Vikan - 02.11.1978, Side 38

stundu. En það dróst, og sagði Andrés mér,
að rembingurinn tæki oft lengri tíma, þegar
um sitjandafæðingu væri að ræða. Ég varð
því að vera þolinmóð og halda áfram að
rembast. Var nú Gunnar Biering barna-
læknir kallaður til, en það mun vera venja,
að barnalæknir sé viðstaddur, þegar um
sitjandafæðingu er að ræða.
Það yndislegasta í heimi
Eins og ég sagði áður, var Óli viðstaddur
fæðinguna, og það var reynsla, sem við
vildum hvorugt hafa misst af. Það var
yndislegt að geta haldið i höndina á
honum, þegar hríðirnar voru sem verstar.
Og þegar rembingssóttin stóð sem hæst,
hélt hann um axlirnar á mér og rembdist
með mér af öllum kröftum. Það er mitt álit,
að feðurnir ættu ekki eingöngu að vera
viðstaddir fæðinguna til að sjá barnið sitt
koma í heiminn, heldur er það ólýsanlegur
styrkur fyrir okkur, sem erum að fæða, að
fá að hafa þá hjá okkur.
Kl. 7.25 um morguninn skaust síðan
strákurinn í heiminn, og nú dugðu engin
rólegheit með franskri aðferð, því miður.
Vegna þess hve rembingssóttin hafði tekið
langan tíma, var strákurinn orðinn nokkuð
þreyttur og eftir sig, og reið því á að skilja
á milli sem fyrst og koma litla manninum í
hitakassa. Vissulega voru það mér sár
vonbrigði að geta ekki fætt samkvæmt
frönsku aðferðinni og að fá litla krílið ekki í
fangið strax eftir fæðinguna. En eins og
segir í inngangi þessarar greinar þýðir ekki
að fást um slíkt, þegar börnin taka af manni
ráðin.
Strákurinn var nú látinn vera í kassanum
fram eftir degi, og mikið var sá dagur
hræðilega lengi að líða, þar til um kaffi-
leytið, að ég fékk að halda á honum. Og
þeirri tilfinningu að halda á barninu sínu í
fyrsta sinn, ekki bara einhverju litlu barni,
heldur sínu eigin barni, sem auðvitað er
það yndislegasta í heimi, er ekki nokkur
leið að lýsa. Það verður hver og einn sjálfur
að reyna til þess að skilja.
Sigurfojörg Guðmundsdóttir Ijósmóðir far æfðum
höndum um litla kútinn, enda er hann ekki só
fyrsti, sem hún annast á Fæðingarheimilinu.
Loksins heima ó ný — og oröin þrjúl Ánægjan
leynir sór ekki i svip Óla Grótars og Ragnheiðar,
og við óskum þeim og litla syninum alls hins
besta.
Fjörugar samræður við matarborðið
Eftir fæðinguna tók við átta daga lega á
Fæðingarheimilinu. Fyrstu þrjá dagana lá
ég á efstu hæðinni. Var þá ætlast til þess,
að maður héldi sig sem mest í rúminu og
hefði hægt um sig. Á fjórða degi var ég
síðan flutt á næstu hæð fyrir neðan, þar
sem ég lá, þar til ég fór heim.
Nú var maður aðeins farinn að hressast
og ekki eins bundinn við rúmið, enda var á
þessari hæð mjög vistleg setustofa fyrir
sængurkonurnar. Það var því gott að geta
breytt til öðru hverju og rambað inn á setu-
stofu í stað þess að vera alltaf inni á sömu
stofu í sama rúminu. Þarna er einnig bóka-
safn og sjónvarp, svo að engum ætti að
leiðast dvölin. Borðkrókur er í setustof-
unni, og þar er framreiddur hádegisverður,
kvöldverður og kaffi. Fannst mér þetta
mjög skemmtilegt, því oft upphófust hinar
fjörugustu samræður við matarborðið.
Með þessu móti kynntumst við betur, og
gerði það dvölina aOa miklu ánægjulegri.
Og nú var mjólkin aldeilis farin að koma,
og þá þýddi ekkert að ætla sér að sofa fram
eftir á morgnana. Börnin vildu mat sinn og
engar refjar. Við vorum því vaktar kl. 6 á
morgnana til að gefa þeim. Siðan fengu þau
að drekka kl. 10, 14, 18 og 22. Og eftir að
mjólkin er komin, er mjög nauðsynlegt að
gera sér grein fyrir því, hve viðkvæm
brjóstin eru fyrir kulda. Sennilega hef ég
ekki gert mér nógu góða grein fyrir þessu,
því ég fékk bólgu í annað brjóstið skömmu
eftir að ég kom heim. Til allrar hamingju
varð hún ekki mjög mikil, svo að góð lyf
dugðu mér, og hún hvarf fljótlega. En á
þessu lærði ég að klæða mig betur.
Tveimur dögum áður en ég fór heim.
fékk ég að horfa á, þegar stráknum var
þvegið, því að á meðan naflinn er ekki enn
gróinn, má ekki baða börnin i baðkeri.
Daginn eftir fékk ég síðan að spreyta mig
sjálf. Og þó að ég reyndi að bera mig
mannalega, var ég undir niðri dauðhrædd
um að brjóta þessa litlu limi. En von bráðar
lærðust rétt handtök, og þá varð þetta
alveg yndislegt, og hræðslan hvarf.
Daginn fyrir heimförina skoðaði
barnalæknir strákinn, hlustaði hann og
velti honum á alla kanta. Þá sá ég, að
ungbörn eru ekki eins brothætt og ég hélt.
Og eftir skoðunina lagði hann mér lífsregl-
urnar, því eins og hann benti réttilega á, þá
byrja vandamálin ekki fyrr en heim er
komið.
„Vertu velkomin aftur"
Svo rann upp hinn langþráði heimfarar-
dagur. Um kl. 11 um morguninn kom Óli
með burðarrúm og föt á mig og strákinn.
Þá tók ljósmóðirin hann og klæddi hann.
Það vakti mikla kátínu allra viðstaddra að
sjá þetta litla kríli i allt of stórum fötum,
svo að ermar og skálmar stóðu langt fram
fyrir hendur og fætur. Og litli kollurinn
sökk nærri því í stóru húfuna, sem sett var
á hann.
Um morguninn hafði Andrés læknir
skoðaðmig og mælt í mér blóðið, og þegar
hann kvaddi mig, sagði hann: „Blessuð og
sæl, og vertu velkomin aftur eftir hæfilegan
tíma.” Og ég hefði svo sannarlega ekkert á
móti því að liggja aftur á Fæðingar-
heimilinu eftir hæfilegan tíma, því að betri
umönnun og betra starfsfólk er varla hægt
að hugsa sér.
En hvað er þá hæfilegur tími á milli
barna? Um það má vafalaust deila, en sagt
er, að ef maður gleymi einhverju á
Fæðingarheimilinu, komi maður þangað
aftur eftir eitt ár. Eitt ár finnst mér aftur á
móti of stuttur tími á milli barna, svo að ég
rannsakaði vel allar hillurnar í skápnum
mínum, áður en ég fór. Ég ætla ekki að
liggja þar aftur eftir aðeins eitt ár.”
38 Vikan 44. tbl.