Vikan - 02.11.1978, Síða 50

eftir var aðeins að fara heim á Moorhill
og hefja lífið sem herra og frú Tommi
Venning.
Kalli leit á Jönu. „Ég er dauðþreytt,
getum við ekki farið? Mig langar svo að
komast úr skónum.”
Jana skellti upp úr. „Karlotta þó! Að
vilja stytta brúðkaupsveisluna þína
sjálf!”
„Stytta hana? Hún hefur staðið svo
lengi og við eigum ýmislegt ógert
heima.”
„Allt I lagi! Allt í lagi! Ég gefst upp!"
sagði Jana. „Ég verð að viðurkenna, að
sem borgarbúi finn ég ekki þessa bónda-
þörf til að komast á bæinn minn aftur!”
Tommi tók utan um Kalla og leit i
augu hennar. „Þú hefur á réttu að
standa, Kalli. Hátiðinni er lokið. sem
betur fer. Við skulum koma heim."
Heim. Orðið og raddblær hans koniu
blóðinu til að streyma hraðar um æðar
hennar. Kalli brosti hlýlega til hans og
kinkaði kolli, svo drógu þau sig i hlé
jafnhljóðlátlega og þeim var frekast
unnt.
Ferskt loftið var á við vín eftir hitann
og þrengslin inni. Þau l'óru upp I Land
Roverinn og Robert ók þeim á eldingar-
hraða upp hæðina til Moorhill. Tomrni
stökk út, áður en Róbert hafði hemlað.
„Komdu, stúlka min.” Hann greip
hana i faðm sér og bar hana yfir þrösk-
uldinn inn i eldhúsið.
Þau heyrðu I Roberti úti á hlaði. „Ég
verð að komast til Elworthy og líta á
kúna. Bless, Tommi — gangi ykkur allt
aðóskum, Kalli."
Land Roverinn bakkaði, beygði og ók
niður stíginn. Tommi setti Kalla gæti-
lega niður og lokaði eldhúsdyrunum.
LLI stóð þarna óviss á gólfinu
eins og gróin við steingólfið og starði á
Tomma. Þau þögðu um stund, en síðan
sagði Kalli óstyrk: „Ég verð vist að
skipta um föt og þvo . . . mér í framan.
Fara úr skónum . . . Hvað segirðu urn
tebolla?"
Tomrni brosti skilningsríkur. „Farðu
upp, stúlka mín, ég skal hita te.” Hann
kinkaði kolli góðlátlega. „Eftir hverju
ertu að biða? Segðu rnér nú ekki, að ég
þurfi að bera þig upp eins og yfir þrösk-
uldinn." Hann steig eitt skref i áttina til
hennar og hún stökk af stað.
Kalli þvoði sér og skipti um föt, þegar
hún kom upp til sin. Hún reyndi að
Þumalína
Fallegar sœngurgjafir, gott verð
Geysilegt vöruval frá nærskyrtum til útigalla, sem fást í
mörgum gerðum, stærðum og litum. Náttföt, drengjaföt,
telpnakjólar, gallabuxur, úti-oginnifatnaður.
Ömmustólar úr taui og plasti, baðkör, baðborð, bastburðar-
rúm, fleiri gerðir, að ógleymdum burðarpokum til úti- og
inninotkunar. Rúm og rúmteppi, vöggur og vagnteppi, hita-
dýnur og margt fleira.
í Þumalínu fást Weleda-jurtasnyrtivörurnar óviðjafnanlegu
og Nova-fónninn, svissneska undratækið. Einkaumboð á
íslandi.
Næg bílastœði við búðarvegginn
Sendum í póstkröfu, sími 12136
Þumalína
Domus Medica
FÉLAG fSLENZKRA HLJÓMLISTARMANNA
útvegar ybur hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri
Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl.14-17
STULKAN
KALLI
koma skipulagi á hugsanir sínar, meðan
hún varað því.
Hún hafði aldrei huglaus verið. Jafn-
heiðarleg og hún var i að viðurkenna
eigin galla var hún I þvi að viðurkenna
fyrir sjálfri sér, að aldrei hafði hún verið
hræddari á ævinni. En það var ekki að-
eins nauðsynlegt að takast á við þennan
vanda, heldur óhjákvæmilegt.
Þau Tommi voru gift. Hún starði á
spánnýjan giftingarhringinn. Einhvern
timann í framtíðinni — kannski í næsta
mánuði, kannski i næstu viku, já, jafn-
vel í kvöld — yrðu þau að stíga loka-
skrefið. Hún vildi eignast barn og hún
vissi, að Tontmi þráði aðeignast syni.
Hún kipptist við. þegar Tomnii sagði
á skörinni:
„Vaknaðu, Kalli! Teið biður i eldhús-
inu. Fáðu þér bolla, meðan ég fer úr föt-
unum og svo kem ég. Hnoðri er annars
glorhungraður.
Allur ótti hvarf Kalla. Lifið gekk sinn
vanagang eins og alltaf.
„Ég er að koma,” hrópaði hún glað-
lega á móti, „þakka þér fyrir að hita
teið.”
Hnoðri hringsnérist á gólfinu fyrir
neðan og lýsti þvi hávært yfir, hvað
hann væri vanhirtur og soltinn.
Skyndilega virtist allt gerast á sama
tima; skelfingin og óvissan hvarf henni
og sveitalífið gekk sinn aldagamia gang.
Kalli sótti eggin, gaf hænsnunum og
vann önnur hversdagsleg störf.
Kvöldin voru orðin haustleg. Þegar
Kalli hafði lokið verkunum stóð hún
annars hugar við eldhúsgluggann og
horfði á dýrð sólsetursins yfir heiðinni
þangað til að hún heyrði fótatak Tomma
og leit við.
Hún stirðnaði upp. þótt hún hefði
vanið sig við núverandi aðstæður., þegar
hún varein. Hún hörfaði undan ogopn-
aði taugaóstyrk varirnar og orðin voru
sögðí hugsunarleysi.
„Ég held, að ég fari að hátta,
Tommi. Þetta hefur verið — langur
dagur.”
Ef Kalli hefði litið í athugul augu
Tomnia hefði hún séð örla á skilningi og
gamansemi þar, þótt dult væri með
farið.
Hann sagði kæruleysislega: „Eins og
þú vilt, stúlka mín. Já, þetta hefur svo
sannarlega verið dagur daganna — og
við erum ekki þau einu, sem tengdumst
tryggðarböndum.”
„Hvaðáttu við?”
Tommi brosti. „Mig og Róbert. Sástu
ekki, hvað hann var elskulegur? Hann
blátt áfram brosti út að eyrum og lagði
sig i lima við að vera góður.”
50 Vlkan 44* tbl