Vikan - 16.08.1979, Blaðsíða 23

hafði heyrt um frú Browne. Ég sneri mér
undan og fann að kinnar mínar urðu
glóandi heitar. Ég tók allt i einu eftir því
að ég sneri að Simon en augu hans gáfu
ekki til kynna á neinn hátt að hann
hefði fylgst með því sem fram fór, þau
virtust dökk og órannsakanleg.
„Og þú Simon, hefur þú líka áhuga á
listum?” spurði ég til að skipta um um-
ræðuefni.
Hann hristi höfuðið. „Nei. Ég hef
enga hæfileika i þá átt. Ég hef aðeins
áhuga á eigninni hér og öllu sem
að henni lýtur. Landbúnaðurinn er það
sem ég hef mestan áhuga á.” Hann tal-
aði með mjúkri og þægilegri röddu..
Frændi minn bætti við:
„Hann er einnig mjög duglegur.
Hann er einhver sú besta hjálp sem ég
gæti fengið,” sagði hann bliðlega og
brosti. En ég tók eftir því að brosið náði
ekki til augnanna og þegar ég minntist
orðatiltækisins, að augun séu spegill
sálarinnar, fylltist ég vorkunnsemi í
hans garð. Ég var viss um að hann hefði
fengið meira en sinn skerf af óhamingju.
Mér varð strax hugsað til frænku
minnar. „Mamma verður forvitin að
frétta af Violu frænku. Hún talaði um
að þær væru báðar pennalatar og sendi
mig með mörg skilaboð til hennar sem
ég lofaði að skila fljótlega. Einnig lofaði
ég henni að færa henni fréttir héðan svo
að ég vona að ég geti rætt við frænku
mína á morgun?”
Frændi minn þrýsti löngum hvitum
fingrunum saman. „Ég vona það vina
mín. Ég vona það. Á morgun höfum við
margt að ræða um. En í kvöld hlýturðu
að vera dauðþreytt eftir ferðalagið.”
Við ræddum aðeins lengur saman.
Simon gekk fljótlega til náða og þegar
hann og Manning héldu áleiðis til her-
bergja sinna, hringdi frændi minn bjöll-
unni og bauð Rose að fylgja mér að
minu.
Fimmti kafli
Morguninn eftir, þegar ég hafði verið
snyrt og hárið greitt, fylgdi Rose mér að
morgunverðarherberginu. Á þungt
mahóníborðið var bara lágt á borð fyrir
tvo og James frændi var þegar sestur.
Hann stóð upp og bauð mér góðan
daginn. Ég var þá þegar orðin svo hænd
að honum að ég gekk glöð til hans og
lyfti kinninni til aðfá koss. Eftir að hann
hafði kysst mig, sleppti hann mér ekki
alveg strax.
„Ég verð að viðurkenna að þegar
faðir þinn spurði hvort við gætum tekið
á móti þér hér, átti ég ekki von á að fá
slíka ánægju í staðinn. Mér skilst nú hve
ólánsamur ég er að eiga ekki sjálfur
dóttur.”
Ég tók aftur eftir því að brosið á
vörum hans náði ekki til augnanna og
það hryggði mig.
„En elsku frændi, þú verður að hugsa
um mig, eins og ég væri dóttir þín,”
sagði ég einlæglega.
Borðið var hlaðið þvílíku góðgæti að
ég, sem ekki hafði borðað sérlega mikið
að undanförnu, hefði gjarnan viljað
smakka á öllum réttunum. En vit-
neskjan um að nýju kjólarnir mínir voru
allir mjög þröngir í mittið gerði mig var-
kára.
„Og hvernig svafstu vina min?”
spurði frændi minn vingjarnlega.
Eftir að hafa valið úr það gimilegasta
af matnum settist ég á móti honum. „Ég
sef alltaf vel frændi minn en í gærkvöldi,
eftir þetta spennandi ferðalag mitt, var
ég hrædd um að geta ekki sofnað. En
rúmið mitt var svo þægilegt að ég man
varla eftir að hafa lagt höfuðið á kodd-
Þessi orð hans gerðu mig bæði undr-
andi og leiða. „Ef foreldrar mínir
hefðu vitað um veikindi hennar, hefðu
þau áreiðanlega ekki farið að íþyngja þér
með mér. Segðu mér, hvað er að henni?”
Augu frænda míns voru jafn lokuð og
fyrr, ég gat alls ekki séð hvað hann var
að hugsa. Hann þagði svo lengi að ég
var að verða feimin og byrjaði að
skammast mín fyrir að hafa spurt svo
nærgöfgullar spurningar.”
En þegar hann loksins svaraði var
rödd hans blíðleg: „Þú átt rétt á að fá
að vita það vina mín. Ég vona líka að þú
skiljir hvers vegna ég hef ekki viljað að
móðir þín frétti þetta. Mér hefur fundist
réttast að vera ekki að flíka þessu.”
Levndardómar -
gamla klaustursins
ann, ég svaf þar til Rose kom með
morgunteið.”
Hann kinkaði ánægður kolli. „Besta
meðalið við þreytu er svefninn. Ég álít
sjálfur að svefninn sé lykillinn að góðri
heilsu. Og nægur matur, Della, þú
mættir vel þyngjast örlítið.”
Þegar hann minntist á heilsufar varð
mér hugsað til Simonar og ég spurði
hvort hann væri búinn að snæða
morgunmat.
Frændi minn þagði í nokkrar mínútur
eins og hann væri að leita að besta
svarinu. Þegar hann loksins svaraði
valdi hann orð sín af nákvæmni.
„Ég hef hugsað mikið um heilsufar
Simonar og það virðist vera ákaflega
mikilvægt að hann lifi eins rólegu lífi og
mögulegt er. Ég vil að hann byrji
daginn rólega, snæði morgunverð í
rólegheitunum í sinni eigin stofu, með
eða án Mannins, eftir því sem honum
best líkar. Síðan, þegar liða tekur á
daginn, getur hann gert það sem hann
vill hér við búskapinn. Hann er vel fær
um að sjá um viðgerðir og viðhald, hann
hefur einnig góða hæfileika til að leysa
úr þeim vandamálum, sem upp kunna
að koma hjá vinnufólkinu. Einstaka
sinnum snæðir hann morgunverð með
mér, en það er sjaldan.”
„En ég býst við að Viola frænka borði
morgunverð með þér að öllu jöfnu,”
sagði ég. „Ég vona að ég geti náð tali af
henni nú í dag.”
„Ég veit að þig langar til þess, vina
mín. En fyrst verðum við að spyrja
Denning hjúkrunarkonu hvort hún sé i
ástandi til að taka á móti gestum.
Annars er nú orðið langt um liðið síðan
frænka þin skreytti borð mitt með nær-
veru sinni. Nú er hún stöðugt rúm-
liggjandi.”
„Fyrirgefðu mér frændi. Það var á-
gengni af mér að spyrja og ég skal
einskis spyrja frekar,” flýtti ég mér að
segja.
Hann þaggaði niður í mér með því að
veifa hvítri hendinni.
„Þú sagðir að ég skyldi lita á þig sem
dóttur mina, og áttu þess vegna fullan
rétt á að vita sannleikann i málinu. En
ég held að það sé best að við göngum út í
garðinn, svo að fegurðin þar geti lyft
geði þínu. Það er sorgleg saga sem ég
þarf að segja þér og ég vil ekki gera þig
þunglynda, sérstaklega ekki þennan
fyrsta dag sem þú ert hér. Komdu með
mér vina mín.”
Við gengum út um franska gluggann
og ég varð strax sem snortin töfrum þeg-
ar ég sá umhverfið. Bakkarnir voru
þaktir litum, hver einasti þumlungur
jarðarinnar var þakinn gróðri. Þó var
ekki einu einasta laufblaði né blómi of-
aukið. Glitrandi lækir runnu niður í
þrepum og mynduðu litla fossa. Þarna
voru tré, runnar og blóm í öllum litum
og tegundum.
Ég klappaði höndunum hrifin. „Ó,
frændi. Þetta er dásamlegt!”
Hann virtist ánægður með hrifningu
mína. „Hver einasta planta er sér-
staklega valin.” Hann stansaöi og sneri
við merkimiða sem hékk á einni
plöntunni. „Allar eru þær merktar og
garðyrkjumenn mínir ferðast um allt
Bretland, jafnvel út fyrir landsteinana,
til að saékja blómin, sem ég vil fá.
Garðar mínir eru álitnir vera með þeim
fegurstu í öllu Englandi.”
Hann gekk í gegnum bogagöng inn í
minni garð þar sem blóm og jurtir
umkringdu fagurlega skreytta tjörn. Ég
tók varla eftir gosbrunnunum í
tjörninni, því að ég sá að blómin i kring-
um hana mynduðu skjaldarmerki
Cunninghams.
„En hve þetta er fagurlega gert. Örn-
inn er virkilega líflegur og ég get lesið
einkunnarorð ykkar. En þar sem ég hef
ekki hlotið langa skólagöngu get ég ekki
þýtt það sem þar stendur,” sagði ég.
Frændi minn lagði handleggina utan
um axlirnar á mér. „Non sibi sed patria.
Ekki fyrir sjálfan sig, heldur land sitt.
Óðalið er gjöf frá Henrik konungi á
sextándu öld til Edward St. John fyrir
tryggð hans við kónginn. Fjölskylda
hans var hliðholl páfanum og er skiln-
aðurinn varð í konungshöllinni voru
þau flækt i svikamál gegn honum. En
þessi Edward, sem var yngri sonurinn í
fjölskyldunni, var hliðhollur konungin-
um og sagði til fjölskyldu sinnar. Faðir
hans var hálshöggvinn og hinir fjöl-
skyldumeðlimirnir urðu að flýja land.”
„Hann kom upp um fjölskyldu sína?
Hann lét hálshöggva föður sinn? En
hræðilegt! Hvernig gat hann fengið af
sér að drýgja þvílíkt níðingsverk!”
hrópaði ég upp full viðbjóðs.
Ég fann að fingur frænda míns
skárust inn í hörund mitt um leið og
hann sneri mér að sér og mér brá þegar
ég sá ofstækisfullt augnaráð hans. Hár
hans, augabrýr og yfirvaraskegg virtist
bókstaflega rísa. Blíðan var horfin úr
rödd hans og það sem hann sagði virtist
koma úr innstu leynum hugans.
„Geturðu ekki skilið hve maðurinn
getur elskað eitthvað meira en lifið
sjálft? Það sem skipti þennan forföður
minn, Edward, mestu máli voru velferð
landsins og konungurinn. Hann getur
hafa elskað fjölskyldu sína. Það hefur
hann sennilega gert. En ást er veik til-
finning, borin saman við aðrar til-
finningar sem manneskjan getur borið.
Konungur hans og föðurland voru það
sem hann elskaði heitast. Ég þekki
svipaðar tilfinningar Della.” Haka hans
féll niður og ég gat rétt heyrt orð hans:
„Cunninghamklaustrið, mitt elskaða
heimili.”
Þrátt fyrir hita sólarinnar varð mér
allt í einu kalt og ég byrjaði að skjálfa.
Frændi minn tók strax eftir þessu og
hann leit áhyggjufullur á mig.
„Er þér kalt i morgungolunni góða
mín? Kannski ættirðu að sækja þér yfir-
höfn.”
Ég tók utan um handlegg hans. Nei,
frændi, mér mun hitna við að ganga
um.”
Mig langaði út úr þessum garði sem
virtist svo óhugnanlega þögull þrátt
fyrir gosbrunnana. Einhvern veginn
fannst mér hann ógna mér.
„Þá getum við gengið að eldhús-
görðunum. Við fylgjum fordæmi munk-
anna og ræktum alla okkar ávexti og
grænmeti sjálf. Ég held að það hljóti að
hvila einhver blessun yfir moldinni hér
því að hún er svo gróðursæl.”
Hann leiddi mig inn í gegnum rósa-
garðinn og fylgdi mér að sumarhúsi sem
lá næstum falið inn á milli rósarunnanna:
„Þér þykir ákaflega vænt um systur
33. tbl. Vikan 23