Vikan - 09.11.1978, Blaðsíða 48

þá treysti ég þér. Hvernig get ég verið
viss um að þú ntunir borga mér leiguna?
Það er alveg öruggt. að frú Mander
hleypir þér inn. Annars ræður þú því
sjálf. hvort þú vilt nota ibúðina eða
ekki."
Rosamond Rae brosti og ýfði á sér
hárið. svo það liktist helst fjöðrunt. „Ég
skil lykilinn eftir hjá þér, svo hann sé á
öruggum stað, og svo ræður þú hvað þú
gerir. Hvernig líst þér á það?"
„Ekki nógu vel,” svaraði Harriet og
hristi höfuðið. „Þú getur komið viku
eftir að ég flyt inn og krafist þess að fá
aftur umráðarétt yfir henni. Og þá væri
ég búin að flytja öll min húsgögn og
pcrsónulega muni til einskis.”
„Það leynir sér ekki, að þú kannt að
gera samninga.”
Rosamond Rae tók minnisþók og
penna úr tösku sinni og reif eitt blað úr
bókinni. Hún hallaði sér fram á bleikan
borðdúkinn, skrifaði eitthvað i flýti og
rétti siðan Harriet blaðið. Á því stóð:
„Kæra frú Mander: Ég læt þig hér með
vita, að ungrú Harriet Lane ætlar að
nota íbúðina mína í nokkrar vikur,
meðan ég er erlendis.” Undirskriftin var
R.R.
„Gjörðu svo vel,” sagði hún. „Nolaðu
lykilinn cf þú vilt. Þú ræður þvi sjálf. Ég
hcf svo samband við þig seinna. Ég verð
að fara núna. Þakka þér fyrir malinn.
Hann var frábær."
Hún talaði hratt og sveif síðan út úr
salnum. Það var greinilegt að ítölsku
þjónarnirkunnu velaðmeta þokkafullar
hreyfingar hennar. Harriet sat ein eftir
með leifarnar á diskunum fyrir framan
sig, reikninginn á undirskál og lykilinn.
Bréfið til frú Mandcr lá á bleikum
borðdúknum — „Harriet Lane ætlar að
nota ibúðina mína í nokkrar vikur,
meðan ég er erlendis.” Tímamörkin voru
frekar óljós, en ó, hvað það var mikil
freistingaðgeta haft íbúð út af fyrir sig.
Harrict gat reyndar 'ekki séð ncitt,
sem beinlínis hindraði það, að hún tæki
íbúðina. Hún gæti alla vega notið þcss
að búa þar, meöan hún væri að leita að
öðru húsnæði.
Þegar hún var búin að borga
reikninginn var henni fremur órótt, svo
hún fór i hálftíma gönguferð áður en
hún fór aftur á skrifstofuna.
Þegar hún kom aftur á skrifstofuna
settist hún við skrifborðið og ýtti sögum
Rosamond til hliðar meðan hún vann
við það, sem meira lá á. Noél
Ashingford kom gangandi út af skrif-
stofu sinni og inn til hennar. „Við erum
búin að fá nýjan viðskiptavin, sem heitir
Rosantund Rae, er það ekki?” spurði
hann.
„Jú, svaraði Harriet. „Þú hittir hana i
einhverju samkvæmi, skilst mér."
Noöl hnyklaði brýrnar, augabrúnir
hans mættust yfir mjóu nefi hans. „Ekki
það ég muni. Hún hringdi fyrir um það
bil tuttugu minútum og spurði eftir þér.
Hún virtist fremur æst og sagðist vera á
förum til Parisar.”
„Ertu viss um að þú hafir ekki hitt
hana?”
„Alveg öruggur. Rödd hennar er
ákaflega kynæsandi. Ég myndi muna
eftir henni.”
Harriet skellti upp úr. „Af öllu þvi
fólki, sem þú hittir Ó, Noel, en sú vit-
leysa. Hvað vildi hún?”
„Hún bað mig að vara þig við því, að
frú Mander væri sífellt snuðrandi, og því
best fyrir þig að hafa dyrnar læstar.
Hver er frú Mander? Ég geri ráð fyrir að
þú hafir fundið íbúð, eða hvað?”
„Það má kannski segja það. Frú
Mander er eigandi hússins. Sögurnar
hennar Rosamond eru mjög góðar. Ég
bauð henni i mat og hún bauð mér að
nota íbúðina sina.”
„í hvað langan tíma?” spurði Noel.
„Óákveðið. Nokkrar vikur."
„Og þið hafið aldrei hist áður?”
„Aldrei."
„Finnst þér þetta ekki frekar fljót-
færnislegt af henni?”
„Jú, mjög. En samt var citthvað í
framkomu hennar... Noel, mér fannst
einhvern veginn eins og það kæmi sér
vel fyrir hana, cf ég tæki íbúðina.”
„Hvarer hún?"
í Raven Gardens. í alla staði ágætis
hverfi. Hún lét mig fá lykilinn sinn."
„Mér geðjast ekki að þessu. Þú verður
að viðurkenna að þetta er dálitið
furðulegt."
„Undir venjulegunt kringumstæðum.
. . . Harriet andvarpaði og strauk
TYNDA
HANDRITIÐ
ljóst hárið aftur. „Ó, Noel, ég bara
verð að komast úr íbúðinni hennar
Lauru fyrir helgi. Það getur ekki skaðað
neitt að líta á ibúð stúlkunnar, finnst
þér það?”
„Alls ekki. Þú hefur auðvitað munað
eftir að fá heimilisfang hennar í París?”
„Nei.” Hún stundi og ýtti handritinu,
sem hún hafði verið að lesa, til hliðar á
borðinu og hvíldi hökuna á höndum sér.
„Þú verður aldeilis hrifinn, þegar þú
heyrir þetta, Noel.”
Hún sagði honum frá öllu, sem gerst
hafði, og þcgar hún lauk máli sinu.
hrópaði hann upp: „Ég hef nú aldrei
heyrt annað eins. Eru sögurnar hennar
virkilega svo góðar, að það borgi sig að
vera að hafa fyrir þessu?”
„Þaðfinnst ntér.”
Noel hristi höfuðið um leið og hann
sagði: „Þú getur átt hana ein, min kæra.
Biddu mig bara ekki um hjálp. Svona
utangarðs rithöfundar eru nú ekki að
minu skapi.”
„Góði minn," sagði Harriet og sperrti
upp augun, „hver var að biðja þig um
hjálp?”
GISSUR
GULLR4S5
BILL KAVANAGU L
FRANK FLBTCUBR.
48 Vikan 45. tbl.