Vikan - 02.11.1978, Síða 46

STÚLKAN
KALLI
„Ég sigra þig fyrr eða síðar. Kannski ekki í
nótt eða næstu nótt — en einhvern
tímann."
FRAMHALDSSAGA
EFTIR
CHRISTINA GREEN
Hún fann nýjan styrk streyma um sig og
hlustaði af áhuga á það, sem eftir fór
vígslunnar,
Það var orðið dimmt, þtgar Tommi
og Kalli komu heim til Moorhill, þreytt
og hljóð frá sérridrykkjunni.
Kalli settist í hægindastólinn og spark-
aði af sér skónum. Töfrar dagsins hurfu
við sólsetur.
„Guði sé lof, að þetta er búið.” Hún
lét augun siga þreytulega aftur.
Svo opnaði hún þau og leit á Tomma.
Hann sat andspænis henni og starði á
hana. Engin svipbrigði gat að líta í and-
liti hans, en augnaráðið var hugsandi.
Kalli varð allt í einu bitur. Jana og
Róbert voru hamingjusamlega gift, en
hér horfðust þau Tommi í augu eins og
ókunnugt fólk.
„Þá eigum við hálfan mánuð eftir
klafalaust,” sagði hún og reyndi viljandi
að særa hann. „Reynum að gera það
besta úr þvi.”
Það rikti þögn eftir orð hennar. Kalli
sá eftir þeim um leið og hún hafði sagt
þau. Hún sat í stólnum og deplaði
augunum, svo að tárin kæmu ekki upp
um hana.
Hvílikur asni gat hún verið! Afbrýði-
söm. bitur skepna, sem reyndi aftur og
aftur að særa manninn, sem hún elskaði
Tommi reis seinlega á fætur og gekk í
áttina aðdyrunum.
„Komdu, Hnoðri,” sagði hann lágt
um leið og hann gekk út á hlað. Kalli
horfði á eftir þeim, en hann leit ekki um
öxl.
BlTURÐIN var enn fyrir hendi
daginn eftir. Tommi var hljóðlátur og
sökkti sér niður i starfið. Pétur kom og
fór.
Hver dagurinn elti annan. Hnoðri óx
bæði að vexti og gáfum og hann var
látinn sofa í hlöðunni.
Hann sýndi Kalla enn vináttuvoti, en
aðeins á matartímum og hún varð að
viðurkenna þá staðreynd, að hann væri
hundurTomma.
Kalla fannst hún vanrækt og innan-
tóm. Allt annað var frjótt og óx, haustið
og töfrar þroskans var yfirleitt eftirlætis
árstið hennar, en nú særði það hana að
sjá, hvernig allt blómstraði og gaf arð.
Kvöldið fyrir brúðkaupið var Kalli
enn i jafnbitru skapi, þegar Tommi kom
ljómandi inn i eldhúsið.
„Grána er fylfull,” sagði hann fyrir-
varalaust og henti sér á bekkinn.
„Grána?” Einhverra hluta vegna var
hún hneyksluð. „Áttu við, að Herkúles
hafi. . . Ég vissi ekki. ..”
„Þú spurðir ekki og mér fannst þetta
ekki eitt af því, sem við getum talað
um.”
„Hvað áttu við með því, að við getum
ekki talað um það?” æsti hún sig. „Er
ekki líf bóndans þannig? Líf og gróður,
og... líftaka og uppskera ...”
„Ekki aðeins lif bóndans, heldur lif
okkar allra. Ég vissi ekki, að þú skildir
það. Kalli.” Harkan í röddinni særði
hana.
Hún leit tryllingslega á hann. „Ó,
Tommi, þetta getur ekki gengið, hvers
vegna látum við svona? Við getum ekki
búið saman, við erum alltaf að rífast og
særa hvort annað ... Ég get ekki
meira!”
Hún reyndi af fremsta megni að hafa
stjórn á sér, en tilfinningarnar báru hana
ofurliði. Nú fylltu tárin augu hennar og
rödd hennar skalf af niðurbældum ekka.
Tommi gerði enga tilraun til að sefa
hana. Hann sat aðeins kyrr og hallaði
sér rólegur aðsjá aftur á bak á bekknum.
Loks sagði hann kæruleysislega: „Ég
held, að þetta gangi allt, meðan við
getum rætt málin, Kalli. Það er aðeins.
þegar fólk hættir að tala saman, sem
voðinn er vis. Róleg, stúlka mín, okkur
tekst þetta í sameiningu.”
Kalli deplaði augunum og henni kom
á óvart, hvað hann var glaðlegur. Hún
leit upp og beint í augu hans. Hún
kyngdi og reyndi að hugsa skýrar.
Tommi ýtti stólnum frá borðinu áður
en hún kom upp einu orði. „Ég sé um
þetta,” sagði hann rólega og byrjaði að
taka óhreinu diskana af borðinu.
„Ef þú heldur, að þú geti það, þá . ..”
Hún reis ringluð á fætur.
Hann hellti heitu vatni í uppþvotta-
balann og sagði: „Mig munar ekki mikið
um það. Horfðu á sólsetrið með Hnoðra.
Hann hefur ekki fengið að fara neitt út,
svo heitið geti, i allan dag. Ég kæri mig
ekki um neina fituhlussu hér, sem ekki
vinnur fyrir mat sinum.”
Hann leit allt i einu um öxl og brosti
til hennar. „Svona nú, Kalli! Út úr eid-
húsinu mínu!”
Kvöldloftið var svalt og sætt eftir hit-
ann um daginn. Haustlitunum brá þegar
fyrir á limgerðum og laufi trjánna.
Á morgun var brúðkaupsdagur henn-
ar. Orðin hljómuðu í huga hennar, en
ekki jafnógnvekjandi og áður.
Á morgun klæddust þau Tommi nýj-
um fötum og ækju til kirkjunnar, en þar
litu þau hvort annað ókunnum augum
og hétu að elska, virða og hlýða . . .
Kalli settist niður á fallinn trjástofn.
Kvöldkyrrðin var róandi. Áður en hún
vissi af. hafði hún sest i grasið við hlið
stofnsins og þar lá hún syfjuleg. Hún
horfði á skýjahnoðrana á himninum,
heyrði Hnoðra klóra í svörðinn. Svo sá
hún Tomma nálgast gegnum aldingarð-
inn.
Hún horfði á hann koma og brosti,
þegar hann nam staðar skaVnmt frá. Eitt-
hvað í svip hennar kom honum til að
krjúpa á kné við hlið hennar. Hikandi
rétti hann fram höndina og strauk um
vanga hennar. Hlýtt og milt.
Kalli lét augun aftur og hætti að
hugsa. Hér var allt, sem hugur hennar
girntist. Hví skyldi hún berjast og látast
lengur? Hún rétti fram varirnar og fann
varir Tomma snerta sínar. Dásamleg
hamingja gagntók hana og hún hvíldi í
faðmi hans.
Þegar Tommi sleppti henni loks, svim-
aði hana og hún hafði ákafan hjartslátt.
„Viturlegt af þér að gefast loks upp,”
sagði hann blíðlega og brosti við henni.
Kalli hreyfði höndina og þyrnir
stakkst i fingurinn. Hún greip andann á
lofti. „En þær velgerðir!”
Tommi starði á hana og bros hans
fölnaði. „1 guðanna bænum, Kalli!”
Hún hrinti honum frá sér. „En vitur-
legt! Þetta var eftir karlmanni!” Hún
Það ðfiansa flestir í Staðarskála.
/mA k/Mu
Hrútafirði — Simi 95-1150

rfvrTV^p-* ... „
46 Vikan 44. tbl,