Vikan - 25.10.1979, Blaðsíða 49

lokum kæmisl hann á þjóðveg. Einhver
myndi taka hann upp í og aka honum <á
sjúkrahús.
Hann ætlaði ekki að gefast upp. t>egar
hann væri kominn upp á veginn myndi
hann búa til slysasögu — einhver hefði
ekið á hann og keyrt á braut — reyndar
var þaðeinmitt þaðsem gerst hafði.
Gary var ekki vanur að ganga mikið
og hann var i losti. Hann hélt hægt á
brattann.
Kate sat nokkra stund i bilsætinu með
fæturna fyrir utan á jörðinni og hélt
höfðinu niðri til að hamla gegn yfirliði.
bá sá hún að blóð lak úr sárinu sem hún
hafði sjálf valdið á handlegg sinum.
Peysan hennar hafði að nokkru leyti
varið handlegginn en þegar hún fór úr
regnkápunni og bretti upp ermina sá
hún Ijótt sár. langt og djúpt. og það
blæddi ntikið úr. Það virtist þurfa að
sauma þaðsantan.
Hún var rneð lítinn sjúkrakassa i bíln
um. scm hún hafði keypt fyrir mörgum
árunt en aldrei notað. I honunt fann
hún áburð og sárabindi. Sárið var á
vinstra framhandlegg hennar. Henni
tókst að búa um það þó erfitl væri, sér
staklega að koma bindinu fyrir. Hún
fann að það blæddi enn úr sárinu og þeg-
ar hún var komin í regnkápuna aftur
hélt hún handleggnum uppi svo blóðið
rynni frá. Henni var enn óglatt. fannst
sem henni lægi við yfirliði. Þá mundi
hún eftir dós af kandíssykri sem var í
bilnunt. i hurðarhólfinu. Molarnir voru
gantlir og samanklesstir. Hún stakk
þremur upp i sig. sykurinn myndi hjálpa
henni að kontast yfir þetta.
Það skynsamlegasta sem hún gæti nú
gert var að aka i burtu og ná í lög-
regluna. Hún gekk að brún gryfjunnar
þar sem Gary hafði áður staðið. Hún sá
ekki skúrana og gekk nær þar til hún
kom auga á þá. Hún gat ekki greint
neina veru liggjandi á jörðinni. og lét
augnaráð sitt hvarfla að enda stígsins.
barna var hann. hann haltraði álúlur
upp brekkuna og hélt unt annan olnboga
sinn.
Hann var þá ekki dáinn og virtist ekki
mjög ógnvekjandi andstæðingur þessa
stundina. Auk þess hafði hún hnifinn.
Hún sneri aftur að bílnum. Ef
hann heyrði vélarhljóðið ntyndi hann
uppgötva að hún hefði ekki enn farið að
sækja hjálp. Bíllinn stóð i eilitlum halla
við brautina niður i námuna svo
framhlið hans beindist niður á móti.
Hún steig inn í bilinn. losaði um hand-
hemilinn og á hægri ferð rann billinn í
átt frá gryfjunni. Hún lét hann renna
þar til hann var kominn á nokkra ferð,
þá sneri hún kveikjulyklinum og setti í
efsta gir. Vélin var enn heit og fór strax i
gang. Hún ók þar til hún var komin fyrir
fyrstu beygjuna á tröðinni og var i
hvarfi frá gryfjunni á bak við limgerði.
Þástansaði hún.
Hann var hræddur viðsveitina. Hon-
uni þætti ekki gaman að ganga þarna
einn. Nú var komið að honum að hræö-
ast og þjást.
Loks komst Gary upp á gryfju
brúnina. Hann hafði hrasað á sleipri og
ójafnri jörðinni og dottið og meitt sig
aftur i brotna handleggnum. sársaukinn
i brjóstinu jókst nteð hverjum andar
drætti. Hann stóð nú við enda stígsins,
riðaði svolítið, leit i kringum sig og velti
þvi fyrir sér hvert hann ætti að fara.
Framundan lá tröðin. sem hann hafði
ekið eftir með fanga sinn. Hann gekk á
fram og sá þá nokkra göngustiga i allar
áttir. Allir voru þeir mjóir og lágu inn í
runna. enginn vissi hvaða hryllingur
tæki þar við. Þar gat jafnvel verið naut.
Hann gat ekki farið veginn. þvi að
lögreglan kænti þá leiðina. Hvort ætti
hann að fara. til hægri eða vinstri?
Meðan hann velti þessu fyrir sér
heyrði hann allt í cinu i bilvél, hún gekk
hratt. Lögreglan. strax! Ósjálfrátt
beygði hann sig en hér var ekkert skjól
svo hann sneri aftur til gryfjunnar.
Kate ók hratt aftur á bak í átt til
hans. hún hafði ekki getað snúið við á
mjórri tröðinni. Hún sá hann hverfa
niður í gryfjuna og lagði nú bilnum
þannig að hann lá þvert yfir stiginn upp
úr gryfjunni. Hún steig út og ieit niður.
Gary haltraði niður eins hratt og hann
komst.
„Það þýðir ekkert að hlaupa i burlu."
kallaði Kate á eftir honum. „Þú sleppur
ekki. Komdu hingað."
Gary stansaði og sneri sér við. Hann
sá hvar hún stóð fyrir ofan hann. há-
vaxin vera i snjáðri regnkápu og með
slétt greitt hár. sem var eins og rammi
utan um andlitið. Hann gat ekki grcint
svipbrigðin svo langt frá. Hún liktist
óhugnanlega engli hefndarinnar á
mynd, sem hann hafði hræðst i bernsku.
Hún var með aðra höndina i
kápuvasanum. Ekkert bólaði á lög
reglunni.
Hann hafði um tvennt að velja: Að
hlýða henni eða fara aftur niður i
gryfjuna. Hún myndi þá jafnvel aka
niður á eftir honum — Ijúka við það
sem hún var byrjuð á — aka alveg yfir
hann.
„Komdu upp."sagði Kate skipandi.
Gary stóð þrjátíu metra fyrir neðan
hana. Ef hann færi alla leið niður og
hún myndi ekki elta hann og aka yfir
hann yrði hann að klifa upp aftur til að
flýja. Þessa stundina leið honum það
illa, að hann treysti sér ekki til þess þó
lifið lægi við. Það gerði það reyndar ekki
en gat gert það ef hann fengi ekki
læknishjálp vegna brjóstholsins. sárs-
aukinn gerði hann sturlaðan af hræðslu.
Hann tók að ganga hægt til baka.
Kate stóð kyrr og horfði á hann.
Henni fannst hún einkennilega fjarlæg
þessu öllu saman. eins og hún væri
áhorfandi að því sem var að gerast.
Henni fannst hún einnig gædd skáld
legu afli. Hún færði bílinr. til svo Gary
kæmist upp og sneri bílnum i átt frá
gryfjunni. Þá steig hún út aftur og beið
slandandi við hlið bílsins.
Það tók Gary nokkurn tima að
komast alla leið upp. Þegar hann kom
upp nam hann staðar á brúninni. Hár
hans var blautt af svita og andlitið var
óhreint, fötin hans voru rifin og skitug.
Kate beið.
Hann nálgaðist hana hægt og hélt um
hægri handlegg sinn með þeim vinstri.
hann dró fæturna eftir snöggu grasinu.
Kate hafði hugsað sér að láta hann
ganga á undan sér niður tröðina meðan
hún elti hann hægt á bilnum. Eftir að
hafa gengið þannig á annan kílómetra
yrði ekki mikið mótstöðuafl eftir i
honum.
Hún sá nú að það var ekkert eftir.
„Mig — mig kennir til i brjóstinu."
stundi hann.
„Þú ert mjög aumingjalegur," sagði
hún með fyrirlitningu eins og strangur
kennari. „Farðu úr jakkanum." bætti
hún svo við þegar hann kom nær.
Hann sleppti slasaða handleggnum og
tók að hneppa frá með hinni hendinni.
Kate sá strax að upphandleggurinn. eða
jafnvel öxlin. var brotinn. Hún stóð kyrr
og hreyfði sig ekki til þess að hjálpa
honum, hávaxin og óbilgjörn. Gary
skjögraði þann stutta spotta sem eftir
var til hennar.
„Fyrst heilbrigða handlegginn.” sagði
hún og hjálpaði honum að draga
jakkann af honum.
„Bringan ntin." sagði hann aftur
kvartandi.
„Ég býst við að þú hafir brotið
nokkur rifbein,” sagði Kate án
meðaumkunar. Hún ákvað að segja
honum ekki frá þvi að hún hefði ekki
ætlað að aka á hann. Það var best að
leyfa honum að halda það sem hann
vildi. Hún var ekki aðeins að hefna
sjálfrar sin. líka stúlkunnar. sem hafði
misst lifið. Eina refsingin sem lögin
lögðu á þennan ntann voru nokkur ár í
fangelsi. Hann átti framtíð fyrir sér.
„Má ég setjast?" sagði Gary i bænar
róm.
. Kate gaf það til kynna að hann mætti
Setjast i farþegasæti bilsins þar sem hún
hafði stuttu áður setið fangin.
„Snúðu þér að mér.” skipaði hún og
hann hlýddi, hann sat mcð fæturna i
grasinu og bakið upp að stýrinu. Kate
stóð yfir honum, greip í hægri handlegg
hans og4lagði hann yfir' brjóstkassann.
Hann kveinkaði sér. „Haltu ' honum
svona,” sagði Kate. „Svona nú. Hinn
handleggurinn er i lagi. Ég ætla að búa
til fatla.”
Það var trefill i kápuvasa hennar.
Hún tók hann sundur, renndi öðrum
endanum undir franthandlegg hans og
batt trefilinn saman við hnakkann.
Jarpt liðað hárið var i lengra lagi og það
vargegnblautt af svita.
„Farðu úr skónunt.” sagði Kate svo.
Hann leit á hana. Hún var aðeins
kona. að visu hávaxin.
Framhald í næsta blaði.
p Sjálflímandi ,
I stafir, merki,
skilti o.fl. ^
ir -
Bílskreytingar
f Skiltagerð
. Auglýsinga
L stofa A
11
43. tbl. Vlkan 49