Vikan - 22.03.1979, Qupperneq 15

Framhaldssaga
Fjórði hluti
hvort til frú Dahkarovu eöa þá Wayne
og Janina að hringja frá Oklahoma.
Þó Emilia væri búin að vera i ballett í
svo mörg ár að henni væri orðið eðlilegt
að vera á alls kyns undarlegum stöðum
og þó hún hefði komið fram með at-
vinnudönsurum þá hafði hún aldrei
vitað að ballett gæti verið svona erfið og
sársaukafull vinna. Hún skildi nú að
það var vegna þess að hún hafði aldrei
verið með stórum dansflokki sem var á
heimsmælivarða og aldrei tekið þátt í
þeirri geðveikislegu ringulreið og tíma-
leysi sem var ríkjandi þegar verið var að
setja upp og undirbúa stórar ballettsýn-
ingar í New York. Hún velti því fyrir sér
hvers vegna Wayne og Deedee höfðu
aldrei talað um þessa hlið ballettsins og
hvort það væri vegna þess að þau höfðu
hætt að dansa svona snemma.
Þangað til einn fagran sumarmorgun
þegar hún gekk upp eftir Broadway á
leið i ballettskólann. Gekk, hún flýtti sér
ekki, heldur bara gekk. Henni leið vel
innra með sér, heit sólin var yndisleg,
hreint hár hennar yndislegt, trén voru
græn, hana verkjaði ekkert í kálfana og
varla neitt í fæturna. Sviti og þreyta
voru loksins orðin eins mikill vani og
það að reyna stöðugt að ná sem full-
komnustum hreyfingum í ballettinum.
Hún var farin að hlakka til tímanna hjá
Peter og til allra æfinganna. Og þennan
sama dag kyssti Peter hana eftir tíma og
Michael lét hana fá lítið hlutverk — I
Three Girls in Blue — fyrsta þætti eins
ballettsins sem átti að fara að frumsýna.
Þegar hún færði þeim fréttirnar um
kvöldið olli það henni vonbrigðum að
Ethan var ekki heima. Honum hafði
verið boðið i kvöldverð heim til stráks
sem hann hafði kynnst. En frú
Dahkarova varð eins hrifin og hann
hefði orðið og Deedee, sem hafði eytt
enn einum heitum degi í að reyna að
finna Adelaide til að reyna að fá hana til
að útvega sér einhverja kennslu, táraðist
og hringdi í Wayne. Hann var ekki
heima og hún varð óróleg þangað til hún
mundi eftir tímamuninum.
Emilía var ánægð en ekkert æst yfir
þessu. Hennar gleði var bara að dansa
en ekki endilega fyrir aðra. Án þeirrar
gleði var dansinn, jafnvel hjá þessum
stóra dansflokki, ekkert nema erfiðis-
vinna. Ef hún færi héðan yrði faðir
hennar fyrir vonbrigðum. Hann myndi
auðvitað ekki minnast á það en hann
yrði það samt og henni fannst óbærilegt
að verða þess valdandi.
Frumsýningarkvöldið var eftirvænt-
ing og kviði jafn ríkjandi i hugum allra í
flokknum. Enda fer þetta yfirleitt saman
þó Emilía fyndi fyrir hvorugu. Hún
hafði snemma lokið við að mála sig og
klæða. Hún stóð róleg til hliðar við
sviðið og fylgdist undrandi með ballett,
sem allur hafði verið æfður í smáhlut-
um, verða að einni heild. Hún fylgdist
með hinni frábæru leikni Emmu og
Sevillu, nákvæmni balletthópanna og
snilli sólódansaranna.
Á sviðinu voru þau öll fögur á að líta
og liðu um að því er virtist án nokkurfar
áreynslu, eins og konunglegar verur ein-
hvers konar svífandi konungsríkis. Hér
var ekki blákaldur raunveruleikinn að
angra áhorfendur, þetta voru eins og
fagrir draumar sveipaðir híalíni. Á
sviðinu voru dansararnir draumaverur
en utan þess voru þeir sveittir, lafmóðir
og örþreyttir. Emilía horfði á þá koma
svífandi af sviðinu, brosandi yndislega,
en þrífa svo jafnskjótt og þeir voru
komnir úr augsýn Kleenex til að þerra
löðursveitta líkama sína. Einn eða tveir
þurftu að anda að sér súrefni, annar
hljóp inn á næsta salerni til að kasta
upp, enn annar henti sér í gólfið vegna
sársauka frá slitinni sin — og fór svo
aftur inn á sviðið. Sandra, stúlkan frá
Puerto Rico sem klæddi sig við hliðina á
Emilíu og var alltaf símasandi og fliss-
andi, kom í mörgum snúningum út af
sviðinu og var ákaft klappað fyrir henni.
En hún brast samt í grát. „Ég bara get
ekki snúið mér i kvöld,” skældi hún.
Emilía, sem nú var um það bil að gangast
undir frumraun sína á sviðinu í þjóðleik-
húsinu í Lincoln Center í New York
borg, þerraði augu Söndru og faðmaði
hana að sér um leið og hún tók sér stöðu
fyrir fyrstu innkomuna.
Strax eftir fyrstu sporin hætti heili
hennar að ráða yfir henni. Stígandi tón-
listin, sem kom frá gríðarstórri hljóm-
sveitinni, var í fullu samræmi við þá
gleði sem hún fann nú gagntaka sig.
Gleði sem hún hafði haldið að hún
myndi aldrei finna fyrir aftur. Það var
þessi innri gleði sem lyfti henni hátt í
loftið og sneri henni glæsilega og fékk
varir hennar til að aðskilja sig I brosi sem
hún vissi ekki einu sinni að var þarna.
Allt erfiðið hafði vissulega ekki verið
einskis virði.
Það geislaði af henni þegar þau voru
klöþpuð fram. Hún stóð í röð með hin-
um sólódönsurunum og hópdansararnir
fyrir aftan þau meðan Carolyn, sem
hafði dansað aðalhlutverkið ásamt Yuri,
var færður hver blómvöndurinn á fætur
öðrum. Hún horfði á Carolyn taka eina
rósina og rétta Yuri hana við áköf fagn-
aðarlæti frá áhorfendunum. Hún leit út
yfir áhorfendafjöldann i upplýstum saln-
um og sá aðdáendur hlaupa niður salinn
með enn fleiri blómvendi. Hún sá þungt
gyllt fortjaldið sveiflast niður um leið og
Carolyn og Yuri hlupu framfyrirþað til
að áhorfendurnir gætu hyllt þau sérstak-
lega. Þau hneigðu sig eins og konung-
bornar verur, langt hafin yfir almúgann.
Þegar þau hlupu aftur inn fyrir tjaldið
milli hneiginganna sá Emilía að máln-
ingin rann i lækjum niður eftir andlitum
þeirra og líkamar þeirra voru baðaðir
svita, þau voru andstutt og hálf haltr-
andi en það geislaði af þeim.
Henni skildist þá að það var hægt að
öðlast annars konar gleði af dansi. Og
hún velti því fyrir sér hvernig sú tilfinn-
ing væri.
4. kafli.
„Allt í lagi, bless,” sagði Ethan óþolin-
móður þegar þau komu að horni Broad-
way og 63. götu en Deedee gekk með
honum fyrir hornið.
„Hagaðu þér nú almennilega,”
áminnti hún hann. „Mundu að þú ert
styrkþegi og sýndu þakklæti.”
„Ó, það er ég. Ég þarf þá ekki að
þvælast um göturnar.”
„Reyndu ekki að vera neitt sniðugur
hjá kennurunum. Þeir eru ekki hún
móðir þín.”
Þau komu að dyrum sem á stóð
AMERICAN BALLET og það glamp-
aði á stafina í sólinni. Hann færði litlu
æfingatöskuna til og kvaddi hana ákveð-
inn með handabandi. „Nú ferð þú ekki
lengra. Vertu blessuð."
Hann var kominn hálfa leið upp
tröppurnar þegar hann heyrði að hún
kom á eftir honum. „Nei!”
Hún hélt áfram upp tröppurnar.
„Skammastu þín fyrir að láta sjá þig
með mér?”
„Hefurðu ekkert betra við tímann að
gera?” Hann hreytti út úr sér orðunum
milli samanbitinna tannanna.
„1 hreinskilni sagt, nei!” svaraði hún
til baka.
„Je minn góður!” Ethan hristi
höfuðið hneykslaður á svip en stundi svo
fullur samúðar. „Jæja, leyfðu mér þá að
fara fyrst.”
Hún beið þangað til hann var horfinn
sjónum hennar en hélt svo hægt á eftir
honum. Mæðurnar, sem sátu í röð á
bekk í móttökusalnum, sneru sér að
henni allar sem ein. Sú sem var næst
henni, feitlagin kona á þrítugsaldri, sem
var að sauma borða á ballettskó, brosti
vingjamlega til hennar og færði sig
aðeins til á bekknum. Deedee brosti yfir-
lætislega og gekk til ungu stúlkunnar við
afgreiðsluborðið eins og þær væru
gamlar vinkonur.
„Halló Florence. Ekki er víst Ade-
laide hér einhvers staðar?”
„Því miður, hún er á fjáröflunarfundi,
frú Rogers.”
Deedee lækkaði róminn. „Deedee."
„Deedee.” Florence sagði þessi tvö at-
kvæði hægt.
FÉLAG iSLENZKRA HLJÖMLISTARMANNA
útvegar yður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri

mw

Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl.14-17
12. tbl, Vlkan Xf