Vikan - 01.02.1979, Qupperneq 11

Smásaga eftir Aðalstein
Ásberg Sigurðsson
Allan daginn haffli húsifl staðifl
opifl, svo hún vonafli að rottan hafði
drepist einhvers staflar úti, þvi ekki
langaði hana til þess afi finna hana
daufia og kannski dragúldna eftir
nokkra daga. Hún pakkafli deiginu
vandlega í dagblöð og fleygði þvi í
öskutunnuna. Að þvi loknu settist
hún við sjónvarpið i stofunni og
gleymdi sór alveg yfir bíómyndinni.
Cary Grant var alveg dósamlegur,
þótt henni fyndist Tyrone Power
meiri sjarmur. Þegar myndin var á
enda, slökkti hún á sjónvarpinu,
fékk sér glas af sitrónusafa i
eldhúsinu og fór síðan upp í svefn-
herbergið sitt á efri hœfl hússins.
Þar varfl hún fyrir hrsaflilegu áfalli. Á
gólfinu i svefnherberginu lá
kötturinn hennar, Amanda,
hryfingarlaus. Amanda var dáin og
Jakobfna vissi strax, afl rottueitrinu
var um afl kenna. Amanda haffli
alltaf verifl svo mikifi fyrir deig, sár-
staklega smákökudeig. Afl hún
skyldi hafa gleymt Amöndu sinni í
öllum æsingnum. Jakobina gat ekki
fyrirgefið sór þessi mistök. Þær
Amanda höfflu átt svo margt
sameiginlegt og skilið svo vel hvor
aðra. Þvílík ógæfal Jakobina var
gráti nær. Hún fann tóman skókassa
I fataskápnum og lagfli Amöndu
varlega ofan i hann. Ofan á
vesalings Amöndu breiddi hún svo
grænu silkislæðuna, sem hún haffli
fengifl frá frænku sinni í Ameriku
fyrir mörgum ámm. Ekkert var of
gott handa þeirri látnu.
Jakobina fór aftur niður og setti
kassann með jarflneskum lerfum
Amöndu á simastólinn. Því næst fór
hún á klósettifl og sat þar döpur i
bragði, ennþá afl hugsa um
vesalings Amöndu, þegar hún
heyrfli eitthvert þmsk fyrir ofan sig.
Klósettkassinn var gamaldags og
hékk á veggnum uppi við loft, en
ofan á honum flatmagafli rottan og
gerði sig líklega til þess afl stökkva
niflur af honum, þegar Jakobina leit
upp. Aldrei á ævinni hafði Jakobina
verifl jafn viðbragsfljót. Hún stóð á
ganginum og hólt dauðahaldi í
húninn á klósetthurflinni, sem hún
haffli lokafl á eftir sér, áflur en hún
vissi af. Rottan var lokufl inni á
klósettinu og þar skyldi hún fá afl
dúsa til morguns. Jakobina lagafli
fötin utan á sér og fullvissaði sig um
að klósetthurflin væri vel lokufl.
Henni fannst hún bara nokkuð
ömgg með sig, eftir allt saman.
Daufluppgefin eftir allt þetta
amstur lagðist Jakobína til svefns
og náði að festa bhind að stundar-
komi liflnu. En hana dreymdi ekki
sem best þessa nótt. Henni fannst
rottan vera orflin á stærð vifl
manneskju og ganga upprétt á aftur-
fótunum. Hægt og hægt fannst
henni rottan feta sig upp stigann og
læflast afl svefnherbergisdymnum.
Það iskraði i hjömnum, þegar hún
opnafli dyrnar og steig varlega á litla
persneska dregilinn. Jakobfnu
fannst hún sjálf risa upp vifl dogg og
skipa rottunni afl fara sina leifl. En
rottan lét sem hún heyrði ekki til
hennar. Hún brosti illyrmislega og
færfli sig stfellt nær rúminu. Augun i
henni vom svo grimmdarleg, afl
Jakobina var dauðskelkuð. Hún
vonafli bara að rottan skipti um
skoðun og færi. En sú von brást og
rottan beygfli sig yfir Jakobinu f
rúminu, svo hún varfl afl grípa til
örþrifaráöa. Hún fálmaði út i loftið,
greip heljartaki um háls rottunnar og
neytti allra sinna krafta. Rottan
barðist um á hæl og hnakka, beit og
klóraði. En Jakobina sleppti ekki
takinu og var jötunefld. Hún læsti
fingmnum fastar og fastar um háls
rottunnar, þar til blóð þrengdi sér út
á milli þeirra og rottan barðist ekki
lengur. Hún horfði á Jakobínu
brostnum augum, svo hún sleppti
loks takinu. Rottan var dauð og
hvarf i þokumistur.
Jakobina vaknaði snemma að
morgni sunnudag. Hún opnaði
augun, en lokaði þeim strax aftur.
Hún gat ekki trúað þvi, afl þafl sem
vifl henni blasti væri bláköld stað-
reynd. Þafl fór iskakJur hrollur um
hana og henni varð flökurt. Ofan á
sænginni lá rottan, alblóflug og
ógeðsleg, en steindauð. Sjálf var
Jakobina blóðug og rifin á
höndunum. Þetta var hræðilegt,
hræðilegtl Hún gat hvorki hreyft
legg né lið.
Fréttin af næturævintýri Jakobinu
barst fljótt um plássifl. Rósa I
Garðshomi færði henni samdægurs
hvítan kettling afl gjöf og bað hana
vel að njóta, en jarflarför Amöndu
fór fram i kyrrþey siðdegis, þegar
kettlingurinn haffli hlotið nafn
hennar. Margir skemmtu sér dável
yfir sögunni af þessum atburflum og
stákpollar fundu upp á þvi afl kalla
Jakobinu, sem annars var hin
ágætasta manneskja og f alla stafli
vel þokkufl, Bfnu rottubana. Nafnifl
festist þó aldrei vifl hana, en var haft
í flimtingum og sjálf gat hún ekki
annafl en hlegifl, þegar þafl barst
henni til eyrna. Hún var í rauninni
hreykin af þvi mefl sjálfri sór, afl
hafa kálafl rottukvikindinu, þótt þafl
heffli ekki verið tekifl út mefi
sældinni. Og í hvert einasta skipti,
sem hún hnoflafli deig f köku, rifjafli
hún upp söguna af rottunni.
S.tbl. Vikan 11