Vikan - 01.11.1979, Blaðsíða 51

Silfrastaðir er annexía frá Miklabæ og
messaði séra Oddur þar þann 1. október
1786. Þaðan var presti fylgt út að Víði-
völlum, en þar bjó þá Vigfús Scheving,
sýslumaður Skagfirðinga.
Víðivellir er næsti bær við Miklabæ og
ekki lengra en stekkjarvegur milli bæjanna.
Prestur stansaði eitthvað á Víðivöllum, því
vinfengi var gott með þeim presti og
sýslumanni.
Prestur var lítið eitt hýr af víni, þegar
hann fór frá Víðivöllum og kvaddi sýslu-
maður Árna Jónsson, vinnumann sinn, til
að fylgja presti heim að Miklabæ. Prestur
taldi þess þó enga þörf, því hann riði
góðum hesti og yrði skamma stund heim.
Þó fór vinnumaður með honum af stað
og taldi sig hafa fylgt honum alla leið að
túngarði á Miklabæ. Síðar var þó mjög
dregið í efa að hann hefði fylgt presti lengra
en að túngarði á Víðivöllum. Prestur hefði
þá sagt honum, að lengra þyrfti hann ekki
að fylgja sér, slegið í hestinn, sem var
skaflajárnaður góðhestur, og riðið hina efri
leið út hjá Víkurkoti og yfir klöpp eina sem
er á þeirri leið, en Ámi snúið aftur heim að
Víðivöllum og talið sig hafa fylgt presti
lengra en raun varðá.
En upp frá þeirri stundu sást séra Oddur
aldrei framar. Fjörutíu manns leituðu
dauðaleit að honum i heila viku, en allt
kom fyrir ekki. Það var engu líkara en
jörðin hefði gleypt hann!
Frásögnin af þessu leyndardómsfulla
hvarfi hefur síðan gefið þjóðtrúnni byr
undir báða vængi og orsakað hugarflug hjá
mörgu góðskáldinu. Er þar skemmst að
minnast hins rammeflda kvæðis skáld-
jöfursins Einars Benediktssonar:
HVARF SÉRA ODDS FRÁ MIKLABÆ,
sem hefst á þessum orðum:
Hleypir skeiði hörðu
halur yfir ísa,
glymja járn viðjörðu,
jakar í spori rísa.
Hátt slær nösum hvæstum
hestur i veðri geystu.
Gjósta af hjalla hæstum
hvín í faxi reistu.
Hart er I hófi frostið,
hélarandi á vör.
Eins og auga brostið
yfir mannsins för
stjarna, stök í skýi,
starirfram úrrofi.
Vakir vök á dýi
vel, þóttaðrirsofi.
Vötn í klaka kropin
kveða á aðra hlið,
gil og gljúfuropin
gapa hinni við.
Bergmál brýst og líður
bröttum eftir fellum.
Dunardátt í svellum:
Dæmdur maður ríður!
Síðan lýsir skáldið hvernig hin ægilega
afturganga Sólveigar sækir á séra Odd og
ávarpar hann:
„Svo illar hvíldir ég af þér fékk
og óhreinan hef ég setið bekk,
því ertu nú dauðadeigur. —
Þótt svikir þú mig, skal orð mitt efnt,
mín er eftir þessa nóttu hefnt.
Séra Oddur, nú ertu feigur.”
Svo næsta dag, þegar dyrum frá
dragbröndum verður skotið,
liggja handvettir klerksins hlaðinu á,
höttur og keyri brotið.
En presturinn hefur ei síðan sést.
Menn segja, að hvarfinu valdi
draugur, er mann hafi dregið og hest
í dysina — og báðum haldi.
Endir
44. tbl. Vikan 51