Vikan - 09.11.1978, Síða 28

og grænu glösunum.fær
hárið til að sitja alveg
eins og þú vilt hafa það,-
eðlilega og með lyftingu.
Inform - fyrir dömur
og herra.
HALLDÓR JÓNSSON HF.
og þær þerruöu streymandl tárin i sömu
pappirsþurrkuna. Allt i einu görguðu
þær og rifu æðislega i strenginn. sem gaf
vagnstjóranum merki um að stöðva.
Þær ruddust út um afturdyrnar i siðasta
hláturskastinu og æptu „Je, Villikettir."
í sætinu skildu'þær eftir þunnt tíma-
rit. sem Rynn tók upp. Af kápunni
brosti til hennar drengur í skærum
litum. Andlit hans líktist ákaflega
snoppufriðri enskri hefðarkonu. sem
maður gæti rekist á i einni af finni versl-
ununum i Knightsbridge eða standandi
upp að hnjám i lyngi i ilmvatnsauglýs-
ingu. Hún grandskoðaði drenginn.
Augun voru risastór. húðin gallalaus og
hár hans var svo sitt og silkimjúkt að
hvaða stúlka sem var mátti öfunda hann
af þvi. Fyrir neðan myndina stóðstórum
stöfum að siðasta breiðskífa piltsins með
meyjarandlitið hefði slegið öll sölumet.
Rynn fletti blaðinu og fann myndir af
söngstjörnunni umkringdum stúlkum á
hennar aldri. opinmynntum. starandi
ástsjúkar á þennan granna. sibrosandi
dreng. sem oftasl hélt á gitar. „AF
HVERJU,” spurði fyrirsögn greinarinn-
ar ..SEGJA ÞAU OKKUR AÐ VIÐ
SÉUM OF UNG TIL AÐ ELSKA?"
„Ja. hvi skyldu þau gera það?" sagði
Rynn með yfirdrifnum geispa urn leið og
hún kastaði þunnu blaðinu aftur i sætið
og ók það sem eftir var leiðarinnar i bæ-
inn i samneyti við Emily Dickinson.
Efst á ntinnisblaðinu hennar var
bankinn.
Faðir hennar hafði valið banka. sem
hafði opið á laugardögum. Vegna þess
hvað rigndi mikið korn það henni á
óvart að sjá hversu margt fólk var á
ferli; heilu fjölskyldurnar i skærlitum
regnfatnaði og treflum og eðjuötuðum
stígvélum. Jafnvel hundarnir töltu inn i
bankann. þar á meðal dalmatíni. sem
sýndi gleði sina með þvi að gelta og berja
hvitu skottinu utan i hana.
Hún var eina manneskjan við borðið
hjá bankahólfununt. Þegar hún ýtti á
bjölluna kom hávaxin stúlka með þykk-
an. nærri brjóstsykursbleikan farða. sem
faldi þó ekki bólólta og örótta húðina.
Litla stúlkan hafði þegar skrifað nafn
sitt og númer hólfsins á miða. sent af-
greiðslustúlkan notaði til að leita i
spjaldskránni.
„Jacobs. Leslic A.?" spurði stúlkan
tónlausri röddu. Hún starði á litlu stúlk-
una.
„Og Rynn. R-Y-N-N. Þetta er undir
skrift ntin. þarna. Þetta er það sent þið
kallið hér í Bandarikjununt sameigin-
legur reikningur."
Afgreiðslustúlkan bar santan rithönd
ina á miðanum og spjaldinu. „Ertu nteð
lykilinn þinn?"
Litla stúlkan lyfti upp silfurlitum
lykli. sent hún hafði tekið af keðjunni.
sent hún bar unt hálsinn. Afgrciðslu-
stúlkan ýtli á hnapp og lásinn á dyrun-
unt við hliðina á afgreiðsluborðinu
suðaði eins og randafluga. sent Rynn
hafði einu sinni veitt i glerkrukku.
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum.
í herbergi, sem leifraði af flóðljósum,
opnaði afgreiðslustúlkan blikandi stál-
hurð og steig til hliðar til að leyfa Rynn
að draga svarta skúffu út úr veggnunt.
„Þú ferð svo nteð hana inn i einn af
þessum klefum." sagði hún og benti á
röð klefa.
„Já. ég veit."
Augnabliki siðar skilaði Rynn aftur
svarta boxinu i vegginn innan i öryggis-
hólfinu og afgreiðslustúlkan læsti dyrun-
um og skilaði lyklinum. Ungur starfs-
ntaður bankans nteð barta og gular
tennur kom og stóð hjá afgreiðslustúlk-
unni og þau horfðu á litlu stúlkuna
ganga frá bankahólfunum yfir marmara-
gólfið að biðröðinni hjá gjaldkeranunt.
„Er hún ekki afskaplega ung?” spurðu
gulu tennurnar.
„Hún virðist vita hvað hún er að
gera." svaraði stúlkan nteð bleika farð-
ann.
Rynn skrifaði nafnið sitt á tvo 20-dala
ferðatékka. Ungi gjaldkerinn. sem var
án árangurs að reyna að safna yfirvara-
skeggi. hleypti i brúnirnar þegar hann
skoðaði rithöndina. Hann leit á litlu
stúlkuna og siðan á tékkana tvo.
Rynn fann hvernig hjartað barðist i
henni. Hvi var Itann að þessu? Þetla
voru hennar tékkar. Hún hafði fullan
rétt á að skipta sinunt eigin peningunt.
„Eru þetta þinir tékkar?” Þunnt yfir-
varaskeggið hreyfðist varla þegar hann
talaði.
„Af hverju kallarðu ekki á einhvern
fulltrúa bankans?" spurði hún nokkuð
höst.
Hann leit-i kringunt sig. Ef hann var
að leita að einhverjum. sern gæti lagt
blessun sina yfir skiptin, þá fann Itann
cngan. Hann ýtti bréfntiða yfir borðið til
hennar. „Skrifaðu nafnið þitt aftur á
þetta.”
Sagði aldrci neinn „Viltu gjöra svo
vcl?"
Án þess að segja orð skrifaði litla
stúlkan nafn sitt rneð sömu vönduðu rit-
höndinniogvará tékkununt.
Gjaldkerinn veifaði þyhbinni konu
rneð ntargfalda perlufesli skröltandi um
hálsinn. Perlurnar glömruðu á borðið
þegar hún hallaði sér frant til að athuga
undirskriftina með gjaldkeranunt. Hún
sendi stúlkunni elasemdafullt augnaráð.
„Hefurðu einhver skilriki?"
Úr úlpuvasanum sem hún bar seðla-
veskið sitt i dró Rynn breskt vegabréf.
Gjaldkerinn opnaði það og hélt þvi
fyrir frantan þybbnu konuna. „Hún er
aðeins þrettán ára." Þybbna konan
losaði gleraugun sem voru flækt i perlu-
festina til að kanna stúlkuna, sem var
aðeins þrettán ára.
„Ertu á ferðalagi með foreldrum þin-
um?"
„Faðir ntinn er með viðskiptareikning
hér."
Dalmatininn skaust fram hjá Rynn og
barði skottinu utan i leggina á henni.
„Jacobs. Leslie A„" sagði litla stúlk-
an.
Þybbna konan leit enn einu sinni á
hana.
„Þetta er i lagi." sagði hún.
Gjaldkeranum virtist ekki þykja þetta
í lagi. Hann varð sýnu önugri þegar
hún bað um peningana í eins dala seðl-
um. Þegar hann hafði lokið við að af-
greiða hana benti hann henni á að færa
sig til hliðar til að telja seðlana. Það biðu
aðrir fyrir aftan hana eftir að komast,
að,sagði hann.
En hún hreyfði sig ekki. „Gæti ég
fengið miðann með nafninu minu á?"
Þunnt yfirvaraskeggið hnýttist önuglcga
saman þegar ungi maðurinn ýlti
miðanum yfir borðið. Um leið og Rynn
gekk i burtu reif hún ntiðann í lætlur og
fleygði honunt i bréfakörfuna.
Það var ntargt fólk á götunum. Svo
ntikill flýtir. svo ntargir pakkar.
Næsta erindi Rynn var i verslun. sem
seldi hreinlætis- og hitatæki. Verslunin
var langt frá miðbænunt i hljöðlátari
hluta bæjarins og hún var eini viðskipta-
vinurinn. Hún reikaði um og skoðaði
hilatæki. teikningu af hitaveitukcrfi og
sundurskorna uppsetningu af þcssunt
hitarásum. sent héldu amerikönunt
svona heitunt. Stór auglýsing hélt þvi
Irant að veturinn væri rétti tíntinn til að
leggja loftkælikerfi i húsið og hvatti til
iskælds suntars. Eftir langa bið i vcrslun-
inni datt henni í hug hvort enginn væri
til staðar á lagernunt fyrir innan búðar-
borðið.
„Halló." Þögn. Hún kallaði aftur.
Óvenju glaðlegur gantall ntaður.
tyggjandi santloku. flýtti sér frant að
borðinu nteðan hann hækkaði i heyrnar-
tækinu sinu. „Daginn." sagði hann og
kyngdi stórum bita af samloku. „Hvað
getunt við gert fyrir þig?"
„Ég liciti Jacohs. Faðir ntinn og ég
leigjunt Wilsonhúsið i trjágöngunum."
„Hér i hænunt?"
"í þorpinu.”
Maðurinn kinkaði kolli og tók annan
hálfntánalaga bita af samlokunni.
„Það er ntiði á hitatækinu hjá okkur.
sem á stendur að það sé frá ykkur. Þið
settuð það upp fyrir Wilsonhjónin."
Maðurinn kinkaði kolli aftur. Hann
kannaðist við Wilsonhjónin. „Vand-
ræði?" Hann lagði samlokuna varlcga
frá sérá bréfhaus fyrirtækisins.
Rynn útskýrði að hún vissi ekki.
hvort hún væri i vandræðunt eða ekki.
en þcgar hún hefði verið að gera hrcint
unt daginn hefði hún lesið á stillinn á
tækinu. og þar stæði að á næturnar
stillli maður niður á NÓTT.
Framhald í næsta blaði.
28 Vlktm 45- tbl.