Vikan - 02.11.1978, Qupperneq 11

I
V norskrar stúlku:
IISÍ
í París, meðan ég biði eftir lestarferð heim.
Ég var orðin dauðþreytt á öllum stór-
borgum. Leið á því að þurfa stöðugt að
vera á verði, mega aldrei horfa framan i
nokkurn mann og láta líta svo út að ég væri
stöðugt að flýta mér að koma mér milli
staða. Frekjuleg og óvingjarnleg framkoma
dugði heldur ekkert við uppáþrengjandi
karlmenn með þanda buxnaklauf að vopni
og til í allt. Þeir hefðu bara litið á slíkt sem
uppörvun. Það lá við, að ég væri hætt að
líta á sjálfa mig sem nokkuð annað en
kynveru, sem stöðugt sendi út hvatningar-
bylgjur til karlmanna, er voru meira en
fúsir til að gera mínar verstu martraðir að
raunveruleika.
Auðvitað ætlaði ég að nota daginn til að
heimsækja Louvre. Þar að auki var ég viss
um að geta farið allra minna ferða, án þess
að eiga á hættu að verða nauðgað á þessum
stað. Slíkt gat ekki gerst innan um verk
frægustu meistara allrar menningar, sem
héngu þarna í dauðhreinsuðum rykugum
sölum, eða meðal hins menningarlega
vitsmunafólks, er sækir svona söfn.
Ég tók neðanjarðarlestina og fór út á
stöð nálægt safninu. Mér tókst þó að villast
og fann alls ekki leiðina. Ég spurði fyrstu
manneskjuna, sem ég rakst á, til vegar, í
þeirri von, að viðkomandi skildi ensku.
UM - ÚR HÆSTARÉTTARDÓMUM - ÚR HÆSTARÉTTARDÓMUM - ÚR HÆSTARÉTTARDÓMUM - ÚR HÆSTARÉTTARD
Þetta var ungur blökkumaður með fín-
gerða andlitsdrætti, og hann talaði reip-
rennandi ensku. Mér hlýnaði um hjarta-
ræturnar við að hitta mann, sem gat talað
við mig á skiljanlegu máli og var þar að
auki ákaflega vingjarnlegur í framkomu.
Ég gleymdi því öllum aðvörunum, og það
tók hann ekki langan tíma að telja mig á að
fá mér kaffibolla með sér. Það kom líka yfir
mig eins konar þrjóska — víst gat ég valið
mér hvern sem var til að tala við og drekka
kaffi með. Við gengum um göturnar og
töluðum margt.
Um hvernig það væri að vera stúdent í
erlendu landi — hann var við nám — og
hvernig það væri að vera ein á ferð. Okkur
leið vel saman, en samt gat ég ekki hætt að
vera á verði. Það var eins og það lægi
einhver ögrun í loftinu. Það var eins og
samræður okkar væru bara yfirskin. Við
fórum ekki á kaffihús, heldur staðnæmd-
umst skyndilega fyrir framan dyr á stóru
íbúðarhúsi. Varnarkerfi mitt fór strax i
gang. Ég sagði honum gremjulega, að ég
legði annan skilning í orðið kaffihús og að
ég ætlaði mér að fara aftur til Louvre — án
fylgdarmanns. Skyndilega gjörbreyttist
framkoma mannsins. Svipurinn varð
hörkulegur, og hann talaði við mig á
ögrandi hátt. — Hvort ég þyrði ekki að fara
upp með honum og halda samtalinu áfram
yfir glasi? Var ég kannski hrædd? Var ég
kannski haldin hjátrúnni um stóra, Ijóta
rnenn, sem tældu litlar, hjálparvana
stúlkur?
— Auk þess, sagði hann og hafði aftur
tekið á sig gervi hins brosandi og hlýlega
manns — auk þess geðjast mér alltof vel að
þér til að fara að gera þér mein.
Þetta gat bara orðið skemmtilegt og
stuðlað að betri kynnum.
Samkvæmt venju minni hefði ég átt að
snúa við — en ég var orðin svo þreytt á því
að standa stöðugt í vörn gegn mönnum,
hcnni til samfara, cn viö nánari yfir-
heyrslur játaöi hann á sig alla sök.
Greindi þeim þó mjög á í framburöi
sinum, bæöi um meginatriði og eins um
aðdraganda.
Sat hann síðan í gæsluvarðhaldi fram í
miðjan október. Ekki var dæmt í málinu
fyrr cn í mars árið eftir, og var þá tekin
fyrir önnur nauðgunarkæra á þcnnan
sama mann. í nóvember næstan á undan
hafði hann verið gestkomandi í húsi og
nauðgaö ungri stúlku, sem þar bjó...
3.
Bræður stúlkunnar höfðu verið við
drykkju um nóttina og komið heim
snemma morguns og þá með tvo gesti
með sér. Móðir þeirra fór til vinnu
skömmu siðar og annar gesturinn, en
hinn varð eftir. Stúlkan, sem hafði orðið
vör við, að bræðurnir komu heim með
gesti, kom niður nokkru seinna og hitti
þá fyrir í eldhúsinu. Bræðurnir ákváöu
að afla meiri drykkjarfanga, en gátu ekki
fengið ákærða til að fara með sér, svo
þau urðu tvö ein eftir i íhúöinni. Stúlkan
fór að taka til og þvo gólf, og er því var
lokið settist hún inn í stofuna og eyddi
tímanum í að leggja kapal. Akærði kom
nú inn til hennar og hafði farið úr frakka
sínum, er hann hafði verið í fram til
þessa. Hann skipaði henni að koma með
sér upp í svcfnherbrgi, en hún tók á rás
út úr stofunni og tókst að komast fram í
forstofuna. Þar náði ákærði henni og tók
fyrir kverkar hcnni, og þcgar hún
hljóðaði og kallaði á hjálp herti hann
tökin og hótaði að rota hana ef hún
kæmi ekki inn með sér og yrði góð. Hann
reif i hár hennar og tróð fingri upp í hana
til að kæfa hljóð hennar, um leið og hann
fleygði henni aftur á bak í svefnsófann.
Þar sem ákærði var miklu sterkari en
hún, gat hún enga björg sér veitt, en á
eftir hljóp hún hágrátandi út til
kunningjafólks síns, sem hringdi strax í
lögregluna.
Þegar hinn ákærði kom fyrir dóm
daginn eftir, neitaði hann því að hafa
neytt stúlkuna til samfara, en við sann-
prófun daginn eftir brevtti hann fram-
burði sínum, eins og hér hefur verið
skýrt frá.
Þegar athuguð var geðhcilsa ákærða
kom í Ijós að greindarþroski hans var
eölilegur eða í slöku meðallagi. Ekki
væri um að ræða geðsjúkdóm, en hins
vcgar ótamið og ofsafcngið tilfinningalíf,
sem hafði valdið hcgðunarcrfiðleikum.
Ákærði hafði fengið 9 dóma vegna
áfcngisbrota og fleira á 12 árum.
Hann var dæmdur í 4 ára fangelsis-
vist, en til frádráttar skyldi koma
gæsluvarðhaldsvist ákærða, 163 dagar.
Einnig átti hann að horga allan kostnað
sakarinnar.
44. tbl. Vikan II