Vikan - 09.11.1978, Side 46

NY FRAMHALDSSAGA
EFTIR LOIS PAXTON
Týnda
handritið
Það hafði kannski verið heimskulegt að taka
íbúðina á leigu, án þess að afla sér frekari upplýs-
inga, en Harriet varð að finna sér íbúð mjög fljót-
lega. Skyldi þessi glæsilega kona trúa þessari
furðulegu sögu hennar?
Harriel Lane vissi. að þótt start'
hennar krefðist alls tima hennar, þá varð
hún sanit að fara að finna sér ibúð í mið-
borg London og það fljótt, þvi nú var
ekki nema hálfur mánuður, þar til vin
kona hennar ætlaði að gifta sig. Hún og
Laura höfðu búið saman i íbúðinni í
Westminster i tvö ár. Laura og unnusti
hennar voru nú önnum kafin við að
breyta og mála ibúðina, áður en þau
settust þar að svo að nú var þar allt á
ringulreið. Því var mjög áriðandi fyrir
Harriet að finna sér einhvern rólegri
stað.
Til að kóróna allt saman, var svo bíll
Harriet á verkstæði. svo hún varð að fara,
með yfirfullum strætisvagninum til
vinnu sinnar hjá bókmenntaumboðinu.
En hún var full tilhlökkunar vegna þess-
arar uppgötvunar, sem hún hafði gert.
I skjalatöskunni var hún með þrjár
smásögur eftir stúlku, sem kallaði sig
Rosamond Rae, og þessar sögur voru
mjög góðar. Það fylgdi ekkert heitnilis-
fang með handritunum, en ungfrú Rae
hafði hringt og sagsl myndu konta á
skrifstofuna á þriðjudag — það var I dag
— til aðfá úrskurð.
Að visu höfðu sögurnar verið sendar
til Noels Ashingford, sem var yfirmaður
Harrietar, ensiðastliðnaviku hafði hann
verið i burtu. svo Harriet tók málið að
sér. Hún var þvi nú umboðsmaður
Rosamond Rae, ef þeim semdist. Harriet
velti þvi fyrir sér, hve göntul hún væri.
hvernig hún liti út, hvort erfitt yrði að
semja við hana, og þó fyrst og fremst
hvort nýju sögurnar, sem hún ætlaði að
konta nteð, væru eins góðar og þær, sem
hún var búin að lesa.
Þegar henni tókst loks að brjóta sér
leið út úr strætisvagninum. var duttl-
ungafull marssólin horfin og komin
slydda, sem loddi við nýju Ijósu dragtina
hennar og bráðnaði í hári hennar og á
augnahárunum. Þegar hún kom á skrif-
stofuna i Berkeley Street var hún orðin
rennblaut og I slæmu skapi.
Einkaritarinn hennar, hæglát, dökk-
hærð stúlka, heilsaði henni og sagði með
samúð: „Égskal laga handa þér kaffi.”
„Connie, þú ert dásamleg. Þú veist
vist ekki um neina íbúð til leigu?"
„Enga, því miður.”
„Er nokkuð spennandi í póstinum?”
spurði Harriet og blaðaði I bréfabunkan-
um.
„Einn eða tveir samningar, þrjú bréf
frá tímaritum, og nokkrar aðsendar smá-
sögur," svaraði einkaritarinn. „Ó já, hún
hringdi rétt upp úr niu — þessi. sem þú
varst svo hrifin af. Voru sögurnar
hennar eins góðar, þegar þú last þær í
annaðsinn?”
„Ef eitthvað, þá voru þær betri.
Hvers vegna hringdi hún?”
„Hún vill fá að koma seinna en búið
var að ákveða. Tólf á hádegi. Það stóð
ekkert i dagbókinni þinni, svo ég sagði
að það væri í lagi.”
Harriet kinkaði kolli, hengdi jakkann
sinn til þerris og settist við skrifborðið.
Klukkan var hálftiu og nýrdagur hafitin
i Ashingford Lane bókmenmaumboð-
inu, þar sem hún, tuttugu og átta ára
gömul, var meðeigandi.
Henni fannst timinn hafa verið fljótur
að liða, þegar tilkynnt var koma Rosa
mond Rae, sern kom inn með stórt um
slag I fanginu, varfærnisleg á svip.
Gestur Harrietar var um það bil
tuttugu og eins árs, dökkhærð og stutt
klippt. Þegar hún tók af sér skærlita
appelsinugula kápuna, komu I Ijós galla-
buxur og svört peysa. Ungfrú Rae lagði
axlartöskuna frá sér á gólfið, en þrýsti
að sér stóru umslaginu eins og það hefði
að geyma óendanleg verðmæti.
„Má ég sjá?” spurði Harriet og teygði
fram handlegginn. Stúlkan losaði sig
treglega við byrðina. Harriet teygði sig I
bréfahnif, skar upp umslagið og tók út
þykkan bunka af smásögum, sem festar
voru santan með bleiku limbandi.
„Þekkirðu meðeiganda minn vel?”
spurði hún. „Þessar þrjár sögur, sem þú
sendir, voru stilaðar á hann persónu-
lega.”
Rosamond Rae hikaði. en sagði svo:
„Við hittumst i samkvæmi.”
„Og hann bauð þér að senda okkur
ritverk þín?”
„Eiginlega ekki. Við töluðum ekkert
um það.”
Harriet leit yfir titilblaðið á efstu
sögunni í bunkanum og blaðaði svo í
gegnum hinar. Þær voru allareftir Rosa-
mond Rae. „Er þetta þitt rélta nafn eða
dulnefni?”
Það varð andartaks þögn, en síðan
svaraði hún: „Þaðer mitt rétta nafn.”
„Og allt er þetta þin eigin ritsmið, sem
hvergi hefur verið birt?”
„Já, auðvitað.” Stúlkan starði á hana
móðguðá svip.
„Ungfrú Rae. ég var hæstánægð með
þessar þrjár sögur, sem ég er búin að
lesa,” sagði Harriet hressilega. „Ég geri
ráð fyrir að þú viljir að við bjóðum þær
einhverjum timaritum? Við tökuni
ákveðna prósentuþóknun, en önnur
gjöld eru engin. Get ég fengið heimilis-
fang þitt og simanúmer? Og viltu undir-
rita þetta skjal, sem segir að þú óskir
eftir þvi, að við gerumst umboðsmenn
þínir?”
Hún beið með pennann tilbúinn, en
ekkert svar kom, svo leit hún upp.
Rosamond Rae sal þögul og um-
komuleysislega, og virtist þungt hugsi.
„Ég get ekki gefið þér neitt heimilisfang.
því ég er á förum til útlanda til aðsafna
mér efni i nýja sögu. Þessar smásögur
voru bara tilraun, og þar sem ég veit nú.
að ég get skrifað, ætla ég að reyna við
eitthvað viðameira.”
Harriet fannst sjálfstraust hennar
bæði heillandi og gremjulegt. Hún
skellti bréfapressu úr gleri niður á hand-
ritin og spurði: „Hefurðu selt mörg af
ritverkum þinum?”
Stúlkan leit á hana undrandi á svip.
„Ég veit ekki einu sinni hvernig á að
selja þetta. Er ekki betra að hafa um-
boðsmann?”
„Ja, það held ég, en ég er auðvitað
ekki hlutlaus.” Viðskiptagrima Harriet-
ar féll og hlýlegt bros hennar kom i Ijós.
Stúlkan brosti á móti, benti á handrit-
in um leið og hún sagði: Þetta er allt sem
ég á handbært. Gjörðu svo vel.”
„Agætt. Þú segist vera á förum til út-
landa. en ég hlýt sanit að geta haft sam-
band við þig einhvers staðar?”
„Ég veit ekki hvar ég verð.”
„En þú hlýtur að hafa einhverja hug-
mynd um hvert þú ætlar.”
„Alls enga, þegar ég fer frá Paris. Ég
tlýg þangað seinna í dag."
Harriet strauk aftur slétt Ijóst hárið.
Hún hafði oft lent I skrítnum sam-
ræðum, en þetta tók þó öllu fram. „En
hvaða banka skiptirðu við?” hélt hún
áfrant.
„Engan sérstakan.”
Það var erfitt að trúa þessu. en for-
vitni hennar var vakin, og hún sagði:
„Viltu borða með mér hádegisverð, áður
en þú ferð til Parísar?”
Rosamond Rae svaraði mjög áköf:
„Mjög gjarnan. Ekki samt á neinum
finum stað.”
„Það er ítalskur matsölustaður hér
nálægt. þar er ágætis matur," sagði
Harriet. „Hvernig list þérá það?”
„Stórfint. Mér finnst italskur matur
góður.”
Ungfrú Rae borðaði eins og hún hefði
ekki fengið matarbita I langan tinta og
ætti ekki von á mat i náinni framtíð.
Loks hallaði hún sér aftur á bak og
stundi af vellíðan. „Þetta var alveg
dásamlegt. Þakka þér kærlega fyrir.”
Allar tilraunir til að fá frekari vitn
eskju um stúlkuna höfðu reynst árang-
urslausar. Samræðurnar snerust um allt
annað en hana sjálfa. þangað til Harriet
beindi samtalinu aftur að viðskiptum
þeirra. „Ef við verðum nú svo lánsöm að
selja eitthvað af sögum þínum.” sagði
hún og starði niður i kaffibollann, sem
hún var að hræra I, „hvað eigum við þá
að gera við peningana. ef þú hefur ekk-
ert heimilisfang, sem við getum sent þá
á, og heldur engan viðskiptabanka?”
„Þið gætuð geymt þá fyrir mig, er það
ekki?”
. „Við getum það. En þú ættir að fá þá.
Þú gætir þurft á þeini að halda.”
Það gætti vorkunnsemi i röddinni,
þegar Rosamond sagði: „Þið þetta jarð-
bundna fólk hafið alltaf of miklar
áhyggjur. Ég hef nóg fyrir mig. Ég
hringi til þin, þegar ég veit hvaða heim-
ilisfang ég hef. Eða skrifa þér. Ég hef
samband við þig einhvern veginn.”
Hún horfði athugul á Harriet og
spurði svo allt I einu: „Hvar býrðu? Þú
ert ekki gift?”
Nú er komið að þvi að veiða mig.
hugsaði Harriet og kimdi meðsjálfri sér.
Hún pantaði meira kaffi. „Ég bý í
Westminster i ibúð, sem ég deili með
annarri stúlku. Ég er ekki gift, en hún er
að fara að gifta sig. Þar sem hún á íbúð-
ina. fer mest allur fritími minn i að leita
að annarri íbúð. Ég hef frest þangað til i
lok þessarar viku, en hreinlega enga ibúð
i sigti. Allar þær íbúðir, sem ég hef
hingað til fundið, hafa annaðhvort verið
alltof langt frá skrifstofunni, eða verið
óheyrilega dýrar.”
„Þú getur fengið íbúðina mina í
Raven Gardens, meðan ég er i burtu.”
sagði Rosamond.
„Hvað— hvaðsagðirðu?"
„Af hverju ekki? Ég þarf ekki á henni
að halda, þangað til .. . þangað til ein-
hvern tima seinna.”
46 Vikan 45. tbl,