Vikan - 09.11.1978, Blaðsíða 6

MIÐILL FINNUR
MORÐINGJA
Á ofanverðri síðustu öld var hvert
morðið á fætur öðru framið í Lundúnum,
sem bar með sér að morðinginn væri einn
og sami maður. Enda var hann svo ósvífinn
að tilkynna lögreglu Scotland Yard, sem er
heimsfræg, fyrirfram um athæfi sitt.
Konurnar sem myrtar voru töldust allar til
sömu atvinnugreinar, ef svo má orða það.
Þær voru allar vændiskonur. Maður þessi
gekk undir nafninu Jack the Ripper og
varð svo illræmdur og frægur af þessum ill-
virkjum, að um hann hefur síðan verið
gerður fjöldi kvikmynda. Og þess vegna
kannast margir við þetta illræmda nafn enn
ídag.
Slík morðmál eru vitanlega engin ný-
lunda fram á þennan dag. En það sem gerði
þessi morðmál alveg einstök er sú
staðreynd, að öllu var haldið leyndu sem
þau snerti. Morðin hættu að lokum og talið
var að enska lögreglan hefði fundið hinn
rétta morðingja, en það furðulega var að
hann virtist aldrei koma fyrir opinberan
rétt í þessu kunna réttarfarsríki og al-
menningur fékk aldrei að vita hver hann
var. Þetta kom vitanlega af stað hvers
konar orðrómi. Þar á meðal töldu sumir,
að hér hefði verið einhver stórættaður
höfðingi á ferð og þess vegna hefði öllu
verið leynt o.s.frv. En hvað sem þvi líður
virtist farið með þetta eins og ríkisleyndar-
mál.
En svo gerðist það árið 1930, að víð-
kunnur sálrænn maður, Robert James
Lees að nafni, í Leichester á Englandi lést,
81 árs að aldri. Maður þessi var kunnur
sem frábær miðill, og er elskaður af öllum
sem kynntust honum fyrir góðleik, sjálfsaf-
neitun og drottinhollustu. Var hann til
dæmis svo mikils metinn af Viktoríu
drottningu, að hún lét setja hann á eftir-
laun úr konungssjóði.
Þessi maður hafði með skyggni sinni að
lokum getað bent lögreglunni á hver
morðinginn ”Jack the Ripper” væri og með
þvi stuðlað að handtöku hans. En endur-
minningar sínar um það bannaði hann að
birta fyrr en eftir lát sitt. Þess vegna birtust
þær nú í Daily Express. Og skal það nú
rakið í stuttu máli.
Um það leyti, þegar Ripper framdi þrjú
fyrstu morðin, var skyggni Roberts Lees á
hæsta stigi. Einn daginn, þegar Lees var að
vinna í skrifstofu sinni, þóttist hann finna
að Ripper væri nú að fremja enn eitt
morðið.
Honum virtist hann sjá karlmann og
kvenmann ganga niður langa götu. Honum
fannst hann fylgja þeim eftir og sá þau
ganga inn i mjóan húsagarð. Hann gætti að
og las nafnið á garðinum. Það var knæpa
nálægt þessum húsagarði og blasti við ljós.
Þegar hann leit út um glugga sá hann að
vísarnir stóðu á 12,40, þeim tíma sem
veitingahúsum var lokað á kvöldin.
Þegar hann gáði betur að, sá hann
manninn og konuna fara inn í dimmt horn í
garðinum. Konan var hálfdrukkin, en
maðurinn allsgáður. Hann var í dökkum
fötum úr skosku efni með ljósan yfirfrakka
á handleggnum, og ljósblá augu hans
glömpuðu í geislum lampaljóssins, sem
draugalega lýsti upp þetta skúmaskot.
UNDARLEG ATVIKII.
ÆVAR R. KVARAN
Maðurinn lagði aðra höndina á munn
konunnar, auðsýnilega til þess að hindra
það að hún æpti, dró hníf upp úr vasa
innan á vestinu og skar hana á háls. Blóðið
spýttist á skyrtubrjóst hans. Hann skar
síðan í líkama hennar ýmsa djúpa skurði
með vísindalegri leikni, þerraði vandlega
hníf sinn í klæðum konunnar, stakk
honum í skeiðar og fór í ljósa yfirfrakkann
og hneppti honum upp úr, eins og til að
hylja skyrtubrjóstið og gekk í hægðum burt
frá morðstaðnum.
Herra Lees varð svo mikið um þessa
innri sýn á morði, sem myndi verða framið,
að hann fór þegar í stað til Scotland Yard
og sagði lögreglunni alla söguna. Þeir héldu
helzt að hann væri vitskertur, en til þess að
gera honum til geðs, skrifaði einn þeirra
nafnið á staðnum, þar sem Lees sagði að
glæpurinn yrði framinn, og einnig tímann,
12,40 um nótt, þegar morðinginn og
stúlkan myndu fara inn í húsagarðinn.
Klukkan 12,30 næsta kvöld gekk kona
inn í veitingahús nálægt þessum húsagarði.,
Hún var mjög drukkin og veitinga-
maðurinn neitaði að að selja henni meira.
Hún fór út úr húsinu bölvandi og ragnandi.
Annað vitni sá hana fara inn í húsagarðinn
kl. 12,40 með manni, sem klæddur var
dökkum fatnaði með ljósan yfirfrakka á
herðunum. Vitnið hélt að þetta væri
Ameríkani, því hann var með linan flóka-
hatt og bætti við: ”Hann leit út eins og
heldri maður.”
Þetta var vitnisburðurinn sem var gefinn
lögreglunni daginn eftir. Lík konunnar
hafði fundist nákvæmlega á þeim stað, sem
Lees hafði lýst. Hún hafði verið skorin á
háls og var líkið einnig hræðilega lemstrað.
Það hafði hrottaleg áhrif á Lees, þegar
hann frétti um morðið. Sjálfur komst hann
svo að orði um þetta: ”Mér fannst næstum
því eins og ég hefði verið í vitorði í þessu
verki. Það hafði slík áhrif á mig, að mikil
truflun komst á allt taugakerfi mitt. Ég gat
ekki sofið á nóttunni og eftir læknisráðum
fór ég með fjölskyldu mína yfir á megin-
landið.”
En meðan Lees var erlendis héldu
morðin áfram, og hafði Ripper framið
fjögur morð í viðbót, þegar hann kom aftur
heim til Englands. Þá gerðist það einn dag,
að hann ók með konu sinni frá Shepherds
Bush í strætisvagni. Á Notting Hill kom
vagninn við og þar steig inn í hann maður.
Lees tók eftir að hann var meðalmaður á
stærð, í fötum úr skozku efni, með Ijósan
yfirfrakka og linan flókahatt. Lees hallaði
sér að konu sinni og sagði lágt við hana:
„Þetta er Jack.” Frú Lees hló og sagði
honum að vera ekki með þessa heimsku, en
hann svaraði: „Mér skjátlast ekki.”
Strætisvagninn ók eftir Edgware Road
og beygði inn í Oxfordstreet við Marble
Arch. Maðurinn fór út og Lees á eftir
honum niður Park Road. Þegar þeir voru
komnir á miðja götuna mætti Lees lög-
regluþjóni og benti honum á manninn í
ljósa frakkanum og sagði honum, að þetta
væri Jack „the Ripper”. Lögreglumaðurinn
hló að honum og hótaði að stinga honum
inn.
Þá sömu nótt sá Lees í innri sýn annað
morð. Að vísu var þessi sýn ekki eins glögg
og hin fyrsta, en hann sá þó andlit hinnar
myrtu konu mjög greinilega. Hann tók eftir
því að annað eyraðvar alveg skorið frá and-
litinu og hitt hékk aðeins á vöðvataug.
Jafnskjótt og hann vaknaði úr
transástandinu flýtti hann sér til Scotland
Yard. Þar var enginn trúnaður lagður á orð
hans. En þegar Lees sagði frá því, að eyrun
yrðu skorin af höfði konunnar, sem fyrir
glæpnum yrði, brá lögreglumanninum
heldur en ekki. Hann tók póstkort úr skrif-
6 Vikan 45. tbl.