Vikan - 16.08.1979, Blaðsíða 39

ekki komin einn þriðja leiðarinnar yfir
ána þegar Land-Roverinn stansaði á bak
við vörubílinn. Alveg varðir komu her-
mennirnir á bak við þau sér fyrir.
Nokkur skot heyrðust í einu og bergmál-
uðu eftir að þau skullu á skut ferjubáts-
ins.
Lilli datt úr sjónmáli en hafði ekki
orðið fyrir skoti. Þau hnipruðu sig þrjú
saman. ögrandi köll bárust þeim frá
Land-Rovemum.
„Hvað nú?” hvíslaði Barbara óstyrk.
„Það koma fleiri bilar eftir veginum,”
tilkynnti Lilli. „Það hlýtur að vera hálft
herfylki komið þarna núna. Við getum
ekki verið hér. Annaðhvort snúum við
við — eða við höldum áfram.”
Hann leysti málið með því að standa
upp. Þau byrjuðu að mjakast áfram
aftur. Fleiri skot, nú skullu sum þeirra á
vatninu við bátinn. Stór líkami Lilla var
freistandi skotmark. Þótt furðulegt megi
teljast varð hann ekki fyrir skoti.
„Sá byssumaður er ekki til...”
byrjaði hann reiðilega og sneri hraðar en
áður. „Þegar við erum komin hálfa
leið...”
„Hr. Selkirk! Beygðu þig! Gerðu
það!”
Barbara skellti sér flatri þegar skyndi-
lega heyrðist vélbyssuskothríð. Hún
bjóst við að stóri maðurinn myndi tvistr-
ast í smáparta. Nick greip andann á lofti,
hann bjóst viðaðkúlnaregniðmyndi...
Ferjan stansaði á miðri ánni þegar
Lilli hætti að snúa sveifinni. Það var
undrunarsvipur á rauðu andliti hans.
Hann horfði í átt að bakkanum sem þau
stefndu að. Hann brosti og hélt áfram að
snúa.
Barbara gerði sér grein fyrir þvi að
siðustu skotin höfðu komið frá hinum
bakkanum, svo ekki voru það hermenn-
irnir sem höfðu skotið á þau. Hún leit
varlega upp og augu hennar stækkuðu
af undrun.
„Barbara,” hvíslaði Nick, „hvað
gengur á?” Hann lyfti sér nógu hátt upp
til þess að sjá yfir borðstokkinn.
„Hamingjan sanna!” hrópaði hann og
brosti. „Ég sé það. En ég trúi því ekki!”
Á hinum bakkanum stóð stór gleið-
fættur negri með hríðskotabyssu undir
hendinni. Þegar hann sá Nick lyfti hann
hendi I kveðjuskyni og kinkaði siðan
kolli í átt að vopni þvi sem hann hélt á.
Hann miðaði því ógnandi þegar hann
varð var við hreyfingu á hinum bakkan-
um. Nokkrar hvassar skipanir glumdu
yfir ána, en engu skoti var hleypt af.
Barbara skildi hvorki upp né niður.
„Hvað er að gerast?”
Lilli hélt áfram að knýja ferjuna svo
að Nick svaraði henni. „Þetta er félagi
minn, Jimmy Nadolig, sem heldur á
byssunni þarna. Þú trúir þvi kannski
ekki, en þessi hluti árinnar er mjög við-
kvæmur. Tæknilega séðerum við komin
yfir landamærin núna. Það er þess
vegna sem liðsforinginn gaf fyrirskipun
um aðhættaaðskjóta.
Barbara hristi höfuðið I undrun.
„Vinur þinn hefur þá bjargað lífi
okkar?”
Nick kinkaði kolli, augu hans loguðu.
„Jimmy hefði ekki getað verið stundvís-
ari.”
Hundur heyrðist gelta og andlit Nicks
ljómaði. „Ali!”
Hann reis á fætur þegar hann sá
hundinn sinn hoppa um á bakkanum og
gelta fagnandi. Ferjan skall á bryggjuna.
Þau stigu öll á land.
Nick kraup á jörðina og hundurinn
hans sleikti hann í framan. „Barbara —
má ég kynna Ali.”
Skyndilega fékk Nick mikinn svima
og hefði dottið kylliflatur ef sterkar
hendur hefðu ekki gripið hann.
Jimmy Nadolig lyfti honum upp og
bar hann burt frá ánni. Hann gekk upp á
hól og í átt að pallbil sem beið þeirra.
Lilli, með bakpokann og byssuna, hjálp-
aði Barböru upp brattann.
Madge Goddard hljóp áhyggjufull á
móti þeim. Hún stansaði þegar hún sá
Nick. Þegar hún hafði gengið úr skugga
um að hann væri lifandi leit hún á hin,
augnaráð hennar staðnæmdist við Bar-
böru.
„Hvar er Stef?” spurði hún lágt.
Enginn svaraði.
„Það er best að koma sér héðan,”
sagði Madge alvörugefin.
Jimmy Nadolig ók hratt til Kilumba.
Lilli hlammaði sér við hlið hans og geisp-
aði við og við meðan þeir skiptust á frétt-
um.
Fyrir aftan lá Nick sofandi milli
kvennanna tveggja og dró andann djúpt.
Barbara og Madge höfðu kynnt sig
hvor fyrir annarri. 1 fyrstu voru þær
fámálugar og hrukku við i hvert sinn er
Nick hreyfði sig I svefninum.
„Þér virðist örmagna,” sagði Madge
loks við Barböru. „Þér hljótið að hlakka
til að komast til mannsins yðar.”
Barbara leit snöggt undan. Madge
virti Barböru kænlega fyrir sér, hugsaði
sig fljótlega um, en sagði svo. „Ég hitti
manninn yðar, frú Farson.”
„Ég skil það. Nick sagði mér frá til-
boðsheimsókn hans.”
„Ég átti ekki við það,” greip Madge
inn I. „Eftir að Nick fór með hinum
hafði ég nógan tíma til þess að hugsa. Og
hafa áhyggjur.”
Barbara leit i augu hennar. „Þér
hljótið að hafa saknað Nicks mjög
mikið, frú Goddard.”
Madge kinkaði kolli. „Meira en ég
hélt.”
Þær horfðu enn hvor á aðra og Bar-
bara bætti við: „Ég veit hve Nick er
yður náinn. Þér eruð alveg eins og ég
hafði ímyndað mér.”
Barbara tók eftir undrunarsvip
Madge og útskýrði fyrir henni. „Hann
talaði mikið um yður, það er að segja
þegar okkur gafst tækifæri til.”
„Þið hafið þurft að þola mikið,” sagði
Madge. „Það er leitt aö ekki...” Hún
hætti í miðri setningu.
Barbara hvatti hana. „Já?”
Madge hikaði, hún leit á órakað andlit
Nicks en hélt síðan áfram. „Ég fór til
þess að hitta mann yðar, frú Farson, á
hótelið hans.”
Eitthvað í rödd Madge gerði Barböru
órólega. „Gerið það, segið mér frá því,
frú Goddard. Var hann með annarri
konu.”
„Mér kemur þetta ekki við, frú Far-
son.”
„Gerið það? Var hún dökk? Grönn?
Hávaxin ... ríkmannlega klædd?”
Madge hleypti brúnum. Hún hafði
ekki ætlað að láta Barböru vita þetta.
Rödd Barböru varð ákveðnari. „Frú
Goddard. Kynnti maðurinn minn hana
fyrir yður?”
„Já, en ég er búin að gleyma nafn-
inu.”
„Jill Sanderson?”
Madge andvarpaði. „Það er hún. En
ég er viss um að..
Barbara roðnaði í vöngum af reiði
þegar hún greip fram I fyrir Madge. „Jill
Sanderson hefur verið i Kilumba. Á
hótelinu! Hún hlýtur að hafa ekið frá
Njongwe — EFTIR að Nick náði í
mig!”
I djúpri þögn horfði hún niður á Nick
þar sem hann lá svo hjálparvana og
varnarlaus. Allt var nú að skýrast fyrir
henni og það fékk hana til þess að
skjálfa. Hún kreppti hnefana svo að
hnúarnir urðu hvítir.
„Mér þykir það leitt, frú Farson,”
sagði Madge bllðlega.
„Þér þurfið ekki að biðjast afsökunar,
frú Goddard.”
Madge leit niður á Nick. Hann virtist
táknrænn þarna á milli þeirra núna. Á
leiðinni til landamæranna hafði Madge
sifellt verið að magna andúð sína á Bar-
böru Farson. Jafnvel áður en hann hafði
farið af stað hafði Barbara táknað aug-
ljósa ógnun fyrir öryggi Nicks. Og eins
og Madge túlkaði umhyggju þessarar
konu gagnvart Nick ætti andúð hennar
að hafa aukist. En hún gerði það ekki.
Madge vorkenndi henni.
„Sjáið til — við höfum hist við
óvenjulegar aðstæður, frú Farson. En ég
heiti Madge.”
Barböru virtist létta. „Og ég heiti Bar-
bara.”
„Barbara?” bergmálaði Nick, lágróma
en greinilega. Hann var ennþá sofandi
og konurnar litu báðar á hann.
Þegar þau nálguðust úthverfi
Kilumba spurði Barbara: „Er sjúkrahús
héma sem við getum farið með Nick á,
Madge?”
„Það er nokkurs konar sjúkrahús,”
svaraði hún. „En hann mun betur kom-
inn í sinu eigin herbergi. Ég skal senda
eftir lækni handa honum um leið og við
komum.”
Barbara kinkaði kolli en skildi ekki
fyllilega.
„Hvar er herbergi Nicks annars?”
IINGUAPHONE
tungumálanámskeió henta
allri fjölskyldunni
LINGUAPHONE tungumálanámskeið eru wiðurkennd sem
auðveldasta og ðdýrasta leiðin til tungumálanáms
LINGUAPHONE fæst bæði á hljðmplötum og kassettum
Við veitum fúslega allar upplýsingar og póstsendum hvert
á land sem er
Hljóðfærahús Reykjavíkur
Laugavegi 96 - Sími 13656 ib
33. tbl. Vikan 39