Vikan - 16.08.1979, Blaðsíða 25

þína, er það ekki?” En hann virtist varla
heyra þegar ég svaraði honum að það
þætti mér vissulega.
Þess í stað sagði hann: „Ég virð að
segja þér frá frænku þinni. Sorgleg
saga en reyndu að taka hana ekki of
nærri þér. Ég vil ekki valda þér sorg eða
leiða. Sumt veistu, til dæmis að móðir
þín og frænka eru systur og að hvorug
þeirra er hraust. Þó að móðir þin hafi
misst mörg fóstur og börn og ekki getað
eignast syni held ég að hún sé sú
sterkari. Þrátt fyrir að frænka þín hafi
eignast tvo syni er Simon ekki hraustur.”
Mér fannst ég verða að taka fram i
fyrir honum þegar hann sagði þetta því
að hvernig svo sem Simon hefði fæðst
gat ég ekki betur séð en hann væri alveg
eðlilegur núna. „En honum er batnað
frændi, er það ekki? Hann brosir ekki
eins og kjáni og virðist ekki vera neitt
fávitalegur á neinn hátt. Þvert á móti
virðist hann vera mjög skynsamur bæði
ítaliogútliti.”
Skuggi leið yfir andlit frænda míns.
„Vertu þolinmóð, vina mín, og þá mun
ég segja þér frá öllum málavöxtum.
Þegar hann fæddist vildi móðir hans
ekki viðurkenna veikleika hans, hún hélt
því stöðugt fram, þrátt fyrir úrskurð
læknanna, að hann væri aðeins óvenju
seinþroska. Þegar hann varð enn veikari
virtist það æ ljósara að réttast væri að
senda hann á hæli, en það þvertók hún
fyrir. Þá höfðum við ekki svo miklar
tekjur og þær kröfur sem heilsuleysi
Simonar gerðu til móður hans voru
miklar, svo miklar að hún er að mestu
leyti búin að missa heilsuna sjálf.”
„Vissulega er það hræðilegt að Viola
frænka skuli þurfa að líða svona, en það
hefði verið ófyrirgefanlegt að senda
Simon á hæli. Finnst þér ekki að hún
hafi haft rétt fyrir sér að því leyti,
frændi?”
Andlit hans virtist allt í einu taka
breytingum, andlitsvöðvarnir herptust
saman, augun gljáðu og hann virtist
ekki heyra til mín. Þegar hann tók aftur
til máls var lotning í rödd hans.
„Allt í einu breyttist allt. Það skall á
hræðilegur stormur og skip fórst á hafi
úti. Neyðarblys voru send upp en allt
kom fyrir ekki. Skipið lenti á skerjun-
um og sjórinn hreif alla fyrir borð. Karl-
menn, konur og börn. Meðal þeirra voru
bróðir minn, Charles, kona hans og
sonur, Ross. Heil fjölskylda þurrkaðist
út. En fátt er svo með öllu illt að ekki
boði það eitthvað gott. Skilurðu við
hvað ég á?”
Þó hann hafi spurt mig virtist hann
ekki ætlast til að ég svaraði svo ég þagði.
„Það þýddi að á því augnabliki varð
ég erfinginn að þessu óðali. Titillinn
skipti mig litlu máli. En Cunningham-
klaustrið! Það var allt mitt lif, jafnvel
sem barn elskaði ég hvern einasta stein,
hvert einasta grasstrá og hvern einasta
þumlung jarðarinnar. Útskorinn
viðurinn og gluggaskreytingarnar i kirkj-
unni voru fegurri i mínum augum en
nokkuð sem Canterbury Cathedral hafði
upp á að bjóða. Maður hugsar aldrei út
í að foreldrar manns geti dáið. Ég hafði
aldrei hugsað út í að svo kynni að fara
að klaustrið yrði ekki lengur heimili
mitt. En það hlaut að koma að því og
Charles erfði það. Þá fyrst skyldist mér
að ég gæti aðeins komið hingað sem
gestur og þá var eins og allt sem einhvers
virði var í lífinu væri tekið frá mér. Og
forlögin voru undarleg! Charles þoldi
aldrei staðinn. Hann sagði að þetta væru
raunalegar rústir sem aldrei hefði átt að
endurbyggja.”
Rödd hans var full undrunar eins og
hann gæti enn ekki trúað því að neinn
gæti haft slíkar tilfinningar.
Ég neri kinninni að handlegg hans.
„Elsku frændi, þó að aðstæðurnar til
þess að þú hafir fengið klaustrið hafi
verið svo sorglegar er ég fegin að þú átt
það núna. Þvílík ást á skilið að fá sín
laun.”
„Ást!” hrópaði hann og ég hopaði
ósjálfrátt til hliðar. Mér líkaði ekki tónn-
inn i rödd hans svo ég reyndi að leiða
samræðurnar aftur að frænku minni.
„Þú varst að segja mér frá Violu
frænku,” sagði ég blíðlega við hann og
fann hvernig líkami hans slakaði á
„Ó já. Ég gleymdi mér víst við minn-
ingamar. Þegar við fluttum hingað tók
Simoni að batna ótrúlega mikið. Ég veit
ekki hver ástæðan er en mér hefur skilist
að slíkt sé ekki óalgengt. Það eina sem
að honum er núna eru köst sem hann
fær stundum og þá getur hann orðið
hættulegur. Á eftir man hann aldrei eftir
þessum köstum. Ég réði Manning til að
vera viss um að hann gerði hvorki sjálf-
um sér né öðrum neitt og þar sem hann
er daufdumbur getur hann ekki komið
af stað gróusögum.”
Ég varð undrandi. „Simon hættu-
legur? Því á ég erfitt með að trúa. Ég hef
sjaldan séð blíðlegra andlit eða fram-
komu.”
Munnur frænda míns varð að þunnu
striki. „Ég vil helst ekki tala um þetta en
ég vildi ekki vita af þér einni með hon-
um, ég myndi óttast um öryggi þitt. Til
þess mun ekki koma því að Manning er
stöðugur fylgisveinn hans.”
„En hve þið hljótið öll að vera fegin
þvi að Viola frænka skuli hafa neitað að
senda hann á hæli.” Það fór hrollur um
mig við tilhugsunina um hann innilok-
aðan ásamt trylltu og vitstola fólki.
Frændi minn benti á andlit mitt með
vísifingri. „Það skyldi maður einmitt
ætla. En i staðinn fyrir að gleðjast sner-
ist frænka þín á móti drengnum, neitaði
jafnvel að sjá hann. Mér finnst þetta
kuldalega gert en hún er ekki ábyrg
gerða sinna. Árin sem hún eyddi í hann
þegar hann þurfti gæslu hverja einustu
mínútu dagsins, og oft næturnar líka,
voru of erfið fyrir svo viðkvæma mann-
eskju sem hana og hún fékk taugaáfall.
Nú er eina ósk hennar sú að eyða dögun-
um inni í herberginu ásamt Denning
hjúkrunarkonu. Þar af leiðandi er hún
hvorki mér eiginkona né sonum sínum
móðir.”
„Hvernig hefur hún komið fram við
Clive, frændi?”
„Þegar við komum hingað var Clive í
heimavistarskóla og vegna veikinda
bróður hans hvatti ég hann til að eyða
sumarleyfunum hjá vinum sínum, ann-
að hvort i Englandi eða erlendis. Seinna
fór hann svo i háskólann og síðan hefur
hann þróast í þá áttina aðást hans liggur
til London og áhugi hans beinist fyrst og
fremst að listum. Ég verð að játa að ég
reyndi að halda honum sem mest frá
þessum stað. Mér finnst ekki rétt að eðli-
legur drengur eyði of miklum tíma með
sálsjúkum bróður og veikri móður. En
þú spurðir hvemig móðir hans hefði tekið
honum. Ég get aðeins svarað þvi til að
samband þeirra hafi aldrei verið náið.
Kannski varð hann afbrýðisamur vegna
allrar þeirrar athygli sem hún veitti
Simoni þegar hann var litill.” Frændi
minn þagnaði en bætti síðan undrandi
við: „Eftir alla þessa ástúð, fullkomin af-
neitun. Það virðist ekki vera mögulegt.”
Ég hugsaði um þetta og gat aðeins séð
eina haldbæra ástæðu.
„Gæti það ekki verið, frændi, að
breytingin hafi orðið of snögg og mikil.
Þegar Simon var sem veikastur þurfti
hann stöðugt á henni að halda. Nú var
honum skyndilega nærri batnað og hún
rík og með þjóna á hverjum fingri. Þegar
hún hefur fundið að Simon þurfti ekki
lengur á henni að halda hefur henni þótt
sem hún væri ekki lengur til neins gagns
og líf hennar yrði tómt.”
Frændi minn brosti ástúðlega til min.
„Elsku frænka min, ég held að þú hafir
fundið svarið. En hve þú hefur skyn-
samt litið höfuð á þessum fallegu öxlum.
Ég vildi aðeins óska þess að hér væri
meira um að vera svo þér leiddist ekki.”
Þó ég óskaði þess einnig innst inni, því
lífið hér virtist ekki sérlega fjörugt,
fannst mér ég yrði að mótmæla þessu.
„Elsku frændi minn, ég mun
skemmta mér vel hér í návist þinni.”
Hann klappaði mér á höndina.
„Við munum bíða spennt eftir kon-
unni sem Clive hefur ráðið hingað og
síðar munu áreiöanlega verða veisluhöld
og gleðskapur. En nú skulum við athuga,
Della, hvort Denning hjúkrunarkona
vill leyfa þér að heimsækja frænku
þina.”
Sjötti kafli
Þrátt fyrir það sem ég hafði fengið að
vita um heilsufar frænku minnar hlakk-
aði ég til að hitta hana. Frændi minn
bankaði á svefnherbergisdyrnar og þær
voru opnaðar af veiklulegri konu. Mér
fannst hún einna helst líta þannig út að
hún ætti sjálf að leggjast i rúmið.
„Góðan daginn, Denning. Hérna hef
ég með mér frk. Dellu, frænku mína frá
Cornwall, sem langar til að heimsækja
frænku sína. Er það í lagi?”
Svo að þetta var þá Denning hjúkr-
unarkona. Hún var ekki einkennis-
klædd. Hún var klædd í pils og útsaum-
aða blússu. Þetta leit út fyrir að vera
saumað af henni svo mér þótti það ekk-
ert einkennilegt að augu hennar virtust
litlaus og hún kipraði þau saman þegar
hún heilsaði mér. Síðan baðaði hún út
höndunum og gaf merki um að við
mættum koma inn.
Ég var ekki fyrr komin yfir þröskuld-
inn en ég skildi ástæðuna fyrir guggnu
útliti hjúkrunarkonunnar. Heitt og inni-
lokað loftið i herberginu benti til þess að
hér væri aldrei opnaður gluggi og að
golan fengi aldrei að leika hér um. Við
innilokað loftið blandaðist lykt af niður-
níðslu og lyfjum. Dregið var fyrir glugg-
ana og í mjóum sólargeislanum sem
slapp inn á milli gluggatjaldanna virtist
ryk margra alda svífa um í loftinu. Ljós-
blá húsgögnin og gluggatjöldin, þó þau
væru dýr, voru byrjuð að gulna og í hill-
um og skápum voru meðalaglös og
krukkur af öllum gerðum og stærðum.
Ég leit áköf i áttina að Violu frænku.
Hún sat uppi í rúminu, studd af ótal
koddum. Við fyrstu sýn virtist hún likj-
ast lélegri mynd af móður minni með
sama mjúka brúna hárið, sem tekið var
að grána i vöngunum, og fíngerða and-
litsdrættina. En augu hennar voru allt
öðruvísi. Bæði mamma og Jenny höfðu
djúp, dökkbrún augu, stundum glitrandi
en alltaf gáfuleg. Augu frænku minnar
voru hins vegar dauf og líflaus, eins og
tveir hnappar.
Frændi minn kyssti hana létt á ennið.
„Góðan daginn, Viola mín, ég vona að
þér liði sæmilega. Ég er kominn hingað
með frænku þína, Dellu, í heimsókn til
þín. Þú manst kannski eftir að ég sagði
þér frá því að faðir hennar hefði skrifað
og að hún væri væntanleg.”
Framhald í næsta blaði.
levndardómnr
gnmln klaustursins
33. tbl. VikanZS