Vikan - 25.10.1979, Blaðsíða 7

eins miklum krafti og tími minn frá
kennslustörfum leyfði. Ég var svo lán-
samur að komast aftur að lijá Maríu
Markán. sem hefur staðið með rnér i blíðu
og stríðu, og einnig hefur undirleikarinn
minn, Ólafur Vignir Albertsson, reynst mér
sem besti bróðir, unnið óspart með mér og
hvatt mig til dáða. Röddin var enn á sínum
stað en það tók mig langan tíma að æfa
hana upp af því að mig skorti likamsorku.
Nú er ég alveg búinn að ná henni upp, ég á
bara eftir að pússa hæðina ofurlítið. í raun
og veru er mér svipað innanbrjósts núna og
þegar ég var að fara út 1960, baráttuhugur-
inn og gleðin yfir því að geta sungið. Það
sem mig vantar núna er leiksvið og
áheyrendur.
Ástríðufullir
áheyrendur
— Úr því að við minnumst á áheyrendur
get ég ekki stillt mig um að minnast ofur-
lítið á italska áheyrendur sem eru alveg í
sérflokki. Reyndar hefur hver þjóð sín
séreinkenni i hlutverki áheyrandans.
— ítalskir áheyrendur eru afskaplega
lifandi og ófeimnir við að láta skoðun sína á
frammistöðu lista'manna í ljósi. Ég man
eftir sýningu á Carmen í Róm þar sem
söngkonan í titilhlutverkinu var svo léleg
að áhorfendur nenntu ekki einu sinni að
hafa fyrir því að púa á hana. En þegar kom
að lokaatriðinu, þar sem hinn blóðheiti
elskhugi stingur hana til bana, gall við úr
salnum: — Því í ósköpunum gerðirðu þetta
ekki fyrr, fiflið þitt!
— Á undan óperusýningu í Palma lentu
tenórinn og baritóninn i heiftarlegum
deilum út af búningsherbergjum, þvi báðir
vildu hafa herbergi með sturtu. Forstjórinn
var kvaddur á vettvang til að stilla til friðar
og skera úr deilumálinu. Hann dæmdi
tenórnum herbergið góða með sturtunni.
Þetta var sýning á II Pagliacci sem hefst á
aríu baritónsins. Hann fór inn á sviðið og
var óspart púað á hann. Þá snarþagnaði
hann í miðri ariunni, skók hnefann fram í
áhorfendasalinn og sagði: — Ef þið haldið
að það sé réttlátt að púa á mig, bíðið þá
bara eftir tenórnum!
— Herbert von Karajan, sá frægi
hljómsveitarstjóri, er líka frægur fyrir
dramatíska sviðsframkomu. Hann var
vanur að standa drykklanga stund á
sviðinu til að setja sig í stellingar og ná hinu
rétta andrúmslofti áður en tónleikar
hefjast. Eitt sinn er hann stóð í slíkri
hugleiðslu á undan sýningu á Valkyrjunum
í Mílanó var kallað-framan úr salnum: —
Hleypið nú í yður kjarki, maestro, og byrjið
á þessu! Karajan brást hinn versti við og
strunsaði út af sviðinu. Upphófust þá mikil
hróp og köll á meðal áhorfenda sem
skömmuðu þann hinn framhleypna ákaft.
Það tók tæpan hálftíma að stilla svo til
friðar í salnum að Karajan fengist til að
hefja sýningu.
— Þetta gæti aldrei komið fyrir á Islandi
þar sem áheyrendur eru ekki jafnástríðu-
fullir. En það sem skortir á ástríðuna bæta
þeir upp með innilegri hlýju sem er
listamanninum i raun og veru miklu meiri
uppörvun. Mér finnst afskaplega gott að
syngja fyrir landa mina.
Hlutverk í Vín og tónleikar í
Tívolí
— Ég fór til Vínar í vor til að athuga
hvort ég ætti þar enn nokkra möguleika.
Og þar var mér dásamlega tekið af gömlum
vinum sem vildu allt fyrir mig gera. Ég
prufusöng með mjög góðum árangri fyrir
óperuna en þar sem forstjórinn var i Japan
og ég á þriggja ára samningi hér heima var
ekki hægt að útkljá neitt um samninga þar.
En mér barst tilboð um sex tónleika með
Fílharmóníuhljómsveit Vínarborgar i
Hollandi og hlutverk í Kátu ekkjunni i
Theater an der Wien næsta sumar. Sl.
sumar æfði ég svo þessi hlutverk með
tveimur hljómsveitarstjórum í Vín og allir
ráðlögðu mér að ganga frá málum minum
heima og koma sem fyrst út aftur.
— Mér hafa lika borist tilboð frá Þýska-
landi og Danmörku, m.a. gerð sjónvarps-
þáttar með Otto Leisner og sólókonsert í
Tívolí í júlí næstkomandi. Og auðvitað
hefur þetta verið mikil uppörvun fyrir mig.
43. tbl. Vikan 7