Vikan - 09.11.1978, Blaðsíða 36

Hún leit í spegilinn og sá þreytulegt
andlit sitt og tjásulegt hárið. sem sannar-
lega þarfnaðist meiri umhirðu.
Hún mátti til með að þvo hárið og
setja i það rúllur. Hún ætti að geta
þurrkað það, áður en Jörgen kæmi heim.
Hún átti von á fyrsta barni sinu, og
læknirinn hafði sagt henni, að þriðji
ntánuðurinn væri sá erfiðasti. Hún
mátti þvi eiga von á, að ástandið færi
batnandi.
Þau höfðu lengi óskað þessa barns.
Jörgen og hún. beðið og vonað.
Óþægindin núna fyrstu mánuðina unt-
bar hún svo sannarlega og hlakkaði
óumræðilega til aðeignast barnið.
Eitt skyggði þó á. Jörgen hafði breyst
upp á siðkastið. Hún áttaði sig ekki vel á
hvernig. Hann var þögull á kvöldin. tók
litið undir. ef hún ræddi unt erfingjann.
las i blöðunum eða kveikti á sjónvarp-
inu. í fyrstu eftir að læknirinn hafði sagt
henni. að hún væri barnshafandi. höfðu
þau ekki talað um annaðen barnið. Hún
hafði keypt garn i peysur. saumað rúrn-
fatnað. og þau höfðu skemmt sér við að
lita á leikföng i búðargluggunum og
skeggræða, hvort heldur þau þyrftu að
kaupa fótbolta eða dúkkukerru.
En allt hafði breyst þennan siðasta
mánuð.
Hún sat með prjónana sína og gaut til
hans augum. þorði ekkert að segja. hann
svaraði henni varla.
Fannst honum hún ljót?
Hún horfði rannsakandi á spegilntynd
sina.
O. jæja. hún var auðvitað engin feg-
urðardis. Það voru baugar undir augun-
um og einkennilegir gulir flekkir i andlit-
inu. Hún var likust fuglahræðu með
þessar rúllur i hárinu. En hún gætti þess
að vera ekki með þær, svo hann sæi.
Hún lagði sig alltaf fram við að hafa
háriðsemsnyrtilegast.
En hvers vegna leit hann svona annar-
lega á hana núorðið?
Af hverju skröfuðu þau ekki saman i
rúminu á kvöldin, eftir að þau voru búin
að slökkva á lampanum? Það höfðu þau
alltafgert hérfyrrum.
Hann sneri bara i hana baki. Sofnaði
hannsvona fljótt?
Nei. ekki alltaf. Hún nam það af
andardrætti hans. Hún þekkti djúpan.
reglubundinn andardrátt hans. þegar
hann svaf.
Stundum teygði hún út höndina og
fagði hana á arm hans. Hana langaði til
að tala við hann. en hann lét sem hann
skildi ekki. við hvað hún átti. Þá dró hún
höndina til sín aftur og lá og starði tóm-
lega út i myrkrið.
En nú var hún ákveðin i að neyða
hann til svara i kvöld. Hún þoldi ekki
þessa þögn. Hann var innilokaður og lét
eins og þau ættu ekki lengur neitt sam-
eiginlegt.
Hún horfði á spegilmynd sina enn, fast
og rannsakandi ogsagði við sjálfa sig.
— Já. Hjördís min. þú ert ekkert sér-
stakt augnayndi núna. en eftir nokkra
EGGERT
JOHANNSSON
F uldskurdurstufa
EGGERT JÓHANNSSON
Haf nurstræti 1 7 Sirni. 11121
Box 441 Reykjavik ísland
Ung og
nýgift
Hún gekk með fyrsta barnið sitt, og líðanin
var vægast sagt hörmuleg. Jörgen var
hættur að líta við henni, og einn daginn
taldi hún sig fá skýringu á framkomu hans.
En hann hafði sínar ástæður, og Hjördís
fékk að lokum eytt áhyggjum sínum.
mánuði eignast þú barnið. sem þið svo
lengi hafið þráð, og þá verðurðu aftur
grönn ogsæt.
SkYNDILEG hringing dyrabjöllunn-
ar reif hana upp úr dapurlegum hug-
leiðingum. Hamingjan sanna. gat hún
fari til dyra svona til fara? Hún var i
slopp, slitnum flókaskóm og ómáluð.
Þaðhringdiaftur.
Kannski var þetta pósturinn með
ábyrgðarbréf?
Hún gekk hægt frant i forstofuna og
lauk upp.
— Góðan daginn. þú ert frú Jessen.
erekkisvo?
Hjördis starði á stúlkuna. sem stóð
ulan dyra. Þetta var huggulegasta
stúlka. sem hún nokkru sinni hafði
augunt litið. Há og grönn. andlitið svip-
fallegt og hárið hreinasta augnayndi.
Stúlkan var í háum. hvitum stígvélum
og hvitum pels. Undir handleggnum bar
hún þunna skjalatösku.
— Jú . . . jú. vist er ég frú Jessen.
stamaði Hjördis og fór hjá sér.
— Ég heiti Jette Poulsen, hélt stúlk-
an áfram. — Maðurinn þinn sendi mig
el'tir gögnum. sem hann gleymdi hér
heima á skrifborðinu. Og þar með rudd-
ist ungfrúin inn i forstofuna.
— Já. það var og. sagði Hjördis og
reyndi að leyna vandræðunt sinum. —
Ég sá þessa pappíra i ntorgun, þegar ég
var að þurrka rykið. Hún gekk inn i stof-
una og fann gagnrýnið augnaráð stúlk-
unnar hvila á sér. Heilög hamingjan, að
hugsa sér, að Jörgen skyldi hafa þessa
opinberun fyrir frarnan sig dag hvern frá
niu til fimrn.
Jette elti hana inn i stofuna óboðin og
gekk fram fyrir Hjördisi. tók pappirana
og setti i skjalatöskuna. Hjördis stóð til
hliðar og horfði á hana. Henni leið eins
og hundrað ára gamalmenni og fann
ekkert sér til afsökunar. Hún ræskti sig
vandræðalega og spurði hikandi: — Má
bjóða þér kaffibolla?
— Nei, þakka þér fyrir, það er sannar-
lega ekki tími til þess í miðjum vinnu-
tíma, svaraði Jette og setti upp hálfgerð-
an þóttasvip.
— Ó. nei. auðvitað átti ég að vita
það. sagði Hjördis hógværlega.
— Maðurinn þinn er á fundi núna.
og ég er þegar búin að missa af heilum
tínia af umræðum um . . . Jette þagnaði
og sagði svo: — Nú. þú veist kannski
ekkert. um hvaðer veriðaðræða?
— Jú. jú, flýtti Hjördís sér að segja
og undraðist hve rödd hennar var sann-
færandi. — Auðvitað veit ég það. ég
mundi bara ekki, að það var í dag.
— Jú, það er nú einmitt það sem er.
Jette brosti untburðarlynd á svip og gekk
frani i forstofuna. — Jæja. vertu bless-
uð. Á ég að skila nokkru?
— Nei. takk. hvíslaði Hjördís vand-
ræðalega — bara kveðju ... ef þú hefur
tima. Siðustu orðin voru illkvittnislega
sögð. og konurnar litu snöggt í augu
hvor annarrar. Augnaráð Jette bar vott
um vorkunnsemi. Nú fer hún á skrifstof-
36 Vikan 45. tbl.