fékk hún ákaft hóstakast,
og John flýtti sér að ná í vatnsglas
og hélt á glasinu fyrir hana, á meðan
hún drakk.
Og allt í einu sá hann fyrir sér,
hvernig hún hafði litið út nokkrum
sekúndum áður en hann hljóp á
hana, hvernig hún hafði gengið, svo
spengUeg og ákveðin. Hann lagði
glasið frá sér á borðið og sagði niður-
lútur: — Ég er svo leiður yfir þessu,
mér finnst þetta svo hræðUega
sorglegt...
Henni tókst að brosa til hans. —
Ekki hugsa um það. Þú gerðir þetta
ekki vUjandi.
Hjúkrunarkonan kom nú inn og
sagði, að nú væri heimsóknartím-
anum lokið. Frú Johnson spurði,
hvort hann vUdi ekki koma einhvern
tíma aftur í heimsókn.
— Ég skal koma á hverjum degi,
þangað til þú verður frísk aftur,
lofaði hann henni.
— Ah, einungis þegar þú hefur
tíma, sagði hún, og hann snéri sér
við og fór. Það var orðið dimmt,
þegar 'hann kom heim.
BöRNIN HENNAR frú Johnson
sáu um að ganga lfrá öUum nauðsyn-
legum ráðstöfunum í sambandi við
sjúkrahúsvistina, en síðan snéru
þau öU heim tU sinna fjarlægu heim-
kynna. Vinir hennar heimsóttu
hana — en smám saman varð lengra
og lengra á miUi heimsóknanna.
Gamla konan gerði sér far um að
vera tU eins UtiUar byrði og mögu-
legt var.
TU að byrja með kom John á
hverjum degi, og heimsóknir hans
voru hennar mesta gleði. Þau töluðu
um aUt miUi himins og jarðar, og
brátt vissi hún aUt um hans hagi.
í fyrsta sinn sem hann sveik hana,
var það Ann Cramer að kenna. Hún
hafði komið gangandi tU hans, þar
sem hann stóð og beið eftir strætis-
vagninum á leið tU sjúkrahússins.
Og hann hafði verið svo upptekinn
af því að tala við hana, að hann hafði
misst af vagninum. John stóð á
gangstéttinni og horfði hnugginn á
eftir honum, en sagði síðan í upp-
gjafartóni: — Eigum við að fara eitt-
hvert og fá okkur kaffi?
— Ég var nú á leiðinni á bóka-
safnið, sagði Ann og fitlaði við bæk-
urnar. En, eins ogþú vUt.
Á meðan lá frú Johnson og beið.
Enda þótt hún vissi vel, að einn
góðan veðurdag kæmi hann ekki, þá
beið hún spennt, þangað tU heim-
sóknartímanum var lokið, og hún
gat ekki gert að því, að hún varð
vonsvikin og jafnvel pínuUtið sár.
John skammaðist sín, þegar hann
kom daginn eftir. En þessi UtU mis-
skilningur var fljótlega leiðréttur,
og hann hét þvi að láta þetta aldrei
koma fyrir aftur.
En þrátt fyrir góðan ásetning
brást hann henni tvisvar sinnum í
vikunni, sem fylgdi á eftir, og upp
frá því kom það fyrir oftar og oftar,
að hann léti ekki sjá sig. Frú Johri;
son gerði sér fljótt grein fyrir því,
að hún gat ekki búist við honum á
hverjum degi, en samt sem áður
hlustaði hún aUtaf eftir fótataki
hans. Það voru ekki svo margir, sem
heimsóttu hana nú orðið.
John og Ann eyddu nú meiri og
meiri tíma saman, og að lokum fór
það svo, að hún flutti heim tU hans
— og við það sat.
Frú Johnson hrakaði nú ört, hún
átti svo erfitt með að tala, og að síð-
ustu var John sá eini, sem gat skiUð
hana.
Þegar leið að prófunum hjá John
um vorið, kom sonur gömlu kon-
unnar og kom þvi tU leiðar, að hún
yrði flutt á elUheimiU. Hann út-
skýrði fyrir móður sinni, að hún
myndi hafa það miklu betra, þar þar
sem hún gæti setið úti í garði í sól-
skininu og talað við við fólk á Ukum
aldri og hún var sjálf.
JöHN TYLER og Ann Cramer
ákváðu, foreldrum sínum til
mUcUlar furðu, að ferðast saman tU
Evrópu um sumarið. Rétt áður en
þau áttu að leggja af stað, datt John
í hug, að nú væri kominn tími tU að
kynna Ann fyrir „gömlu vinkonunni
sinni”, eins og hann kallaði frú
Johnson. Þar sem hann hafði haft
svo mikið að gera í prófunum. voru
nú Uðnar tvær vikur frá því að hann
hafði séð hana síðast.
Gamla konan sat í hjólastól í
krumpuðum gráum slopp, með
appelsínugult sjal yfir axUrnaa Ein
hjúkrunarkonan hafði ekið henni út
á veröndina, svo hún gæti tekið á
móti gestum sínum út í sólskininu.
Hún leit svo vesældarlega út, nú
orðið, höfuð hennar tinaði aUtaf
örUtið, og hún átti í erfiðleikum með
að gera sig skUjanlega.
46 VIKAN14. TBL.