Vikan - 09.11.1978, Qupperneq 7

borði sínu og rétti Lees það. Það var svo-
hljóðandi:
„Annað kvöld mun ég enn taka mér
hefnd yfir þeim flokki kvenna, sem hafa
verið mér ógeðfelldastar; níunda fórnin
mín.
Til þess að sanna, að ég sé Jack the
Ripper, ætla ég að skera eyrun af þessari
níundu fórn.” . . n •
Jack the Ripper
Varðstjórinn á lögreglustöðinni var guð-
hræddur maður og hann leit svo á, að
samræmi þess sem stóð á póstkortinu og
sýnar Lees væri viðvörun frá himnum. í
rökkurbyrjun næsta dag hafði hann sent út
í Whitechapelhverfið 3000 lögreglumenn í
einkennisbúningum og 1500 dulklædda til
þess að halda vörð.
En þessi frægi morðingi komst i gegnum
þessa herkvi, framdi glæp sinn og slapp,
engu að síður. Konan var myrt eins og Lees
hafði lýst.
Þessi harmleikur tók svo á taugar Lees,
að hann varð að fara aftur utan til þess
að ná sér. Meðan hann var erlendis framdi
sami morðinginn sextánda morð sitt og
tilkynnti Scotland Yard með köldu blóði,
að hann ætlaði sér að drepa tuttugu og
tvær og hætta svo.
Skömmu eftir sextánda morð þessa
útsmogna morðingja kom Lees aftur til
Englands. Eitt kvöldið sat hann í
Criterion-veitingahúsinu við snæðing með
tveim vinum sínum frá Vesturheimi. Þá
sneri hann sér allt í einu að þeim og
hrópaði: „Guð minn góður, Jack the
Ripper hefur enn framið nýtt morð.”
Annar vina Lees Roland B. Shaw,
námueigandi frá New York leit á úrið sitt
og sá að klukkan var 8,11.
Klukkan tíu mínútur yfir átta fann
lögreglan lík konu í Crown Court í
Whitechapel, og var hún skorin á háls frá
eyra til eyra og líkami hennar bar allar
menjar um handbragð sama morðingjans.
Lees og félagar hans fóru þegar af stað til
Scotland Yard, og meðan Lees var að segja
sögu sína, kom símskeyti með fyrstu
fregnina um glæpinn. Þrír leynilögreglu-
menn héldu þegar með Lees og vinum hans
til Crown Court, og þegar þeir komu
þangað kallaði Lees: „Gætið í hornið hjá
veggnum, það er eitthvað skrifað þar.”
Einn lögreglumannanna kveikti á eldspýtu
og þeir gátu lesið: „Seytján. Jack the
Ripper.” Þetta var skrifað á vegginn með
krít.
Það sýnir algjöra örvæntingu hjá
Scotland Yard á þessum tíma, að þeir sneru
sér nú loks til Roberts James Lees, sem
hafði þegar sannað þeim furðulega skyggni-
gáfu sína, ef honum mætti kannski takast
að rekja slóð þessa vitfirrta morðingja.
Lees féllst á að reyna að hjálpa þeim. Hann
hafði þann hátt á, að hann kom sér í miðils-
ástand, fór svo út og gekk hratt um stræti
Lundúna, en lögreglumennirnir fylgdu
honum eftir.
Loks klukkan 4 um morguninn nam
þessi mannlegi sporhundur staðar, fölur í
andliti með blóðhlaupin augu, við
dyrnar á stórhýsi í West End. Lees benti
upp til herbergja hátt upp i húsinu, þar sem
sást skína dauft ljós og sagði með þungum
andardrætti:
„Þarna er morðinginn — maðurinn, sem
þið eruð að leita að.”
„Það getur ekki verið,” sagði yfirmaður
lögreglumannanna, „Þetta er heimili eins
nafnkenndasta læknis í West End.”
En samt sem áður bætti hann við: „Ef
þér getið lýst fyrir mér hvernig umhorfs er í
íbúð læknisins ætla ég að eiga það á hættu
að taka hann fastan, en ég missi stöðu mína
eftir tuttugu ára trygga þjónustu, ef yður
skjátlast.”
Lees sagði: „Þegar komið er inn í íbúð-
ina, stendur hægra megin við innganginn
hár stóll úr dökkri eik, litaður glergluggi er
yst á ganginum og stór loðhundur liggur
undir stiganum.”
Þeir biðu til kl. 7 og fóru þá inn í húsið.
Þernan sem opnaði fyrir þeim sagði að
læknirinn væri ekki kominn á fætur. Þeir
báðu þá um að fá að tala við konu hans, og,
meðan stúlkan fór að sækja hana, tóku þeir
eftir því að íbúðin var nákvæmlega eins og
Lees hafði lýst henni nema þar var enginn
hundur. Þegar stúlkan kom aftur sagði hún
þeim að hundurinn svæfi venjulega undir
stiganum, en hún sleppti honum á hverjuni
morgni út í húsagarðinn.
Læknisfrúin, sem var glæsileg kona, var
yfirheyrð í hálfa klukkustund. Hún játaði
að lokum, að hún héldi að maður hennar
væri stundum ekki með réttu ráði. Hann
hefði stundum haft í hótunum við hana og
börnin, og þau hefðu orðið að læsa sig inni.
Hún hafði með skelfingu tekið eftir því, að
jafnan þegar Whitechapel-morðin voru
framin, var maður hennar ekki heima.
Áður en klukkustund var liðin hafði
Scotland Yard kvatt til sín tvo frægustu
geðveikisérfræðinga Lundúna. Maðurinn
játaði að hann hefði um nokkur ár ekki
verið með fullu ráði og það hefðu komið
tímabil, sem hann mundi ekkert eftir. Þegar
þeir sögðu honum að þeir teldu að hann
hefði framið Whitechapelmorðin á þessu
tímabili, lét hann í ljós viðbjóð og hrylling.
Hann sagði læknunum, að hann hefði
nókkrum sinnum eins og vaknað af ein-
hvers konar meðvitundarleysi og eitt sinn
hefði hann fundið bióð á skyrtu sinni, en
talið það stafa af blóðnösum. í annað sinn
hafði hann verið klóraður á andlitinu.
Nákvæm ieit var gerð í íbúðinni og
fundust fullar sannanir fyrir sekt læknisins.
Dökku fötin úr skoska efninu, lini flóka-
hatturinn og ljósi yfirfrakkinn, sem Lees
hafði lýst svo greinilega.
Þegar læknirinn var orðinn sannfærður
um sök sína, bað hann um að verða þegar
tekinn af lífi, því hann gæti ekki lifað þessa
vitneskju.
Læknirinn var fluttur á einkahæli í
Islington, þar sem hann varð einhver
óviðráðanlegasti vitfirringur, sem þangað
hafði nokkru sinni komið. Hann var
geðklofi. Annars vegar virtur læknir og
heiðursmaður, en hins vegar grimmilegt
varmenni og morðingi. Dr. Jekyll og herra
Hyde úr skáldsögu Roberts Louis
Stevensons var þarna lifandi kominn.
Til þess að gera grein fyrir hvarfi læknis-
ins var hann sagður dauður og yfirskins
greftrun fór fram, svo að í einum kirkju-
garði Lundúna hvílir nú tóm líkkista í
ættargrafreit, sem haldið er að geymi
jarðneskar leifar mikils læknis, sem dáið
hefði of snemma.
Því var einnig haldið leyndu fyrir öllu
starfsfólki geðveikrahælisins, að þessi
sjúklingur væri hinn alræmdi Jack the
Ripper, sem vakið hafði skelfingu um alla
Lundúnaborg árum saman.
Svo djöfullega magnaður og útsmoginn
var þessi morðingi, að talið er að hann
hefði aldrei náðst, ef miðillinn Robert
James Lees hefði ekki með frábærri
skyggnigáfu sinni komið lögreglunni til
hjálpar. Endir
45. tbl. Víkan 7