Vikan - 09.11.1978, Side 49

Þaö hnussaði í honum. „Ætlarðu að
fara og skoða ibúðina?"
„Já, ég á einskis annars úrkosti. Ég
fer snemma heim af skrifstofunni.”
„Þú ert jafnvitlaus og þessi Rosa-
mond Rae.” sagði Noöl um leið og hann
gekk burt.
Það var komið að sólsetri, þegar
Harriet fór til Raven Gardens. Það
glampaði á húsið í kvöldsólinni og það
var greinilegt að eigandinn hirti vel um
hús sitt.
Fimm steinþrep lágu upp að fallegri
útidyrahurðinni, sem greinilega var
nýbúið að mála dökkgula. Á efsta
þrepinu voru blómakassar til beggja
hliða, fullir af hyasintum, sem fylltu
loftið þungum ilmi, og undir gluggunum
bæði hægra og vinstra megin voru út-
sprungnir krókusar.
Til hliðar við hurðina var röð af
dyrabjöllum og við hverja þeirra var
nafnspjald. Þaö var greinilegt, að frú
Mander bjó á allra neðstu hæðinni, en á
hinum hæðunum voru tvær íbúðir í
hverri. Það virtist lika vera ein ibúð í
kjallaranum, þvi niður i skuggann undir
þrepunum lá járnstigi.
Hún ýtti á bjölluhnapp frú Mander.
Á meðan hún beið las hún hin nöfnin.
Efst uppi bjó cinhver Kester og svo
auðvitað Rae. Þar fyrir neðan Parsons
og Weir, og svo Dean og Oliver. Það var
ekkert sem gaf til kynna, hvort þessir
ibúar væru kven- eða karlkyns, eða
hvort þeir væru giftir eða einhleypir.
Þótt bjölluhljómurinn hefði verið
skær og hvellur heyrðist ekkert innan úr
húsinu. Þögnin virtist hálfiskyggileg.
Stúlka, um það bil átján ára, með rautt
flaksandi hár og i gervipelsjakka utan
yfir rósóttum kjól, kom hlaupandi upp
þrepin og stakk lykli í skrána. „Ciet ég
eitthvað aðstoðað þig?” Hún var glaðleg
og vingjarnleg, en svolítið óþolinmóð.
„Ég þarf að tala við frú Mander,”
sagði Harriet.
„Hún er áreiðanlega ekki heima. Á
þessum tíma er hún venjulega að viðra
hundinn sinn i skemmtigarðinum. Þú
getur komið inn og beðið eftir henni, cf
þú vilt.”
„Þakka þér fyrir." Hún elti hana inn
fyrir og horfði á hana þjóta upp stigann.
Fyrst frú Mander var ekki heima, var
engin ástæða til að hanga og bíða í for-
stofunni. Harriet lagði af stað upp
stigann, ergileg yfir að Rosamond Rae
hafði látið hana fá lykil að íbúðinni en
enganaðútidyrunum.
Á annarri og þriðju hæð var
rúmgóður stigapallur og læstar dyr til
beggja handa. Stigahandriðið var
fagurlega útskorið og greinilegt að húsið
hafði verið byggt af efnafólki eða
jafnvel hefðarfólki fyrri tima.
Upp á efstu hæðina lá mjór stigi og
þar uppi var örlítill stigapallur. Nafn-
spjöldin á hurðunum sýndu, að Rae var
til hægri og Kester til vinstri. Harriet
stakk lyklinum í skrána á hægri
hurðinni og hann gekk auðveldlega að
henni, henni til hugarléttis.
Hún stóð og horfði í kringum sig í
ibúðinni og allt i einu kom yfir hana,
sem annars hafði svo mikla sjálfstjórn,
einhver einmanaleiki. Foreldrar
hennar voru báðir erlendis. Hún átti
ættingja i Cumberland, sem sendu henni
jólakveðju, og auðvitað hafði hún
komist í kynni við ýmsa karlmcnn. En
Laura var siðasta ógifta vinkona
hennar.
Harrict hugsaði mcð sér, að það væri
kominn tími til að hún endurskoðaði líf
sitt. Heimboð og skemmtanir gátu ekki
til lengdar jafnast á við stöðugt og gróið
samneyti. Þótt starf hennar ætti hug
hennar allan nú, þá gæti verið að svo
yrði ekki alltaf.
Á þessum kyrrláta stað var eins og
hugsanir, sem henni venjulega tókst að
bægja frá sér, ættu greiða leið upp á yfir-
borðið. Þær ógiftu konur. sem hún
þekkti, voru allar mjög færar í sínu
starfi. vel klæddar og glæsilegar. Starfið
átti venjulega hug þeirra allan. þær voru
hæstánægðar á tvítugs- og þrítugsaldri.
farnar að cfast um fertugt og orðnar
beiskar um fimmtugt.
Ég vildi að ég væri að leita að ibúð með
einhverjunt manni, hugsaði hún.
Hávöxnum, dökkhærðum, ekki of lag-
legum. Hann yrði að vera mikill áhuga-
maður um bækur...
Hvell simhringing vakti hana upp af
dagdraumum sínum. Hringingin kom
eins og þruma úr heiðskiru lofti, þvi hún
hafði ekki tekið eftir neinum sima þarna
á efstu hæðinni. Loks fann hún hann
niðri á gófi, undir dívani. Hann var út
við gluggann og gluggatjöldin huldu
simasnúruna.
„Halló,”sagði Harriet.enda þótt hún
gerði sér grein fyrir að þctta var mjög
óljóst svar, cn bæði var númcrið á
simanum ólæsilcgt. og auk þess hefði
hennar cigið nafn ekki skýrt neitt. Hún
hefði i rauninni átt að láta hann bara
eiga sig, en það var alltaf eitthvað
ögrandi viðsimahringingar.
„Hver er þetta?” Karlmannsröddin,
hvell og hávær, var undrandi. „Er Rosie
þarna?”
„Rosamond Rae er farin til úllanda,”
sagði Harrict. „Ég leigi af hcnni
íbúðina.”
Það varð augnabliks þögn, eins og
hann væri að ná andanum. svo hélt
hann áfram: „Það var svo sem
auðvitað.” Röddin var reiðilcg og það
bergmálaði í eyrum hennar, þegar hann
skellti á. Henni hafði heyrst á rödd
mannsinsað hann tryði henniekki.
Harriet leit i kringum sig í siðasta sinn
og ákvað að reyna að hitta frú Mander
að máli, áður en hún færi, og athuga
hvort hún gæti ekki flutt inn i lok vik-
unnar.
Þögnin var aftur rofin af háværu
banki á hurðina um leið og sagt var
skipandi röddu: „Rosamond opnaðu!”
HÉR SÝNIR VIKAN HIÐ VINSÆLA OG MARGUMTALAÐA
FÆST AÐEINS HJÁ
BORGARHÚSGÖGNUM
HREYFILSHÚSINU VIÐ GRENSÁSVEG
SÍMAR: 85944 og 86070
45- tbl. Vikan 49