Vikan - 02.11.1978, Qupperneq 12

geta aldrei látið eðlilega hvöt til mannlegra
samskipta ráða. Honum hafði líka tekist að
ögra mér. Við gengum þegjandi upp
stigana, hann bjó á þriðju hæð. Hann
opnaði dyrnar, lét mig ganga inn á undan
og læsti síðan aftur. Ég man, að ég snar-
sneri mér við og starði á læstar dyrnar.
Hann vissi áreiðanlega, hvað ég var að
hugsa um, en gekk rólega að skáp
nokkrum og tók fram flöskur. í herberginu
voru auk þess bókahillur, borð, tveir stólar
og rúm. Rúmið stóð á áberandi stað í
herberginu, ógnvekjandi flæmi, sem ég
komst ekki hjá að sjá, hvernig sem ég sneri
mér. Stóð þarna eins og áminning um það,
sem ég vildi ekki vita. Ég settist á annan
stólinn og leið verr og verr með hverju
augnablikinu sem leið. Hver hreyfing fékk
vissa merkingu. Við töluðum ekki lengur
saman. Hann sagði ekki orð, en hreyfingar
hans voru markvissar og ógnvekjandi.
Hann blandaði drykk, vodka og appelsínu-
safa. Ég var alveg lömuð, hugsanir mínar
snerust bara um eitt — ég varð að komast
út. Samtímis komst ég í eitthvert draum-
kennt ástand — eins og ég væri bara áhorf-
andi að því, sem var að gerast. Eins og at-
burðirnir væru of raunverulegir, til að hægt
væri að taka þá alvarlega. Ég sat í stólnum,
föst í einhverjum örlagavef, sem leiddi
aðeins að einu marki. Óttinn læddist að
mér og varaði mig við þvi, að nú væri of
seint að gera nokkuð i málinu. Og hvernig
gat ég það? Dyrnar voru læstar. Hann . . .
og drykkurinn, sem átti að ræna mig öllum
viðnámsþrótti. Skyndilega gat ég ekki
einbeitt mér að öðru en glasinu.
— Nei, ekki áfengi!
— Hvers vegna ekki?
Hann leit ógnandi á mig, og þó var eins
og hann horfði í gegnum mig. Hann varð
tortrygginn og heimtaði skýringu. En hann
hlustaði ekki á það, sem ég reyndi að segja.
Hann gekk að plötuspilara og setti á plötu.
Ég sat eins og bundin við stólinn, það fór
um mig kaldur, krampakenndur skjálfti. Ég
var svo óstjórnlega hrædd. Hann stóð á
miðju gólfinu og horfði á mig. Svo kom
hann nær og spurði, hvort ég vildi dansa.
— Guð minn góður. . nei, tókst mér að
hvísla. Nei, það gat ég ekki . . . vildi það
ekki...
Hann beygði sig niður að mér, andlits-
drættirnir herptust, æðarnar á gagn-
augunum þöndust út.
Andartak stóð hann grafkyrr, ég tók
eftir, að augu hans voru blóðhlaupin. Svo
greip hann um handleggi mína,' lyfti mér
upp úr stólnum og þrýsti mér fast að sér. Ég
get varla lýst þvi, sem gerðist á þessu andar-
taki. Ég held, að ég hafi andartak misst
meðvitund. Eins og ég drægist niður í
dökka iðu allra minna fyrri hugsana og
drauma um einmitt slíkan atburð:
Karlmaður, sem beitti mig líkamlegu
ofbeldi. í draumum mínum hef ég upplifað
allar tegundir. Allt frá nauðgun til hnífs-
stungu og viðbjóðslegustu og spilltustu
ofbeldisglæpa. Og alltaf var það karlmaður,
sem framdi þá á mér. Draumurinn, sem er
eins konar viðbrögð eða endurlausn á
öllum þeim ótta, er í mér býr — meðvitað
eða ómeðvitað. Vegna sjálfrar mín og allra
þeirra kvenna, sem ég neyðist stöðugt til að
heyra um og lesa um. Nú var-ég fórnar-
dýrið. Núna, og raunverulega. Líkami minn
stífnaði upp. I næstu andrá lá hann yfir
mér í rúminu, þrýsti sér fast að mér eins og
klettur, og hann gaf frá sér einkennileg,
korrandi hljóð. Á því augnabliki óttaðist ég
aðeins um einn hlut — líf mitt. Ég hugsaði
ekki um nauðgun. Ég var bara svo hræði-
lega hrædd um líf mitt — við sársauka. Svo
mögnuð var hræðslan, að það var bara
einn einasti hlutur í heiminum, sem skipti
mig máli: Að fá að halda lífi. Mér fannst ég
hverfa inn í eitthvert tómarúm. Hann hafði
gripið um háls mér, svo mér sortnaði fyrir
augum. Skyndilega tókst mér að ná valdi á
hugsunum mínum. Ég varð einhvern
veginn að ná til hans, þessa dýrslega
manns, sem lá ofan á mér. Ég byrjaði að
12 Vikan 44. tbl.