Vikan - 02.11.1978, Qupperneq 7

Tekn: Bjami D.
að lýsa kvikmynd. Þótt lögreglumaðurinn
væri ýmsu vanur í starfi sínu, þá komst
hann samt ekki hjá því, að honum rann
kalt vatn milli skinns og hörunds við þessa
lifandi lýsingu. Vitanlega trúði hann samt
ekki einu orði, en þó spenntist í honum
hver taug. En hann fór að hugsa, að svona
kjaftæði væri bara fyrir hálfvita með
andatrúardellu og þess háttar kúnstir í
dimmum herbergjum með horuðum
spákerlingum, sem héldu að þær væru
einhverjir kvenprestar hulduheima.
En hins vegar vissi hann að Myrtle
Hoffman var ekki þess háttar manneskja.
Til þess þekktu þau hjónin hana alltof vel.
Enda varð hann fyrir svo sterkum áhrifum
af lýsingu hennar, að hann var að hugsa
um að skýra yfirmanni sínum Joe Doran,
lögreglustjóra frá þessu. En hann brast
kjark að standa frammi fyrir yfirboðara
sínum með svo hlálega sögu á vörum, enda
þótt lögreglustjórinn væri persónulegur
vinur hans. Walter Macy hafði þó hvað
eftir annað sýnt í starfi að hann var
hugrakkur maður. Hann hafði vaðið innan
um kínverska glæpamenn, sem börðust
með hnífum og bareflum upp á líf og
dauða. En nú brast hann hugrekki.
Loks um nónleytið sama dag tók hann í
sig kjark.
„Sæll, Walt, hvað er þér á höndum,”
sagði lögreglustjórinn glaðlega. „Tylltu þér
andartak meðan ég lít á þessa skýrslu.
Heyrðu hver andskotinn er að þér? Þú lítur
út eins og þú hafir séð draug?”
Þetta samtal varð í reyndinni alveg sama
martröðin fyrir vesalings Walter, sem hann
hafði óttast. Vinur hans lögreglustjórinn
dró hann sundur og saman í háði fyrir
þennan hálfvitahátt að vera að koma tii sín
með bollaspár. En þar eð hann sá að Walter
var í mikilli geðshræringu útaf þessu og
óttaðist mest að hann yrði að athlægi
meðal starfsbræðra sinn, þá gekk lögreglu-
stjórinn til vinar síns og sagði vingjarnlega:
„Vertu rólegur, Walt. Við skulum bara
gleyma allri þessari vitleysu, er það ekki?
Þetta verður bara okkar á milli. Og hann
leiddi vin sinn til dyra.
Þetta var slæm helgi fyrir Walter Macy.
Skömmin óx honum sifellt í augum og
hann sárkveið fyrir því að fara í vinnu sína
á mánudagsmorgun.
Hann kom á lögreglustöðina kl. 7.30 um
morguninn. Og þegar hann gekk stigann
upp í skrifstofurnar sá hann Doran
lögreglustjóra standa á stigabrúninni,
órakaðan með hendur á mjöðmum.
„Ég hef verið að bíða eftir þér,” hvæsti
hann. „Komdu inn í skrifstofuna mína.”
Walter hafði tekið eftir því að á
skrifstofunum var allt á fullri ferð og kvíða-
tilfinningin, sem hafði heltekið hann,
magnaðist nú um allan helming.
„Sestu,” sagði lögreglustjórinn og
sparkaði til hans stól. „Hvaða andskotans
kvenmaður var þetta, sem þú talaðir við?
Hvað þekkirðu hana?”
„Ég sagði þér hvað hún heitir,” hreytti
Walter út úr sér. „Hún er vinur fjölskyldu
minnar. Við höfum þekkt hana í fimmtán
ár eða lengur. Hvers vegna...?”
„Hún hafði rétt fyrir sér,” greip lögreglu-
stjórinn fram í. Það var framið rán í
Kaliforníu-kvikmyndahúsinu kl. 11.45 í
gærkvöldi. Forstjórinn var drepinn og
lögreglumaður særður. Það voru tveir
menn að verki. Jame J. Malloy forstjóri var
skotinn til bana. Tveir ungir piltar sáu
morðingjann hlaupa út og náðu númeri
flóttabílsins. Þvi var útvarpað. Tveir
umferðarlögreglumenn á bifhjólum, Archie
Comstock og Tom Remington, sáu bílinn
nokkru síðar. Comstock reyndi að neyða
þá útá vegarbrúnina, en þeir skutu á hann,
svo hann féll af hjólinu. Honum tókst þó
að skjóta nokkrum skotum á þá. Tom
Remington tæmdi byssu sína. Hann
stoppaði nógu lengi til þess að aðgæta hve
særður Comstock væri — hann er illa
særður, þó ekki til dauða. Bíllinn fannst yf-
irgefinn í hliðargötu við First Avenue
Canyon.”
Og þetta var upphafið á því, hvernig það
sem Myrtle Hoffman sá í telaufinu í bolla
lögreglumannsins Walters Macy, rættist lið
fyrir lið. Eins og nærri má geta sneri
lögreglustjóri sér til þessarar undarlega
skyggnu konu og gat hún gefið honum
ýmislegar upplýsingar í sambandi við það
sem hún hafði séð, sem siðar leiddi til
handtöku þessara óðu morðingja. Ég geri
ráð fyrir, að sá sem nú varð að taka út illa
liðan hafi orðið lögreglustjórinn Doran en
ekki Walter Macy, því þessi spurning
hlýtur að hafa vaknað í huga hans: Gat
hann komið í veg fyrir þessi morð?
Daginn eftir morðið sagði Doran
lögreglustjóri dagblöðunum alla söguna.
Hún vakti feiknaathygli og um tíma fékk
frú Hoffman ekki nokkurn frið fyrir fólki,
sem vildi fá að vita hvað framtíðin bæri i
skauti sér. En hún hafði fengið sig fullsadda
á spádómsgáfunni. Spá i likingu við þá,
sem hún sagði Walter Macy og konu hans
lét hún að minnsta kosti aldrei frá sér fara.
Endir