Vikan - 25.10.1979, Blaðsíða 10

Rosemary Hamilton:
Þýð.: Emil Örn Krístjánsson
Hún er ástin
mín
Jr*AÐ var huröarbankari úr kopar
á framdyrunum hjá honum. Hanamynd
aður vindhani snerist letilega á þakinu.
póstkassinn var rauður og spjátrungs
legur og á honum var nafn hans.
Maurice Pollard. Skemmtileg blanda af
gömlum og nýjum húsgögnunr var i
öllum herbergjum hússins, ánægð eigin
kona lá í rúminu við hliðina á honum og
hinum megin i ganginum, í krókusgula
herberginu, var barn.
Barnið hafði ekki verið hans
hugmynd, ekki frekar en skrautlegur
póstkassinn. Allt sem hann vildi í hjóna
bandinu var nóg einkalíf með hinni
elskuðu Noru sinni. En hún hafði fullyrt
það að með því að bíða með að eignast
barn væri hann eins og bóndi sem tæki
eggin undan hænunni áður en hún væri
búin að fullnægja eðlunarhvöt sinni. Og
þegar hún var búin að eggja hann með
þessum rökum og nokkrum fleirum var
hún komin með barn á að þvi er virtist
ótrúlega skömmum tíma.
Dyrnar inn í svefnherbergi þeirra
voru opnar, það voru líka dyrnar inn í
barnaherbergið, það var til |x;ss að
barnið ætti auðveldara með að trufla
nætii': i jieirra. bessa stundina var hún
byrjuð að stynja til þess að tilkynna
moi unóþægindi sín.
Hann varð að viðurkenna að honum
llkaði hvernig barnið grét. Hún öskraði
ekki heldur tísti bara eins og hver annar
dýrsungi.
Hann lá ntjög hljóður og hlustaði á
hvernig gráturinn jókst. Honunt fannst
hann gera sér upp fullkominn svefn en
Nora. með höfuðið djúpt i kixldanum.
virtist vera raunverulega sofandi.
Hann gæti auðvitað vakið han.i
Hingað til hafði barnið I rauninni verið á
hennar ábyrgð. hún hafði verið sú sent
vildi binda enda á sældarlif þeirra með
þessari litlu boðflennu.
Hún var nafnlaus og hafði ekkert til að bera
en hann undraðist hvílík áhrif hún hafði á
hann. . . .
Auðvitað hafði hann haldið á barninu
og dáðst að henni í skyldurækni. En
hvað varðaði að verða einkaþjónn þessa
barns bá hafði hann borið fyrir sig
klaulaskap. Nora hafði síður viliað taka
áhæltuna að hann missti barnið eða
styngi það með öryggisnælu.
bað var erfitt að trúa þvi að Nora
heyrði ekki i barninu. Hann reis upp við
olnboga og virti eiginkonu sína fyrir sér.
Hún virtist lokuð frá umheiminum.
Hann hugsaði með sér að þetta gæti
hafa verið ein af þessurn upp- og-niður
nóttum. Það hafði verið töluvert um
þær upp á síðkastið samkvæmt morgun-
skýrslum hennar.
Ef Nóra var úrvinda þá gat hún vart
valið sér óheppilegri tíma til þess
því I dag var einn af þessum stór
atburðum sem hún truflaði lif hans með.
Það átti að skira barnið i kirkjunni sem
þau höfðu veriðgefin saman i.
Það átti ekki að verða nein einföld
athöfn sern fælist i að örlitlu vatni væri
skvett á höfuð barnsins og síðan
tilkynnti presturinn nafn þess. Nei. nei.
það hefði verið of ómerkilegt fyrir Noru
sem hafði verið Dunbar. Dunbar fólkið
elskaði að flækja hlutina. Barnið átti að
íklæðast hinum hefðbundna skirnar-
klæðnaði Dunbar fólksins, flík meðótrú
lega miklum blúndum og fellingum sem
Nora hafði eytt mörgum klukkutimum i
að þvo og strauja af mestu natni.
Þegar hún var búin að fá flíkina
hreina og stökka og var búin að breiða
úr henni á útsaumaðan púða hafði hún
ráðist á húsið eins og það hefði legið í
niðurníðslu í mörg ár. Og síðast hafði
hún einhvern veginn, milli þess sem hún
sinnti barr.iru og fægði hrúðkaupssilfrið
|ieirra. eldað Eldhúsið leit út eins og þar
helði framreiðslumaður gengið berserks-
gang. Eftir skírnina ætlaði öll Dunbar
fjölskyldan eins og hún lagði sig að
koma i hressingu.
lægar hann hafði fundið að öllum
þessum óþarfa hafði Nora sagt honunt
að móðir hennar hefði gert það sama og
meira til fyrir hvert sinna barna og hún
ætlaði ekki að gera minna fyrir dóttur
sína. Hann kom ekki með fleiri
aðfinnslur.
Stúlkan grét núna i alvöru. Hún
virtist reið. Honum var skemmt að
hugsa til þess að þetta krili væri svona
skapstórt. Hann var skapstór sjálfur. Þó
að skapið væri lengi að rjúka upp i
honum var hann lengi að sefast ef
hann æsti sig. Með þann möguleika í
huga að hún hefði erft skapið frá
honum. þó ekkert annað benti til þess að
hún væri afkomandi hans. þá fór hann
fram úr.
Hann gekk inn i barnaherbergið og
leit niður á hana yfir rimla barna-
rúmsins. Jú. hún var bálreið. Hún var
líka áhyggjufull. Þegar hún grét þá
titraði efri vörin. rétt eins og hún væri
óviss um aðeinhver kæmi nokkurn tinia
til þess að vita hvað amaði að. Hin fáu
hár, sem voru á kollinum og sem Nora
af mestu þolinmæði greiddi til á hverjum
degi svo þau stóðu upp eins og hana-
kambur, voru blaut og klesst við ennið.
Hún hafði náð taki á einu horninu á
teppinu sinu og togaði það nú upp og
niður. Hann hafði aldrei séð hana halda
um neitt áður. Hann dró niður rimlana
og rétti henni höndina. Engin furða að
hún væri vansæl. Sængurfötin voru
dreifð um hana og náttfötin voru gegn-
vot. Hann leit á borðómyndina sem var
til þess ætluð að skipta á henni.
Ef hann gæti komið henni þangað
þá gæti hann liklega séð hvernig Nora
kæmi henni i allt saman jafnóðum og
hann klæddi hana úr því, þá þyrfti hann
aðeina að endurtaka aðfarirnar i öfugri
röð og hún væri klædd á ný. Ef það
gengi ekki myndi hann vekja Nóru.
Allt i lagi þá. hugsaði hann með sér
þegar hann hneppti frá smelluröðinni
sem var framan á fiíkinni. Varlega! En
allt sem hann gerði var að bera á henni
magann. Guð einn vissi hvað orðið var
af bleyjunni. Liklega hafði hún runnið
niður í aðra skálmina. Ennþá grét hún
og hann hraðaði sér við verkið.
Hann sá það fljótlega að ekki færi hún
sjálf úr ermunum, hann varð að sjá um
það. Hann náði flíkinni af öxlum
hennar, síðan togaði hann i tærnar.
Flikin rann undan henni og henni var
sama.
Nú. jæja. hin upphaflega áætlun var
orðin að engu. Hún var nakin og hann
hafði enga hugmynd um hvernig hún
hafði verið klædd. Henni virtist sama þó
hún væri óklædd. Hún var hætt að
gráta. hún skalf eilitið áður en hún
þagnaði alveg.
Einhvern veginn tókst honum að
koma henni i hreina bleyju. Eftir það
verk voru þau bæði þreytt. Hann ákvað
að gera ekki meira i bili og vafði hana
inn í lítið teppi alsett rósum. Þegar hann
var búinn að vefja því vel utan um hana
sá hann að hún var farin að sjúga á sér
þumalputtann. Svöng. hugsaði hann
með sér.
Hann bar hana niður teppalagðan
stigann og þau voru hljóð eins og
samsærismenn. En þegar þau voru
kontin i eldhúsið fór hann að tala við
hana í eðlilegri raddhæð. „Það er ekki
það,” sagði hann við hana. „að ég hafi
læðst hingað niður eins og þjófur um
nótt til þess að geta notið þess heiðurs að
gefa þér að drekka. Það er bara það að
það er ómögulegt að gera nokkurn
hávaða í þessum stiga siðan móðir þin
eyddi fúlgu i að hylja hann. Sjálfum
likaði mér betur við það þegar sást i
viðinn. En þú veist hvernig konur eru!
10 Vikan 43. tbl.