Vikan - 01.11.1979, Blaðsíða 6

úr Danmörku til að skoða H.C. Andersen
safnið þar i borg og heimsækja þá Tivoli i
leiðinni. Öðruvísi hefði það ekki gengið
sögðu þeir.
Dýragarður
— En við vorum ekki á því að gefast upp
og til þess að kippa aðsókninni i lag var
kontið upp vísi að dýragarði í Tívoli. Dýrin
voru fengin að utan, voru hér yfir suntar-
tímann en fóru svo til síns heima aftur
þegar fór að kólna. Þetta hefði ekki verið
hægt nema af því að við hjónin fluttum inn
á svæðið 1955, innréttuðum okkur íbúð i
anddyri staðarins, sern var rnikil steypu-
smíð en upphaflega gerð í tilefni af land-
búnaðarsýningu sem þarna var haldin. Að
öðrum kosti hefði ekki verið hægt að sinna
dýrunum eins og þurfti. Þetta voru ljón,
tigrisdýr, slöngur, apar og skjaldbökur svo
eitthvað sé nefnt og ég hef fyrir satt að ein
af skjaldbökunum lifi enn góðu lífi einhvers
staðar uppi í Breiðholti, í hárri elli en við
góða heilsu. Það lenti nú mest á konunni
að sjá um dýrin, en hún hafði gantan af þvi
og þetta jók aðsóknina um tíma. Dýrin
urðu miklir vinir manns og vil ég þá sér-
staklega geta bjarnar sem ég fékk að gjöf
frá eigendunt staðarins á fertugsafmælinu
mínu. Ég er þeim ósköpum gæddur að vera
fæddur 17. júni en þá var alltaf mest um að
vera í Tívolí þannig að ég þurfti alltaf að
vera að vinna á afmælisdaginn minn.
Undantekning var þó á fertugsafmælinu
því þá tók ég mér frí hálfan daginn. Þetta
var ágætur björn, frekar litill, svokallaður
kragabjörn en þeir verða aldrei verulega
stórir. Ég tók hann heim með ntér og hann
spígsporaði urn íbúðina og garðinn og var
ágætis félagi. Mig langaði til að hafa hann
áfrarn en fékk ekki leyfi frá yfirvöldum til
að taka að mér fósturson af þessari tegund.
Afmælisgjöfin min og ágætur vinur var þvi
sendur út með hinurn dýrunum strax og fór
að kólna. Hann átti þó ágæta daga hér uppi
á íslandi og lenti meira að segja einu sinni á
þvi. Það munu einhverjir strákar, sem voru
með bland i flösku, hafa verið að rétta
honunt einn og einn sjúss inn fyrir rimlana
og það endaði með því að minn björn
sofnaði djúpum svefni með bros á vör. En
hann brosti ekki eins daginn eftir þvi hann
varð alveg óskaplega timbraður. Ég vissi
ekkert hvað komið hafði fyrir og kallaði á
dýralækni þvi ég hélt að björninn væri að
deyja. Dýralæknirinn fann ekkert að
honurn, björninn var ekki með hita og
hreint engin sjúkdómseinkenni önnur en
þessa voðalegu vanlíðan. Sjúkdómsgrein-
ingin varð því sú að bjöminn hlyti að vera
timbraður enda kom það á daginn þegar
vitni, sent séð höfðu björninn líða út af
dauðadrukkinn kvöldið áður, gáfu sig
fram. Hann var orðinn stálsleginn á þriðja
degi og drakk ekki meira það suntarið.
— Annar kynlegur kvistur, sem dvaldi
hjá okkur eitt sumar, var ljón, konungur
dýranna, en það kunni nú aldrei reglulega
vel við sig. Þannig var nefnilega að fyrsta
daginn sinn hér á landi var það sett inn i
einn braggann þar sem var hálfrökkur. Svo
er það að sonur minn, smápatti þá, var að
leika sér þarna eins og svo oft áður og
kemur hlaupandi fyrir hornið þar sern
Ijónið var i rólegheitunum að upplifa sinar
fyrstu stundir á landinu kalda. En það
skiptir engum togum að Ijóninu bregður
svona voðalega og rekur upp það eymdar-
legasta hljóð sem ég hef lengi heyrt. Ég
þusti á vettvang og sá þá hvar konungur
dýranna bókstaflega skalf og titraði i búri
sinu. Það róaðist að vísu með timanunt
nerna hvað að i hvert sinn seni það sá
strákinn þá varð það viti sínu fjær af
hræðslu og byrjaði að titra aftur. Svona
geta konungar dýranna orðið hræddir við
lítil börn.
Sirkuslíf
— Það skemmtilegasta við svona sirkus-
lif er að sjá hlutina heppnast vel, sjá að
fólkið skemmtir sér yfir því sem boðið er
uppá. Best sér maður það hjá börnum og
gamalmennum. Það eru mér ógleyman-
legar stundir þegar vistfólk á elliheintilinu
Grund heimsótti staðinn. Gamla fólkið
bókstaflega gekk í barndóm, ærslaðist,
hoppaði og hiaði eins og börn. Og ekki voru
Grænlendingarnir verri. Það kom eitt sinn
hópur Grænlendinga til okkar og þeir
höfðu aldrei séð svona lagað áður. Það er
erfitt að lýsa því hvernig þeir höguðu sér. í
speglasalnum beygðu þeir sig og sveigðu,
grettu sig og teygðu og það var hálfskopleg
sjón. Þarna í hópnum var gamall græn-
lenskur veiðimaður ásamt 7 ára syni sínum,
og þar sem hann var vanur að fara með
byssur staldraði hann að sjálfsögðu við hjá
skotbökkununi. En byssurnar hjá okkur
voru nú orðnar gamlar og skakkar, búið að
berja hlaupunum í borðin þannig að þau
voru ekki alveg bein. Grænlenska stór-
skyttan mundaði nú riffilinn og hleypti af,
en henni til mikillar undrunar fór skotið
ekki i miðjan hringinn vegna þess hve
hlaupið var bogið. En sá ganili var ekki
lengi að átta sig, ntundaði riffilinn aftur o£
nú fór skotið beint í miðjuna. Þarna hafðl
hann gert ráð fyrir sveigjunni á hlaupinu.
Nú leyfði hann syni sínum að reyna en sá
var ekki stærri en það að lyfta þurfti
honum upp á borðið. Sá litli hleypti nú af,
og það fór eins og hjá pabbanunt, örlitið
fram hjá vegna þess að hlaupið var snúið.
Litli Grænlendingurinn var ekki að hugsa
sig um tvisvar heldur hleypti viðstöðulaust
af aftur og þá beint í mark. Þctta voru
miklar skyttur með lélegar byssur og þurftu
bara eitt skot til að átta sig á hvernig best
væri að beita þeim. Þessir Grænlendingar
voru með skemmtilegustu gestum sem ég
man eftir að hafi komið í Tívolí. Nei,
Guðmundur situr hér i einni körfu áttfótungsins
sem var aðalhasartækið i Tivoli. Þvi miður
sökk það i mýrina.
6 Vikan 44. tbl.