Vikan - 16.08.1979, Blaðsíða 14

«c
átti mér t.d. sjaldnast samastað. Ég vann
um tíma í verslun og kynntist þá þýskum
sendiráðsstarfsmanni. Hann bjó í glæsilegu
húsi skammt frá vinnustað mínum og ég
var mikið hjá honum.
— Eitt kvöldið ætluðum við að hittast
heima hjá honum en hann var eitthvað
seinn fyrir. Ég settist því niður í anddyrinu
með teikniblokkina mína. Þá kom til min
blökkukona, fer að dást að myndunum
mínum og spjalla við mig. Ég furðaði mig á
því að hún skyldi búa í svo dýru húsnæði
því hún leit út eins og ræstingakona á
lélegum bar. Þá datt mér í hug að hún
kynni að lifa á vændi því að blökkufólk var
þá mjög i tísku í London.
— Skyndilega heyrðum við mikil læti og
hún víkur sér frá. Þegar hún kemur til baka
biður hún mig að gera sér þann greiða að
koma upp með sér. Sagðist ekki þora að
fara ein. Þegar við komum að hurðinni hjá
henni upphefjast miklar deilur á einhverju
máli sem ég skildi ekkert í. Svo förum við
niður aftur og stuttu seinna þýtur maður-
inn, sem hafði verið uppi hjá henni,
framhjá.
— Ég náði engu samhengi í þetta mál og
spurði vin minn um hana. Hann hló mikið
þegar ég sagðist halda að hún væri vændis-
kona. Þetta reyndist nefnilega vera forrík
prinsessa frá Úganda sem stóð í skilnaði við
mann sinn. Hann var með sífelldar morð-
hótanir við hana og því hafði hún beðið
mig um að vera lífvörð sinn í þetta skiptið.
Sjálfsmorð með hreinlætis-
vökva
— Önnur reynsla sem hafði mikil áhrif á
mig var fangelsisvist á Spáni. Ég var tekinn
á Malaga en endaði í fangelsi í Barcelona
þar sem ég sat inni í 5 vikur. Þarna var
mikið af Norðurlandabúum sem voru alveg
búnir að missa glóruna því þeir höfðu litlar
sem engar vonir um að sleppa nokkurn
tíma út. Spænska réttarkerfið er ákaflega
einkennilegt og mikil hætta á að fangarnir
„gleymist” ef þeir hafa ekki efni á að leggja
fram háa tryggingu. Þarna var mikið um
sjálfsmorð, yfirleitt svona tvö á dag í hverri
blokk. Menn frömdu þessi sjálfsmorð aðal-
lega með því að drekka hreinlætisvökva.
— Öðru máli gegndi með þá sem voru
svo heppnir að tilheyra Mafíunni. Það var
mjög vel séð um þá, þeir lifðu algjöru
kóngalífi.
— Annars leið mér ekki illa þarna og
yfirgaf fangelsið satt að segja grátandi en
dvöl minni þar lauk með því að mér var
ekið í áttina að landamærum Érakklands.
Þar sem ég var bæði peningalaus og
skilríkjalaus varð ég að komast yfir óséður.
Mér tókst það með því að ganga fjöll í
heilan sólarhring og síðan komst ég á putt-
anum til Parísar.
— Annars er stærsta og besta breytingin
á lífi mínu sú að ég steinhætti að drekka
fyrir þremur árum.
Draumar
og hómósexúalismi
— Ég laðaðist ungur að spáfólki og hef
margt af því lært. T.d. að rækta aðeins með
mér jákvæða hæfileika. Sjálfur spái ég
dálítið í bolla. Ég trúi mjög á drauma og
það eru í rauninni tveir draumar sem hafa
gjörbreytt öllu mínu lífi. Ég trúi því líka að
ég hafi líknarhendur og geri mikið af því að
nudda. Þetta er erfðaeiginleiki frá lang-
ömmu minni sem var ljósmóðir.
— Mér er spáð mjög góðri framtíð. Ég á
eftir að eignast konu, tvö börn og gott
heimili. Heimilið er mjög mikið atriði í lífi
fólks. Það á að vera uppbyggjandi og ýta
undir sköpunargleðina. Ég verð langlífur,
dey ekki fyrr en 83 ára gamall.
— Þetta með eiginkonuna finnst kannski
mörgum mótsögn því ég kom einmitt fram í
sjónvarpinu heima fyrir nokkrum árum
fyrir hönd hómósexúalista. Ein af megin-
ástæðunum fyrir því var að ég vissi að
maður verður fyrst og fremst að viður-
kenna sjálfan sig til að öðlast viður-
kenningu annarra. Og það er mikilvægt að
standa fyrir sínu, hvað svo sem það er.
— Það tók mig harða baráttu að viður-
kenna mig á þessu sviði og ég vildi skapa
umræður um þessi mál. Einn aðalgallinn
við íslenskt þjóðfélag er tilhneigingin til að
loka augunum fyrir hlutunum og þau mál
eru alltof mörg sem fólk er yfirleitt bara alls
ekki til viðtals um. En hómósexúalistar
hafa nú víða náð svo góðum árangri að það
er ekki lengur hægt að útiloka þá frá þjóð-
félaginu.
— Það skrítna var að mál mitt hlaut
mestan stuðning hjá fólki á aldrinum 40-50
ára en ég hafði einmitt búist við mestri
hörku frá fólki á þessu aldursskeiði.
— Spádómurinn um eiginkonu og börn
kom mér þó ekkert á óvart því mig var búið
að dreyma fyrir því. Og það hafa verið svo
tíðar og miklar breytingar í mínu lífi að
þetta er ekki ótrúlegra en hvað annað þó ég
hafi enn ekki hitt konu sem heldur fyrir
mér vöku kynferðislega. Enda sagði spá-
konan mér að ég myndi velja mér þessa
ákveðnu konu af því að hún kæmi til með
að skilja mig best, betur en allir aðrir.
Konur eru meiri tilfinninga-
verur
— Ég hef umgengist konur mjög mikið,
flestir vina minna síðastliðin þrjú ár hafa
verið konur. Þær eru svo miklu þroskaðri
tilfinningaverur. Hómósexúal karlmenn
standa þeim nær í þessum þroska þó þeim
hætti til að tileinka sér galía hinna til að
hljóta viðurkenningu. Venjulegir karlmenn
líta á tilfinningar sínar sem markaðsvöru,
þær standa konum yfirleitt ekki til boða.
Þess vegna skilja hómósexúal karlmenn
konur betur. Og i myndum mínum berst ég
mikið fyrir réttindum konunnar.
— Ég fór ekki að taka mig virkilega
alvarlega sem listamann fyrr en ég hætti að
drekka. Eftir það hef ég eingöngu lifað fyrir
að teikna og mála. Ég tala við sjálfan mig í
litum. Ef hægt er að flokka mig undir sér-
staka stefnu þá er það helst punkið. Ég held
að það form tjái best rótleysi okkar tíma.
— Ég geri mér fulla grein fyrir því hvað
heimurinn er grimmur en sem mikil ■
tilfinningavera reyni ég að velja það falleg-
asta úr. Ég vinn úr fegurðinni.
Jafnvægi í náttúrunni og
hvíti liturinn sexý
— Eftir þessar breytingar á lífi mínu fór
ég að vinna öðruvísi úr umhverfinu og við
það hafa skapast betri tengsl við ísland. í
fyrra hélt ég tvær sýningar heima og þá
uppgötvaði ég hvað þetta er í rauninni dýr-
legt land. Náttúran heima er í svo miklu
jafnvægi og það er mikill styrkur fyrir lista-
menn. íslendingar hafa líka óvenju mikla
hæfileika til að vinna úr einfaldleikanum.
— Ég hef unnið mikið úr fánalitunum
okkar. Fyrir mér er rauði liturinn ímynd
orkunnar, blái fjarlægðarinnar og hvíti
liturinn er sexý.
— Þessar tvær sýningar mínar gengu
mjög vel. Ég sýndi ekki bara myndir. Ég
útskýrði þær líka, dansaði og sagði brand-
ara. Mér finnst það bæði skemmtilegt og
miðlandi þegar listamaðurinn getur gefið
svona mikið af sjálfum sér inn í sýninguna.
— Sem hugmyndafræðingur stefni ég að
því að öðlast betri þekkingu á sjálfum mér.
í því skyni skrifa ég niður drauma mína og
held dagbók. Ég held að lífskraftinn sé að
finna í draumum okkar, þó að við eigum
auðvitað öll okkar kóka-kóladrauma og
gangi misjafnlega að tjá okkur á því sviði
sem öðru. Það hættulegasta við okkar tima
er kannski það að fólk er svo vant því að
láta mata sig á öllu að það á ekkert aflögu
fyrir drauma. Ég lít á það sem mikinn styrk
að vita að ég verð svona langlífur því það
gefur mér nægan tíma til að rækta og
byggja upp drauma mína.
— Ég hef ekkert hugað um að setjast að
heima því enn eru það borgir eins og
London, Kaupmannahöfn og Amsterdam
sem hafa mesta aðdráttaraflið fyrir mig.
Þær eru svo alþjóðlegar og þar er alltaf
eitthvað að gerast.
Texti: Jóhanna Þráinsdóttir
Ljósmyndir: Hörður Torfason
14 Vikan 33. tbl.